BERMUDA...
Adının hakkını vermiş ve onları tıpkı ŞEYTAN ÜÇGENİ gibi çepeçevre sarmış ve yutmuştu.
Onlar aslında ölüler değil, kaybolanlardı.
VE BU SIR;
Dünya'da sadece birkaç kişinin gözlerinin arkasında saklanıyordu.
BEN DE ONLARDAN BİRİYDİM!
VE O'...
Merhaba, sonunda buradayız. Siz de orada mısınız? :)
Kitaplarımda hep yaptığım bir şey var, olaylar olur ama arkaplanı zamanla ortaya çıkar. O yüzden, sakince arkanıza yaslanın ve bizi takip edin.
İyi okumalar. ♥
Bölüm Müziği : Xavier Rudd - Spirit Bird
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
24 GÜNSONRA
Karanlık.
Işıktan mı muaf, ışığı mı yutmuş bilinmeyen bir boşluk...
Renkleri mi çalmış, renklerden mi kaçmış kestirilemeyen bir tuval...
Zifiri karanlık...
Zihnim tamamıyla onunla doluydu, tek bir boşluk bile bırakmadan, her bir noktaya köklerini salan bu zifiri bitki örtüsü beni öylesine kör etmişti ki, geriye sadece hislerim kalmıştı. Hiçbir şey'i ilk defa görebiliyor ve ona ilk defa erişiyordum. Aslında hiçbir şeyin tam ortasındaydım. Tabanlarımın altında ıslak bir çamur tabakası vardı, göremiyordum ama ayaklarımın ona bulandığını biliyordum, bile bile yürüyordum. Bu ilerleyişin sanki bir sonu varmış gibi ve ondan kurtulabilirmiş gibi...
Ama yoktu.
Çünkü bu bir döngüydü, bu sonu olmayan ve gelmeyen bir azaptı.
Bu benim cehennemimdi.
Her seferinde, karanlık beni büyük bir baskıyla sıkıyor ve sonsuzluğuyla ürkütüyordu. O yüzden uyandığımda kan ter içinde olacağımı biliyordum, tıpkı şu an bir kabusun içinde olduğumu bildiğim gibi...
Çünkü defalarca kez bu köhne yere gelmiştim.
Fakat içimde bir his, bir şey, bir kıpırtı bana sanki bu defa her şeyin farklı olduğunu göstermek istiyor gibiydi; üstümde daha az baskı ve kalbimde daha az korkuyla ilerliyordum. İçgüdüsel miydi bu veya ben öyle olmasını umduğum için miydi bilmiyorum. Sadece hafif bir huzurun da bana eşlik ettiğini hissediyordum. Tabii baskı tamamen yok sayılmazdı, sırtımdaydı, arkamdaydı, belki birazcık uzaktı ama yine de oradaydı.
Önce beni hiçliğinde sürüklüyor ve en sonunda boğazıma çöküyordu. Bu hep olan şeydi, yine olacağını bilmenin getirdiği ürperti tüylerimin üzerinde dolanıyordu.
Ama ben yine de yürüyordum.
Bir noktada uyanmayı umarak, beni bu kabustan çekip alacak şeyi bekliyordum.
