[Είμαι άδειος]
Μου λείπει από την πρώτη στιγμή που η απουσία της καταστάλαξε μέσα μου. Βασικά, επιδιώκοντας να είμαι ρεαλιστής ομολογώ ότι μου έλειπε πάντα.Ακόμα και όταν βρισκόταν δίπλα μου φοβόμουν την στιγμή όπου θα έμενα ξανά μόνος. Όταν πλησίαζε την πόρτα η καρδιά μου σκιρτούσε. Ήθελα να περνάμε το καθετί μαζί. Και για αυτή την εξάρτηση δεν έφταιγε κανένας άλλος πέρα από εμένα. Το κενό μέσα μου, ήμουν όσο άδειος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. Μα εκείνη... εκείνη ήταν το κάτι άλλο. Ξεχείλιζε ζωντάνια και χαρά και- ήταν άλλος άνθρωπος, με γέμιζε, γινόμουν ξανά όσα θα μπορούσα να είμαι αλλά τόσο δειλά και απάνθρωπα απαρνήθηκα. Και ήθελα να νιώθω. Το ήθελα μα δεν ξέρω αν το θέλω ακόμα. Όλα έγιναν τόσο απότομα. Και αυτή χάθηκε χωρίς καμία προειδοποίηση. Και θέλω να κάνω μια νέα αρχή, για όλους υπάρχουν άλλωστε αλλά να φοβάμαι μόνο μήπως τις έχω εξαντλήσει. Και αν πλέον δεν μου απομένουν άλλες ευκαιρίες ξέρω πως θα μου χάριζε λίγες από τις δικές της. Δυστυχώς ούτε αυτή έχει άλλες όμως. Όχι γιατί τις εξάντλησε αλλά γιατί την εξάντλησαν αυτές. Δεν χρειαζόταν τίποτα να αλλάξει εκείνη. Το βλέμμα της τα έλεγε όλα και αυτό είναι που την πρόδωσε.
Είναι κρίμα να είσαι αληθινός μέσα σε τόσους χάρτινους και ακόμη πιο κρίμα να μετατρέπεσαι σε θύμα μέσα σε μια αγέλη από έμπειρους θύτες που ορμούν να ξεπεινάσουν το τεράστιο εγώ τους.
Σάββατο 06/08 23:07
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Βιβλία Που Ποτέ Δεν Θα Γράψω
PoetryΣκέψεις διάσπαρτες χωρίς σκοπό. Σκέψεις που ίσως διατυπωμένες ηρεμήσουν την ψυχή και το είναι μου. Σκέψεις που δεν θα γίνουν τα βιβλία που ονειρεύομαι. Άνθρωποι που δεν αναταποκρίνονται σε αυτό που πίστευα για εκείνους Επαγγελματίας στην υπερανάλυση...
