Córka Hadesa Nowa Przygoda

Nico di Angelo

KURSYWĄ OD TERAZ BĘDĄ PISANE SŁOWA PO POLSKU!

Stałam przed oceanarium sama. Nie miałam pojęcia, co tu się właśnie wydarzyło. Miałam szczęście, kiedy udało mi się trochę opóźnić atak Keto i Forkisa. Jeszcze chwila, i byłoby po mnie.

Zaczęłam się zastanawiać nad tym wszystkim. Jackson... On istnieje naprawdę. Książki to nie fikcja. Jakim cudem? I dlaczego zostałam zaatakowana? Chcę znać odpowiedzi na te pytania.

Po chwili za sobą usłyszałam głos.

-Nic ci nie jest?

Odwróciłam się. Moim oczom ukazał się widok mego wybawcy.

-Nie, dzięki. A tobie?

-Też nic. - Odrzekł chłopak.

-Mam do ciebie parę pytań. - Zaczęłam.

-No nie, znowu się zaczyna. - Mruknął pod nosem chłopak.

-O co ci chodzi?

-O nic.

-No dobra, mniejsza o to. Mogłabym wiedzieć, kim ty w ogóle jesteś? - Zapytałam.

-Nico di Angelo.

No i skąd ja to wiedziałam?

-Dobra. Kolejne pytanie...

-Czekaj. - Przerwał chłopak. - Nie powiedziałaś mi, kim ty jesteś.

-Nikola Brown. Możesz mówić mi Nicole.

-Och, pochodzisz z Polski? I tak dobrze znasz angielski? - Spytał.

-Tak naprawdę, tylko tu mieszkam. Ale wracając, jak ty się znalazłeś w tym oceanarium, i skąd, do jasnej ciasnej, wiedziałeś, że potrzebuję pomocy?

-Spokojnie, nie denerwuj się tak. Wyczuwam... Jakby to ując? Nie panikuj po tym, co ci powiem, ale  musisz wiedzieć.

-No dobra, mów, tylko szybko bo muszę wracać do grupy. - Powiedziałam.

-Po pierwsze, nie możesz tam wrócić, po drugie, lepiej będzie jak oddalimy się od tego miejsca.

-Ale nauczycielka..

-Nic się nią nie przejmuj. - Oznajmił. - Mgła załatwi wszystkie problemy.

-Mgła?

-To coś takiego...

-Dobra, nie musisz tłumaczyć, chyba wiem co to. - Powiedziałam lekkomyślnie.

-Skąd wiesz?

-No... Zgaduję, że to jakieś zaćmienia umysłu czy coś, prawda? - Zapytałam.

-Mgła zamazuje widoczność śmiertelnikom. Niektórzy zamiast jakiegoś potwora widzą psa, czy coś w tym stylu. - Oznajmił.

-Aaa...

-Ale wracając... Chodźmy może do jakieś kawiarni czy coś.

-Chciałabym najpierw powiedzieć przyjaciółce, że poszłam do domu, żeby się nie martwiła. - Powiedziałam.

-No dobra.

Pogrzebałam w mojej torbie, i znalazłam kartkę oraz długopis.

-Kasia, źle się poczułam, i musiałam wrócić do domu. Nie wiem czy przyjdę jutro na zakończenie. - Mruczałam pod nosem.

-Co to znaczy? - Zapytał chłopak.

-Co? Och, to. To nic ważnego. - Zapewniłam go.

-No dobra.