Για την Καρδια του Βαρωνου

Κεφάλαιο 46

Perrie

Οταν ανοιξα τα ματια μου ημουν ακομα στο νοσοκομειο.. Ο Louis ηταν ακομα διπλα μου.. Κοιταξα εξω απο το παραθυρο και ηταν νυχτα.. ανασηκωθηκα ελαχιστα.. Πονουσα λιγακι αλλα δεν με ενοιαζε.. Κοιτουσα απ εξω.. Σηκωθηκα προσεκτικα και σταθηκα στο παραθυρο κοιταζωντας τα αστερια..

Ο Louis ο καημενος ειχε αποκοιμηθει στην καρεκλα.. εγω χαζευα τα αστερια σαν χαμενη.. Μου αρεσε η θεα.. Πονουσα λιγακι αλλα οχι οσο πριν/.. Σκεφτομουν απο που ειχα ξεκινησει και που ειχα φτασει... ειχα βρεθει εδω κι απο πουτανα ετοιμαζόμουν να γινω μητερα...

Μου αρεσε αυτι.. ηλπιζα τωρα να πηγαιναν ολα καλα και με τον Louis για να ζησω λιγο ευτυχισμενη. Χαθηκα στις σκεψεις μου οταν ενιωσα δυο χερια να με αγκαλιαζουν.

"Μμμμ τι κανεις εδω μικρη μου?" ρωτησε και η φωνη του απο τον υπνο ηταν βαθεια.. χαμογελασα ανατριχιασα με την ανασα του να χτυπαει στο λαιμο μου

"Μμμ καθομαι βλεπω τα αστερια και σκεφτομαι" παραδεχτηκα και γυρισα προσεκτικα και τον κοιταξα

"Δεν πρεπει να κουραζεσαι, εισαι ακομα πολυ ευαισθητη μικρη μου" αποκριθηκε και χαιδεψε το μαγουλο μου με τρυφεροτητα

"Απλα δεν μπορουσα αλλο ξαπλωμενη πιαστικα" αποκριθηκα κατεβαζωντας το κεφαλι.. με επιασε απο το πηγουνι και με εκανε να τον κοιταξω

"Τι σκεφτοσουν?" ρωτησε λιγο επιβλητικα.. μου ειχε λειψει αυτο

"Την ζωη μου ως τωρα.. απο που ξεκινησα και που κατεληξα" αποκριθηκα και τα ματια του ειχαν καρφωθει στα δικα μου

"Και τι συμπερασμα βγαζεις? ειναι καλυτερη η ζωη σου απο πριν?" ρωτησε εκεινος γεματος αγωνια.. δαγκωσα το χειλος μου

"Ποτε και σε κανενα ονειρο Louis η ζωη μου δεν ειχε υπαρξει πιο ομορφη απο αυτο που ζω αυτη την στιγμη.." παραδεχτηκα με σιγουρια κι εκεινος χαμογελασε

"Συγνωμη για τον πονο που σου προκαλεσα μικρη και αθωα μου Perrie" αποκριθηκε ενοχικα.. χαμογελασα και εσφιξα το χερι του

"Σ αγαπαω.. και ποτε δεν προκειται να σε απατησω.. σου χρωσταω την ζωη μου Louis οσο ζω και αναπνεω θα σου ειμαι υποχρεη" ψιθυρισα κι εκεινος με οδηγησε ως το κρεββατι με εβαλε να ξαπλωσω και με σκεπασε

"Τωρα ολα θα πανε καλα.. θα ειμαι εγω μαζι σου και θα σε φροντιζω αν φυσικα το θελεις κι εσυ" αποκριθηκε και εγνεψα καταφατικα χαμογελωντας

"Με ρωτας αν θελω να με φροντιζει ο αντρας που αγαπαω και ολως τυχαιως ειναι ο πατερας του παιδιου μου?" ρωτησα παιχνιδιαρικα κι εκεινος καθισε στο κρεβατι φιλωντας με στο μαγουλο

" Μετα απο οσα σου εκανα, μετα απο τον τροπο που σου φερθηκα, μετα απο ολα οσα σου ειπα εσυ συνεχιζεις και μ αγαπας πως γινεται αυτο?" ρωτησε πραγματικα εκπληκτος.. χαμογελασα πλατια κα περιφανα

"Η Αγαπη Louis δεν ειναι σοκολατακια να πουμε μας τελειωσε.. η αγαπη κραταει για παντα.. η βαθεια αυτη που υπαρχει αναμεσα σε δυο ατομα.. που ξερουν πως οτι κι αν γινει θα ειναι μαζι.. σ αυτη την κατηγορια ανηκουμε κι εμεις και το ξερεις και το ξερω.. το νιωθεις και το νιωθω" αποκριθηκα κι εκεινος με κοιτουσε με τα ματια γουρλωμενα.. επειτα χαμογελασε

"Εχεις δικιο.. δεν αλλαξα μονο εγω την δικη σου ζωη ματια μου, εχεις αλλαξει και συ την δικη μου.. της εδωσες νοημα" χαμογελασε και χαμογελασα κι εγω.. χωθηκα στο λαιμο του και τον φιλησα

"Σ αγαπαω πααρα παααρα πααρα πολυ μωρο μου, παντα θα σ αγαπαω οτι κι αν συμβει" μουρμουρισα και σφιχτηκα καπως επανω του ενω εκεινος χαιδεψε την κοιλια μου

"Κι εγω.. και εσενα και το μωρο μας.. σε λιγες μερες θα εισαι σπιτι μας και θα σας φροντιζω" μου θυμησε και χαμογελασα πλατια..

"Πολυ μου αρεσει αυτο" χασμουρηθηκα καθως εκεινος φιλησε το μετωπο μου αργα. με ολη του την τρυφεροτητα.. Εκλεισα τα ματια μου ετοιμη και παλι να κοιμηθω

"Τα παιδια τα εχεις παρει τηλεφωνο?" μουρμουρισα μισοκοιμησμενη ενω εκεινος με ξαπλωσε καλυτερα στο κρεββατι και με σκεπασε

"Ναι ναι θα ερθουν να σε δουν το πρωι κοιμησου τωρα" πριν ολοκληρωσει την προταση του εγω ειχα ηδη βυθιστει σε εναν πολυ γλυκο υπνο..

Επιτελους η ζωη αρχισε παλι να μου χαμογελαει..Θα επερνε την τροπη που τοσο ηθελα.. ο Louis ηταν και παλι διπλα μου και ηθελε να μεγαλωσει μαζι μου το παιδι και δεν μπορουσε να υπαρχει για μενα τιποτα μα τιποτα καλυτερο απο αυτο.. 

Γεια σας γεια σας. τι κανετε? ελπιζω το κεφαλαιάκι να σας αρεσει.. ειναι καπως μικρο αλλα εκτος απο ελειψη εμπνευσης εχω και τενοντιτιδα οποτε συγχωρεστε με.. Το επομενο θα ειναι μεγαλυτερο!! Σιγα σιγα η ιστορια οδευει προς το τελος της να το ξερετε.. δεν ξερω ποτε αλλα πολυ συντομα! Μεχρι τοτε ομως περιμενω τις ψηφους και τα σχολια σας.. και απο μενα φιλακια πολλα πολλα πολλα!