Τα Καλοκαίρια της καρδιάς μου...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

«Νεφέλη! Μα που είσαι επιτέλους; Περιμένουμε εδώ και μισή ώρα!» μια δικαιολογημένα έξαλλη Μαργαρίτα μιλούσε τώρα στο κινητό της, κάνοντάς την να πεταχτεί πάνω ξαφνιασμένη. Θεέ μου τους είχε ξεχάσει! Το πρώτο τους ραντεβού για φέτος το καλοκαίρι, και το είχε ξεχάσει! Και τώρα; Τί θα έκανε τώρα;

Κοίταξε το ρολόι της και ήταν ήδη εννιά! Ευτυχώς είχε τελειώσει την δουλειά της και έτσι μπορούσε πια να φύγει. Με λίγη καλή θέληση, θα προλάβανε να φτάσει εγκαίρως πριν τα βάλουν όλοι μαζί της! σκέφτηκε και πήγε να περιποιηθεί λίγο τον εαυτό της. Πέταξε πέρα την πλαστική ποδιά και το σκούφο, χτένισε λίγο τα μαλλιά της, έβαψε τα χείλη, φόρεσε τα σανδάλια της και επιτέλους ήταν έτοιμη!

Αφού ενημέρωσε τον υπεύθυνο για την αναχώρησή της, μπήκε στο αυτοκίνητο και έβαλε μπρος την μηχανή βιαστικά, ελπίζοντας πως η παρέα θα παρέμενε και δεν θα χάλαγε το φετινό πρώτο ραντεβού τους. Αλήθεια, πόσα χρόνια είχαν περάσει από τότε που είχαν πρωτοξεκινήσει; Δέκα, δώδεκα, δεκαπέντε; Ούτε που θυμόταν πια! Το μόνο που είχε χαραχθεί στη μνήμη της με ανεξίτηλο μελάνι ήταν η μέρα που έμαθε πως ο Αλέξης, είχε φύγει και δεν θα ξαναγύριζε κανένα καλοκαίρι....Και αυτή του η απώλεια, ήταν πάντοτε αισθητή και για τους άλλους μα πιο πολύ για την ίδια.

Τώρα μαζεύονταν κάθε χρόνο, όσοι οι δουλειές και οι οικογένειές τους το επέτρεπαν. Διαφορετικά επικοινωνούσαν τηλεφωνικά. Και δεν ανέφεραν πλέον τις αλλαγές πάνω τους μα αυτές στη δουλειά και την καθημερινή ζωή τους. Γιατί είχαν πια μεγαλώσει και -όπως ήταν φυσικό- αλλάξει αρκετά. Με άλλους να έχουν βρει ήδη δουλειά, άλλοι να ψάχνουν, άλλοι που είχαν δημιουργήσει οικογένεια ή περίμεναν κάποιο καινούριο μέλος να έρθει.... Και τα νέα συνεχώς άλλαζαν, καθώς ένας ολόκληρος χρόνος ήταν αρκετός για να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή τους. Έτσι, αυτή η πρώτη συνάντηση, ήταν ντυμένη πάντοτε με πολλές πολλές αναμνήσεις μα και δεκάδες καινούριες εμπειρίες που μοιράζονταν ο ένας με τον άλλον...

«Επιτέλους Νεφέλη! Κοντεύω να πιω και δεύτερο καφέ όση ώρα περιμένουμε!» πετάχτηκε τώρα ένας χαμογελαστός Γιώργος να την προϋπαντήσει όλο χαρά παρά τα πειραχτικά του λόγια. Εκείνος και η γυναίκα του έρχονταν κάθε χρόνο τον Αύγουστο στο νησί μια και -όντας εκπαιδευτικοί και οι δυο- είχαν αυτή την πολυτέλεια... Μάλιστα, σε λίγο θα γνώριζαν και το παιδάκι τους, αφού η Ρένα ήταν ήδη έγκυος στον πέμπτο μήνα.....

«Ω, έλα τώρα Γιώργο! Με στενοχωρείς! Αφού ξέρεις πως αύριο έχω κανονική επιθεώρηση στη δουλειά!.... Δεν μπορούσα να φύγω νωρίτερα....»