Rainbow Music

Hoofdstuk 13, deel 1

*     Deel 19

Er waren intussen al een paar dagen opnieuw voorbij gegaan sinds ze laatst Patrick hadden gevonden. In normale omstandigheden zou Robin zich opnieuw doodgeërgerd hebben, maar elke keer dat ze de moed verloor keek ze naar beneden en greep met haar hand haar ketting vast.

Opgelucht zuchtte ze wanneer ze haar ketting voelde om zijn vertrouwde plaats. Hij hoorde daar en niet ergens anders verloren op een planeet. Ondanks het feit dat als ze transformeerden ze pijn leden en de planeet toch nog erger verwoest werd was ze blij dat ze het in noodgevallen opnieuw kon doen…

Ze keek naast zich en zag Amber haar aanstaren.

“Wat is er?” vroeg Robin met een verraste ondertoon in haar stem.

Ze schudde met haar hoofd en keek opnieuw voor zich.

“Niets… Ik wou alleen dat ik mijn ketting ook al terug had…” zei ze zuchtend.

Robin knikte begrijpend.

“Dat… kan ik goed begrijpen…”

Amber knikte dat zij ook verstond waarom ze het begreep en liep wat sneller door dat ze even alleen kon zijn.

“Amber…” wou Robin haar tegenhouden maar Kilian greep haar vast bij haar arm.

“Laat haar maar even…” zei hij.

“Maar ze gedraagt zich anders dan anders”, pruttelde Robin tegen.

“Weet ik,” zei Kilian,” daarom moet je haar even laten. Op dit moment heeft ze geen behoefte aan gezelschap. Ze houdt zich dan wel sterk, maar eerlijk? Ze wilt hier zelf heel graag weg.”

Robin legde zich er zuchtend bij neer en keek treurig naar haar.

Arme Amber… Ze wou dat ze kon helpen…

Toen het rond de middag begon te worden besloten ze om even uit te rusten. De drie zieken de hele dag doordragen met zich vergde ook veel kracht en energie van ze.

Opgelucht ging Sean neerzitten en vroeg wat water aan Sarah-Anne.

De anderen volgden al snel zijn voorbeeld en gingen of zitten of uitgestrekt neerliggen op het gras.

Iedereen zat vrolijk te praten met elkaar en te lachen.

Robin lachte ook mee tot ze doorhad dat er iemand ontbrak in het gesprek.

Amber…

Ze keek opzij en zag hoe ze afgezonderd zat van de rest en bezig was met opnieuw zo’n kruisjes te maken.

Ze was echt niet haar normale zelf die anders vrolijk was. Ze zag er nu eerder depressief uit en met haar gedachten in haar eigen wereldje.

Kilian zag dat Robin bezorgd naar haar keek en wenkte haar terug bij hun gesprek.

“Robin…”

Robin keek hem aan en zuchtte diep uit toen ze zijn blik zag.

Hij was ook bezorgd om haar maar zij was niet van mening dat ze haar nu met rust moesten laten.

“Ik ga met haar praten…” Robin, niet doen…” wou hij haar tegen houden.

Totdat…

“Monster!”

Persephone kwam uit de struiken vandaan geschoten tot ze belande op het open plekje waar onze groep nu middagpauze hield.

Verbaasd keek iedereen haar aan en even verbaasd keek zij naar de rest.