O'ydu... Adrien Agreste...
Çoğuna göre şanslı bir çocuktu, çünkü zengindi, yakışıklıydı, kızlar ona hayrandı...
Fakat O,bunlarla asla övünmezdi, asla züppelik etmez, diğerlerini küçük görmezdi.
Çünkü O, Adrien Agreste'ydi. O, farklıydı. Yüzyılda bir kere rastlanacak bir mucizenin eseriydi O. Gözleri vadilerden daha yeşil, saçları Güneş'ten bile daha sarı...
İçi iyilikle doluydu O'nun, asla kimseyi bilerek incitmezdi.
Çünkü O,Adrien Agreste'ydi!
Bir gün O'nu gördü, hayallerini süsleyen, aydınlık ve karanlığın ötesi, bir ateş, bir kasırga, bir meltem, bir ay, bir yıldız, bir kız...
İsmini bilmiyordu, kim olduğunu bilmiyordu, hiçbir şey bilmiyordu,çünkü aralarında tek ve en büyük engel olan bir maske vardı...
Bir maske, seni gizleyen, tanınmaz yapan, bütün duygularını, acılarını,mutluluklarını içine atan pis bir şey.
Onunla ilgili bildiği tek bir şey vardı: Kaşlarıyla, gözleriyle, saçlarıyla, dudaklarıyla, elleriyle, her şeyiyle o O'ydu:Ladybug...
أنت تقرأ
UNUTMAK
قصص الهواةUnutabilmek gerek bazen... Olanları orada bırakmak, Olumlu bakabilmek gerek bazen... Unutmadan nasıl hayatta kalırsın şu yalan dünyada? Arada hatırlarsın, özlersin, sorun değil... Ya da kalbinde yaşatmaya devam edersin... Leydim, ben de olanları...
