Τα Καλοκαίρια της καρδιάς μου...

Κεφάλαιο 11

Η Μαργαρίτα σκούπισε με την άκρη του χεριού της τα βρεγμένα της μάτια και κατευθύνθηκε μηχανικά προς το καφέ που θα συναντούσε τον Νίκο. Της είπε πως σήμερα το πρωί είχε μια ώρα καιρό και της είχε
τηλεφωνήσει να βρεθούνε. Ευτυχώς που υπήρχε και εκείνος στην ζωής της! Μέσα στην μοναξιά της, ήταν η μοναδική της ηλιαχτίδα, τώρα που η Νεφέλη είχε πια φύγει οριστικά.....

Η φίλη της, την είχε βέβαια παρακαλέσει να μην πει τίποτε στους υπόλοιπους της παρέας, να περιμένει ακόμη ένα μήνα, πριν αποφασίσει τι θα κάνει με τη ζωή της. Έτσι, το μόνο που ήξεραν ήταν πως είχε πάει στην Αθήνα να δει τους γονείς της και πως θα επέστρεφε από μέρα σε μέρα, μην θέλοντας να τους αναφέρει φυσικά τους λόγους που την είχαν τρέψει ουσιαστικά σε φυγή. Γιατί εκείνη ήξερε πως ο μόνος λόγος που είχε αποφασίσει να φύγει, ήταν πως δεν άντεχε άλλο πια να ζει μόνο για τον Αλέξη....

Από τη μέρα εκείνη και έπειτα, λες και είχε μικρύνει ο κόσμος και ένιωθε πως δεν χωρούσε πια πουθενά. Μια ζωή μεγάλωσαν μαζί λες και ήταν αδελφές, μοιράστηκαν τα μυστικά τους και βοηθούσαν πάντοτε η μία την άλλη με όποιο τρόπο μπορούσαν. Και ξαφνικά, εκείνη αποφάσισε πως έπρεπε να φύγει, να ψάξει την τύχη της! Μάτωνε η καρδιά της και μόνο που το σκεφτόταν, μα ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Γιατί καταλάβαινε, πως έπρεπε ν' ανοίξει πια τα φτερά της, έπρεπε να βρει την ευτυχία, ότι και αν σήμαινε αυτό..... Ουφ! Μονάχα ευχόταν να ήταν καλά! αναστέναξε στενοχωρημένη, καθώς για άλλη μια φορά διαπίστωνε πόσο αισθητή ήταν η απουσία της....

«Ει, εδώ είσαι λοιπόν, καλά μου το είπε ο Νίκος!» άκουσε άξαφνα μια γνώριμη φωνή πίσω της και γύρισε ν' αντικρίσει τον Μάνο με τον Μιχάλη...

«Καλώς τους! Πώς και δεν δουλεύετε τέτοια ώρα;» ρώτησε κυρίως τον Μιχάλη μια και ο Μάνος ήταν κατά γενική άποψη, ελεύθερος επαγγελματίας.

«Χμ, απ' ότι βλέπω δεν κυκλοφόρησαν ακόμη τα νέα έτσι;» την κοίταξε με νόημα τώρα ο Μιχάλης κάνοντας την πιο περίεργη από ποτέ....

«Τα νέα;..... Ποια νέα; Ω, έλα τώρα μην με κρατάς σε αγωνία!»ξεστόμισε ανυπόμονη, όπως ήταν η Μαργαρίτα.

«Λοιπόν.... Ποιος φίλος μας έρχεται μετά από καιρό να μας δει;» τη ρώτησε θριαμβευτικά πάλι ο Μιχάλης, κάνοντας την καρδιά της να χτυπήσει από αγωνία.

«Η Νεφέλη;» ρώτησε όλο προσδοκία.

«Φίλος μας είπα! Που έχουμε πολύ καιρό να δούμε....» συνέχισε μπερδεύοντάς την και πάλι....