Distance. » L.T. *On Hold*

Πρόλογος.

Ελέγχοντας τα τελευταία μου πράγματα, άφησα στην άκρη τις τσάντες μου. Διακοπές στην Ελλάδα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, οι γονείς μου, έκλεισαν εισιτήρια. Εδώ και δυο χρόνια, αφότου μετακομισαμε, προσπαθούσα να προσαρμοστω στη Γερμανια, αφήνοντας πίσω, φιλους και όνειρα. Ομως, δυστυχώς, σε όλα υπάρχει ενα τέλος.

Το αεροπλάνο είναι έτοιμο να προσγειωθεί. Ο άδελφος μου άρχισε να μιλα ασταμάτητα, χωρίς όμως εγώ να δίνω σημασία, στα λόγια του.

«Μικρη, Άκου.» Ξεκίνησε με το γνωστό παρατσούκλι. «Θα κάνουμε μια συμφων-»

«Ποσά δεινεις;» μιλησα χωρίς να τον αφήσω να συνεχίσει.

«Το μυαλό σου στο χρημα. Μια χάρη ζητάω, τέλος πάντων. Θα πάω στην Θεσσαλονίκη με τα παιδιά και δεν θέλω να το πεις στην μαμά και στο μπαμπα.»

Αφού ξανά σκέφτηκα τα λογια του, δεν μου φάνηκε και άσχημη ιδέα.

«Να και κάτι καλό! Δεν χρειάζεται να με πληρωσεις! Χάρη μου κανεις! Ποτε φεύγεις με το καλό;» είπα και άρχισα να πινω απο μπουκάλι που μου πρόσφεραν μέσα στο αεροπλάνο.

«Επειδή είμαι καλος άνθρωπος κάνω πως δεν το άκουσα αυτό!»

Εκείνη την ωρα άρχισα να βήχω ενω ταυτοχρονα προσπαθουσα να μην μου βγει το νερο απο τη μύτη.
«Πας καλά; θες να πνίγω;»

Πήρα μια χαρτοπετσέτα που βρήκα, και άρχισα να σκουπίζω το νερό απο γύρω γύρω.

«Επειδή είπα οτι είμαι καλός; Αλήθεια;»

«Ποιος μιλησε για καλοσύνη; Ρπειδή ειπες οτι είσαι άνθρωπος»

«Γιατί τι είμαι;»

«Δεν μπορω να σου πω με ακρίβεια αλλά υπολογισω σε εξωγήινο! Αμα θέλεις όμως μπορούμε να σε πάμε στους καλύτερους επιστήμονες έτσι ώστε να βρούμε το είδος σου και την προέλευση σου!»

Η κύρια δίπλα μας προσπαθουσε να μην ακουστει το γελιο της, χωρις επιτυχία, αφού έβγαλε ενα πνιχτο γελακι. Την ίδια στιγμή το αεροπλάνο αρχισε να προσγειώνεται. Το χαζό δεν είπε τίποτα άλλο και αυτό με ευχαριστεί. Αφού πήραμε τις βαλίτσες μας και βγήκαμε εξω απο το αεροδρόμιο βρήκαμε την θεια και τον θειο μας. Οι διακοπές δεν ξεκίνησαν όπως τις υπολόγιζα, παρ' όλα αυτά, έχω την αίσθηση πως η συνέχεια θα είναι καλυτερη.