Realize real eyes

H5|| your next

Ik kom binnen en ga aan tafel zitten.
Mijn vader en moeder schuiven aan en gunnen me geen blik waardig en eten in stilte hun eten op, dan staat mijn vader op en brengt zijn bord met bestek naar de vaatwasser en loop daarna de trap op.
Niet veel later horen we het geluid van vallend glas. "EMMELY!! CHANTAL" roept mijn vader geschrokken.
Snel hol ik naar boven en zie hoe mijn vader verbaast staart naar de muur.
"WIE..." Begint hij.
"Wie wat?" Vraag ik verbaast. "Oh dame jij weet precies wat dit is," sist hij kwaad.
"WAT?" Roep ik uit. Hij wijst naar de muur en kijkt me streng aan. Ik zet wat stappen verder en bekijk de muur

Wat? Er zitten allemaal scheuren in de muur maar als ik beter kijk zie ik dat er wat geschreven is.
Met zijn drieën staan we in mijn vaders kantoor.
"Y.....o.....u.....r" probeer ik te lezen.
Ik hoor het zinnetje in mijn hoofd galmen.
"Your next..." Fluister ik geschrokken.
"PAPA JE BENT DE VOLGENDE" krijs ik huilend. "Emmely? Wat lul je nou weer voor onzin." Zegt hij droog. Mijn moeder kijkt angstig. Ik vertrouw dit niet. "Papa, luister, Molly is dood... En nog velen van mijn dierbaren zullen volgen.." Zeg ik met moeite om niet te gaan huilen. Maar voordat ik het weet stromen de tranen over mijn wangen.
Mijn moeder veegt ze weg met haar duimen en kijkt me aan.
"Het komt goed..." Sust ze me.

Ik loop naar beneden en pak een voorraad ijskoffie uit de koelkast, ik,ga,beslist,niet,slapen. (A/N: lekker veel coma's)
Ik neem een slok van de eerst aangebroken koffie en pak een schrift.
Ik begin een klein beetje te schrijven over mijn leven.
Totdat ik een harde knal hoor....

Zo snel als ik kan ren ik door de gang naar het kantoor waar het geluid vandaan kwam.
Langzaam open ik de deur en kijk of er wat te zien valt.
In de eerste instantie zie ik niets. Ik loop verder de kamer binnen.
En wat ik daar achter het bureau aantref maakt me aan het gillen.
"MAM!" Gil ik huilend.
Geen reactie.
"MAAAAAAAAAAAAAM" huil ik.
Mijn vader ligt voor me neus op de grond met 3 diepe sneeën in zijn lichaam, vanaf zijn keel tot aan zijn buik.
Ik kijk er even na maar als snel woord mijn beeld belemmerd door de tranen die in mijn ogen opwellen.
De nagels, de nagels van ciara...

Ik ren de kamer uit en ga naar de slaapkamer van mijn moeder die in bed ligt, geluidloos, geen beweging. Dan zie ik naast haar bed slaappillen liggen. De verpakking ligt er nog bij dus die moet nieuw zijn geweest. Het halve potje is leeg...

Ik pak de telefoon en bel 112.
"Hallo?"
"Hallo u spreekt met emmely vander veld." Stotter ik.
"Waarmee kan ik u helpen" vraag de vrouw.
"Er is een moord gepleegd hier en mijn moeder word niet wakker na waarschijnlijk een overdosis aan slaappillen" stotter ik en ik voel de tranen weer opkomen.
"Er komt zo snel mogelijk politie en ambulance aan ,uw huisnummer graag?"
Ik geef haar het huisnummer en hang op.
Ik zucht en ga op het balkon staan , wachten.
"Meid, dit is nog maar het begin" hoor ik iemand achter me sissen.
Ik verstijf en draai me niet om.
Ik voel een hand op mijn schouder. Lange vingers. En ik zie de nagels in mijn oog hoek.
Ciara...
Ik kijk om en zie haar geniepig lachen.
"Waarom doe je me dit aan?" Snik ik.
"Is die nachtmerrie van het ziekenhuis niet genoeg geweest..?" Zucht ciara.
"Wacht wat? Was het niet zomaar een stomme nachtmerrie?" Vraag ik.
"Nee in je nachtmerries laat ik je wete....." Begint ciara maar word afgekapt door sirenes.
Snel poeft ze weg en zie ik de politie wagens en ambulance de oprit op rijden.
Ik ren naar beneden en loop naar buiten met tranen in mijn ogen.
"Emmely vander veld..." Zegt een vrouw in uniform.....

Owhh spannend... Gaan ze emmely blamen??? Gaan ze zeggen dat ze gek is? Geloven ze haar..? Word haar moeder ooit nog wakker. Of de grootste vraag:
WAT IS DE KARMA? Wat heeft emmely zo fout gedaan dat ciara boos is?

Je leest het allemaal nog Xoxoxoxoo
Mappieeeeeeeeee (das m'n bijnaam kuch kuch)