Rainbow Music

Hoofdstuk 11, deel 2

*     Deel 17:

Bastian was dus ziek gevallen. En na een goed halfuur gezochten te hebben achter dikke, stevig, redelijke ronde, boomstammen hadden ze eindelijk een zo goed mogelijk barricade voor hem kunnen maken. Nu konden ze de zieke Bastian met zich meedragen, of soms was het meer meersleuren, terwijl ze op zoek gingen naar andere leden.

Sean en Oscar droegen eerst de barricade waar Bastian op liep, en om de zoveel tijd wisselden ze die af met Kilian en Kenzo. Gabriël hielp soms ook met het dragen samen met Cedric. Maar Ilyana zeurde dan uren aan een stuk aan Cedric’ hoofd of zij het niet eens moest dragen. Toen Cedric zei dat hij best wel sterk genoeg was en haar hulp vriendelijk weigerde werd ze kwaad en zei:

“Wat?! Denk je dat meisjes soms geen barricade kunnen dragen! We zijn heus sterk genoeg!”

Cedric zuchtte diep uit en rolde met zijn ogen.

“Dat bedoel ik niet Ilyana, ik bedoel alleen dat ik sterk genoeg ben om dit te kunnen. Ik hoef geen hulp. Waarom zaag je niet aan Gabriël of je het niet even mag dragen?” “Omda-at ik jouw beter ken en…”

Ze dacht even na voor nog een goede reden maar wist er niet meteen één te bedenken dus duwde ze maar even tegen Cedric en zei: “Laat mij het nou gewoon dragen!”

“Ilyana! Stop het! Straks valt hij nog ervan!” riep Cedric luid terug.

De groep bleef staan en keek de twee bekvechtende ‘kinderen’ aan.

Amber zuchtte.

“Dit meen je nou toch niet serieus, hé…”

Robin knikte vermakelijk.

“O jawel. Best wel grappig om naar te kijken eigenlijk…”

Amber keek Robin aan met een kleine geniepige grijns.

“Wat?” vroeg Robin die dit ook zag.

“Nu weet je eens hoe jij eruit ziet als je weer eens kwaad wordt op iemand”, zei Amber plagend.

Robin keek haar licht kwaad aan totdat…

“Agh…” riep Cedric plots uit en hij liet de barricade vallen uit zijn handen en greep naar zijn hoofd.

“Cedric! Bastian” gilde Kaylee bezorgd uit.

Ilyana stak onschuldig haar handen uit en zei: “Ik deed niets.”

Yara en Sarah-Anne liepen naar Bastian toe en keken of hij geen ernstige verwondingen had opgelopen.

Amber en Robin liepen ondertussen naar Cedric toe.

Amber legde haar hand op zijn schouder en het moment dat ze dat deed viel hij op haar knieën neer en keek hij recht voor zich uit. Zijn grijze ogen, die hij had in zijn gewone vorm, kleurden plots vanuit het niets groen en hij staarde voor zich uit zonder ook maar te knipperen of een kick te geven.

Robin keek hem niets begrijpend aan en daarna naar Amber.

“Wat heeft hij? Is dit normaal?” vroeg ze haar licht in paniek aan, al probeerde ze dat niet door haar stem heen hoorbaar te maken.

“Ik…” zei Amber niet weten wat te zeggen.

Kilian kwam achter haar staan en zei: “Dit doet me denken aan die keer dat jij in Pinky zijn gedachten drong.”

Amber keek van Kilian en Cedric en zei toen: “Bedoel je dat hij nu met iemand connectie maakt?”

Kilian knikte.

“Ik denk het. Maar de vraag is alleen met wie…”

Cedric leek door met zijn viel door de vele beplantingen heen te vliegen. Maar hij voelde aan dat hij naar één specifieke plek toegetrokken werd en niet zomaar willekeurig ergens heen vlieg.