Ο Πριγκιπας Των Δρομων (Prince Of The Streets)

7

Κατεβαινω τα σκαλια.....

Οπως παντα φορεσα ενα τζιν και μια τιραντε μαυρη μπλουζα. Εμενα μου αρεσουν!

Με κοιταει με απαξοιωση και μου λεει πως θα με περιμενει στον πεζοδρομο.

Μετα τα ψωνια θα κατσω με την μαμα μου ολη μερα.

Βγαινω εξω και τον βλεπω μεσα σε μια υπεροχη ferrari κοκκινου χρωματος. Εμεινα!

Νομιζα πως αν μπω μεσα θα την λερωσω.

Κατευαζει το τζαμι και με ενα πλαγιο χαμογελο μου λεει!

Κλεισε το στομα σου θα σου μπει καμια μυγα.

Ομως εγω ακομη το κραταω ανοιχτο.

-Μηπως να περναμε ενα πιο παλιο αμαξι?
Ρωταω δυστακτικα.

-Μπες μεσα μωρο μου και ετοιμασου να τρεξουμε.....

Μου κλεινει το ματι και νομιζω πως η καρφια μου αρχιζε να αυξανει τους ρυθμους της.

Παθαινω καρδιακο?

Οχι

Μου αρεσει ο πριγκιπας?

Διαολε ναι. Και ειμαι τοσο μαζοχα γιατι εκεινος δειχνει να με συχαινεται με ολο του το ειναι.

Αυτος πληρωνει!

Μπαινω μεσα και εκεινος με χαρα τηρει την υποσχεση του.

Τρεχουμε και η ανδρεναλινη μου ειναι στα υψη. Εχει κατεβασει τα παραθυρα και σχεδον δακρυζω απο τον αερα.

Βαζω παλι το κεφαλι μου μεσα και εκεινος με κοιταει. Αμεσως αφηνει ενα γελακι και με το ενα χερι μου σκουπιζει το μαγουλο.

-Κοιτα μπροστα σου πριγκιπα!

Λεω και κουναει το κεφαλι του δεξια και αριστερα χαμογελωντας. Μοιαζει πολυ ξεγνοιαστος τωρα.

-Ποτε μην λες σε εναν επαγγελματια οδηγο τι να κανει.

Λεει η ψωναρα.

-Αληθεια τρεχεις ακομα? Σε αγωνες εννοω.

-Ναι πολυ συχνα,μην ξεχνας οτι στον κοσμο των Μ.Μ.Ε. ειμαι απλως ενας πρωταθλητης!

Λεει κοιτωντας με.

-Πως και δεν σε εχουν ανακαλυψει ακομα! Εννοω εισαι πολυ γνωστος και στους αγωνες αλλα και στο εγκλημα.

Κοιταει το δρομο και αναστεναζοντας μιλαει.

-Κανεις δεν ξερει το πραγματικο μου ονομα. Δεν μπορει κανεις να πει οτι τα κλαμπακια μου εχουν παρανομοιες και οτι εχω ολοκληρη φαρα δολοφονων.

Λεει με μια οχι και τοσο περιφανη χρεια στην φωνη του.

-Αλωστε δεν το κανω τοσο για τα λεφτα,ειμαι ειδη εκατομμυριουχος απο τους αγωνες. Αλλα μαθε οτι ουτε ειμαι κανενας αρρωστος που γουσταρει να σκοτωνει.

Παρκαρει σε μια παραλια?

Που πηγαν τα ψωνια?

Κατεβαινουμε και προχωραμε στην αμμο μες την σιωπη. Καποια στιγμη καθεται και με τραβαει απο το χερι για να κατσω και εγω.
Ομολογω πως ξαφνιαστηκα.

Με κοιταει στα ματια. Παντα στα ματια και μιλαει.

-Καποτε ολοι αυτοι η δηθεν ηγετες εβαλαν σε πολεμο την χωρα μας μυριαμ! Το ξερεις κι εσυ αυτο. Εχασα οικογενεια πατριδα και εδω στην αμερικη περασα τα χειροτερα χρονια της ζωης μου,που βεβαια δεν προκειται να μαθεις κιολας.

Ξεχασα για λιγο πως ο πριγκιπας ειναι και κοπανος.

-Τα κλαμπακια αυτα ειναι για την υψηλη κοινωνια. Παιρνω εκδικιση με εναν τροπο πολυ διαφορετικο. Εκεινοι οι ανθρωποι που τοτε με κατεστρεψαν τωρα καταστρεφονται χανοντας το κυρος τους με πουτανες και ναρκωτικα που εκτος απο λεφτα τους τρωνε και την φημη των "καλων". Τα παιδια τους ,που αλλωτε φορουσαν prada και gucci τωρα σερνονται για την δοση τους. Καιδεν τα λυπαμαι,τα ιδια σκατα εινα με τους γονεις τους.

Τοση κακια μεσα του. Αλλα τον δικαιολογω, οντως εχει δικαιο.

-Δεν εισαι δολοφονος.

Συμπεραινω.

-Απλως προσπαθεις να εξαφανησεις καθε τι κακο,με διαφορετικο τροπο βεβαια αλλα προσπαθεις.

Το βλεμμα του αλλαζει παλι σε σκληρο.

-Μην νομιζεις πως τωρα ειμαι καλος,ουτε πως σε συμπαθω απλα ηθελα να ξερεις πως δεν σκοτωνω για το τιποτα.

Νευριασα,το ξερα πως ειναι ενας κομπλεξικος!

Κατεβαζω κατω το κεφαλι απογοητευμενη.

-Το ξερω πως ποτε δεν θα με συμπαθησεις.......

Σηκωνομαι σιγα,σιγα.

-Πρεπει να με πας στην μαμα μου!

Λεω ανεκφραστα.

Με κοιταζει μια φορα και σηκωνεται,προχωραει μπροστα και το μονο που λεει ειναι.

-Το βραδυ να εισαι στο δωματιο μου.

Κοκκαλωσα!