Ο Πριγκιπας Των Δρομων (Prince Of The Streets)

9

Παροτι δεν ειναι του γουστου μου το εκτιμω. Δεν ημουν ποτε αχαριστη.

Παιρνω στα χερια μου ενα κουτι.

Ειναι σκαλισμενο το χαρτονι με χρυσα τα γραμματα της μαρκας.

Το ανοιγω και παιρνω απο μεσα του το απαλο διπλομενο υφασμα.

Ενα κοκκινο φορεμα.

Ειλικρινα δεν ξερω που θα το βαλω. Αλλα ειμαι μαγεμενη.

Αυτο κι αν ειναι πανακριβο.

Ειναι μακρυ στενο μεχρι την μεση και μετα ανοιγει και πεφτει αναλαφρο με ενα σκισιμο στο ποδι.

Το βαζω πανω μου και κλεινω τα ματια μου.

Θα το εβαζα σε μια δεξιωση.

Σε εναν γαμο.

Σε ενα ραντεβου.

Με τον πριγκιπα? Μονο με αυτον!

Με αυτα τα ματια τα ταλαιπωριμενα.

Ευχομαι να με κοιταει παντα στα ματια.

Γιατι χανομαι μεσα τους και μου διηγουνται ιστοριες που το στομα δεν μπορει να πει.

Ανοιγω ξανα τα ματια μου και το αφηνω.

Παιρνω αλλη μια σακουλα και.....

Οχι δεν το εκανε.

Νιωθω να κοκκινιζω οταν τα πιανω στα χερια μου.

Μαυρα, κοκκινα ,λευκα. Δαντελωτα, σατεν.... καθε λογης εσωρουχα ηταν εκει μεσα.

Στον πατο βρισκω και ενα σημειωμα.

Τα κοκκινα να βαλεις το βραδυ!

Χριστε μου μπορω να τον δω να μου το λεει και να κλεινει το ματι.

Γινεται να γουσταρεις καποιον τοσο πολυ σε μονο μια εβδομαδα?

Αμ γινεται!

Prince's P.O.V

-Τα πηγες?
Λεω μολις μπαινει ο Ντανιελ.

-Τα πηγα
Με κοιταξε και ξαναμιλησε.

-Δεν το περιμενε! Την ξαφνιασες ευχαριστα.

Ειπε χαμογελωντας

Χαιρομαι

-Της αρεσαν?

Ρωτησα δηθεν αδιαφορα.

-Δεν τα ειχε ανοιξει αλλα πιστευω οτι της αρεσαν. Ειδα και μια τσαντα victoria secret. Φανταζομαι θα αγοραζες και στην αδερφη σου δωρο τετοια εσωρουχα.

Γατα ειναι ο πουστης.

-Μην ξεχνας γιατι ειναι εδω η μικρη. Ντανι. Και πηγαινε τωρα γιατι οπου να ναι θα ερθει.

Λεω με νευρο και χασκογελαει.

-Ανυπομονος. Καλο σου βραδυ αδερφε μου.

-Επισης αδερφε.

Κλεινει την πορτα κι εγω περιμενω το αλιτακι που μου εχει παρει το μυαλο τις τελευταιες ημερες.

Μου αρεσει?

Δεν ξερω. Ισως απλα θελω να την διεκδικισω οπως καθε θυλικο.

Αυτο θα ναι.

Κι ας μου παιρνει τα βραδια τον υπνο.

Κι ας χτυπαει η καρδια μου δυνατοτερα καθε φορα που την κοιτω.

Θα περασει. Γιατι εγω δεν μπορω να δωσω αγαπη.

Αν θελει λεφτα θα τα εχει. Τρεις μηνες ηταν η αφορμη. Θα την εχω κοντα μου για πολυ καιρο.

Εκεινη με ακουει. Ειναι αντρακι και με καταλαβαινει.

Αλλα ειναι και ευαισθητη και ας μην το δειχνει. Κι οσο θα ειναι εδω θα την προστατευω σαν μια αδερφη.

Θα δωσω οτι μπορω. Ζητησε καλη ζωη και θα την εχει. Δεν ξερω πως να δωσω αγαπη σε μια γυναικα και της το εχω ξεκαθαρισει.

Οσο δεν μου δινει εκεινη δεν της δινω και εγω.

Γιατι περα απο καλη ειναι και πουτανα. Κι οι πουτανες δεν αγαπανε αλλα δεν παιρνουν και αγαπη.

Και δεν γουσταρω να κομματιαζομαι για μια πουτανα που θα με αφησει ερειπιο.

Οχι σαν τον Ναθαναηλ.

Γιατι πουτανες ειναι ολες.

Κι αυτες που δεν το δηλωνουν.

Γιατι να ειναι εκεινη η εξαιρεση.

Επειδη με κανει σμπαραλια? Θα μου περασει. Κι αν δεν μου περασει δεν θα την αφησω να καταλαβει πως νιωθω κατι γι αυτην.

Η πορτα χτυπαει και πετρωνω. Ηρθε η ωρα.

Καψουρε ολε ο πριγκιπακος μας. Αδελφη και μαλακιες. Τουλαχιστον παραδεχεται πως τον ενδιαφερει. Θα πεσει το καστρο?

Για να δουμε...

Φιλακια πολλα❤