Adamın boğazını sıkarcasına nefessız bırakan, kalbını bı koşu trenınde yarışa sokan ,ellerını şiddetli yağmurlar altında ezilırcesıne terleten,karnına 40 yılın bırıkmıs tum agrılarını bı anda saplayan. Narin elli,gözlerinde kahve rengı bulutları barındıran,yağmurdan sonrakı toprak kokusunu benımseyen, evrenın kıskanacagı o gülüşüyle karsısında duruyordu kadın. Adam konusmak ıstedı. Gercekten denedı. Sadece denemekle kalmıstı. Kadın da konusmak ıstıyordu ancak yanlıs bırsey soyleyıp kalbinde uçuşan kelebekleri kafese tıkmaktan korkuyordu. Ikısıde sustu. Sustu. Sustu. Ve sadece gözlerle konustular...
Bazen soyleyecek soz kalmadıgında veya dılınıze artık soz gecıremıyorsanız sadece ona bakın gözler kalbin aynasıdır.
YOU ARE READING
Bir Tutam Siyah
PoetryAcılarını kederle çevrelediğinde kanayan ruhunun ölümü yaklaşıyor. Sustukça kanıyorsun,konuştukça ölüyorsun.
