Τα Καλοκαίρια της καρδιάς μου...

Κεφάλαιο 14

Γιατί αυτό, δεν ήταν κάτι που το ήξεραν πολλοί. Μάλιστα, εδώ στο Λονδίνο, ένας μονάχα γνώριζε και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Αλέξη! Α, έπρεπε να του πει δυο λογάκια και μάλιστα άμεσα, μια και δεν καταλάβαινε με ποιο ακριβώς δικαίωμα αποκάλυπτε πράγματα τόσο προσωπικά για το άτομό της, χωρίς καν να την ρωτήσει αν ήθελε να κάνει την προσωπική της ζωή βούκινο! Και μάλιστα σε άτομα που αφορούσαν άμεσα την επαγγελματική της υπόσταση, για την οποία είχε τόσο κοπιάσει! σκέφτηκε αγανακτισμένη και ο υπόκωφος ήχος που έκανε το σπάσιμο του μολυβιού της από τα δικά της χέρια, την επανέφερε απότομα στην πραγματικότητα...

Α έπρεπε οπωσδήποτε να ξεκαθαρίσει αυτή την κατάσταση και μάλιστα σύντομα, πριν ακούσει από το στόμα της Λίζας άξαφνα και κάποια ....άλλη λεπτομέρεια! αποφάσισε πανικόβλητη πλέον, καθώς δεν ήξερε στ' αλήθεια πού θα σταματούσε εκείνος.....

Έπιασε νευρικά το κινητό της και άρχισε να ψάχνει το τηλέφωνο της Μαργαρίτας. Μπορεί η ίδια μέχρι χθες να μην είχε ιδέα πως ο Αλέξης βρισκόταν εδώ στο Λονδίνο μα κάτι της έλεγε πως η Μαργαρίτα γνώριζε περισσότερα.

Έτσι, σε λίγα λεπτά και αφού την διαβεβαίωσε πως θα της εξιστορούσε τα πάντα από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα, είχε πια στο χέρι της την διεύθυνση του Αλέξη!

Ώστε έτσι λοιπόν κύριε Παπαδημητρίου! Ε, λοιπόν σήμερα θα είχε μια πολύ μεγάλη έκπληξη και το καλό που του ήθελε να ήταν εκεί! Γιατί δεν είχε σκοπό να φύγει από το διαμέρισμά του, αν δεν έλυνε μια και καλή αυτή την κατάσταση στην οποία την είχε φέρει, ν' απολογείται στην ίδια της την διευθύντρια μόνο και μόνο γιατί ήταν φίλος της! σκέφτηκε με την οργή να φουντώνει μέσα της και έκανε τεράστια υπομονή μέχρι να έρθει επιτέλους η ώρα που

"*********************"

Δεν κατάλαβε πότε έφτασαν με το ταξί έξω από το οικοδομικό τετράγωνο που στέγαζε το διαμέρισμά του, ωστόσο πλήρωσε τον οδηγό και με καρδιά που έτρεμε, άνοιξε την τεράστια μεταλλική πόρτα που αποτελούσε την είσοδο του κτιρίου στο οποίο διέμενε ο Αλέξης και πραγματικά έμεινε έκπληκτη με την πολυτέλεια που αντίκρισε...Μέχρι και θυρωρό είχε, ο οποίο, καλοντυμένος μέσα στην μπορντοκόκκινη στολή του με τα χρυσά κουμπιά και συρίτια θαρρείς και ήταν λοχαγός, εμπόδισε ευγενικά την είσοδό της.

«Παρακαλώ; Ποιον θα θέλατε;» την κάρφωσε με το βλέμμα θέλοντας να της μεταβιβάσει, πως μόνο μέσα από αυτόν μπορούσε να πετύχει το πολυπόθητο αποτέλεσμα, να συναντήσει οποιοδήποτε ένοικο τούτου του επιβλητικού οικοδομήματος.... Καλέ για φαντάσου! παραλίγο να του φωνάξει μα συγκρατήθηκε....