Τα Καλοκαίρια της καρδιάς μου...

Κεφάλαιο 4

Αφιερωμένο στους: @user55760037, @Olgazouzounaki

Καθόταν αφηρημένα στην καρέκλα της καφετέριας στην δουλειά της, απολαμβάνοντας γουλιά γουλιά τον καφέ της στην διάρκεια του διαλείμματος,  χωρίς την συνάδελφό της, την Κατερίνα, που εδώ και μια εβδομάδα την είχε εγκαταλείψει, αφού μια ξαφνική γρίπη της είχε χτυπήσει για τα καλά την πόρτα. Και ήθελε τόσα να της πει! Τόσα νέα να της αναφέρει, που εκείνη δεν γνώριζε! Τί θα έκανε άραγε, όταν μάθαινε, πως ο γενικός διευθυντής δεν ήταν παρά ο παλιός, αγαπημένος κολλητός της φίλος; Χα! Σίγουρα θα ξανάπεφτε στο κρεβάτι! χαμογέλασε αχνά, καθώς αναμνήσεις φύτρωναν και πάλι στο μυαλό της, ενοχλητικές άλλοτε όταν σκεφτόταν το παρελθόν, μα και όμορφες, όταν ο νους της γυρνούσε στην πρόσφατη εκδρομή τους...

Τότε που χόρευε μαζί του, τον άγγιζε, τον ένιωθε παντού δίπλα της.... Ανατρίχιασε και μόνο στην σκέψη του και ήταν πια σίγουρη για τα αισθήματά της μετά από τόσα χρόνια, όσο και αν είχε προσπαθήσει τόσο καιρό να τα αγνοήσει, να πιστέψει πως δεν ήταν παρά ένας εφηβικός έρωτας, ένα πετάρισμα της νεανικής της ψυχής και τίποτε άλλο. Μα δεν μπορούσε και πάλι να κάνει τίποτε γι'αυτό, καθώς εκείνος ήταν ήδη δεσμευμένος και τίποτε πάνω του δεν αποδείκνυε πως ίσως.....ίσως και να την έβλεπε με άλλο πια βλέμμα.

Μονάχα μια-δυο φορές, τις νύχτες που ήταν όλοι μαζεμένοι γύρω από την φωτιά, δίπλα στην παραλία και με φως το ασημένιο φεγγάρι, μονάχα τότε ένιωθε το βλέμμα του έντονο πάνω της και έβλεπε με την άκρη του ματιού της να την παρακολουθεί κάνοντας την καρδιά της να πεταρίζει σαν μικρό πουλί. Και ήταν λες και προσπαθούσε να την καταλάβει, να δει πόσο από τον παλιό εαυτό της έκρυβε ακόμα μέσα της, να κατανοήσει ποια ήταν εκείνη η καινούρια Νεφέλη, που τόσο διέφερε από εκείνη που γνώριζε καλά, εκείνη που έτρεχε διαρκώς πίσω του για να κερδίσει ένα του βλέμμα, εκείνη που άφοβα είχε σταθεί γυμνή μπροστά του παρακαλώντας τον......Μα ακόμα και τότε, δεν μπόρεσε να καταλάβει αν επιτέλους την έβλεπε έστω και λίγο σαν γυναίκα...

Και σήμερα, θα ερχόταν απ' τη δουλειά της η Μαργαρίτα να της αναγγείλει την επόμενη εξόρμησή τους, στην οποία σίγουρα θα αποτελούσε μέλος και η ίδια, ακόμα και αν δεν είχε όρεξη όπως χαρακτηριστικά της είχε τονίσει. Και με μια φίλη σαν την Μαργαρίτα, ήταν βέβαιο πως η άρνηση ήταν μια μάταιη μονάχα προσπάθεια! σκέφτηκε και χαμογέλασε αχνά, ενώ ένα πολυτελές μαύρο τζιπ τραβούσε τώρα την προσοχή της.