I Like You // Thomas Brodie-Sangster Fanfiction

6

Zaterdag 23-06-2016 17:30

'Ik moet het ooit een keer aan iemand kwijt, dus waarom niet aan jou. Jij herinnert me over een week toch niet meer.'

'Echt w-'

'dat was geen vraag, dat is een feit. Oke kijk dat meisje op die foto is mijn zusje, ze heet Megan. Dit is de laatste foto die er van haar genomen is voor het ongeluk..' snik ik proberend niet in tranen uit te barsten: 'ze werd die zelfde dag dat ik deze foto heb gemaakt aangereden, ze ligt al voor 2 jaar lang in coma. De dokters hebben er geen hoop meer in dat ze nog wakker gaat worden. Maar ik geef de hoop niet op, ze is de enige echte familie die ik nog heb.

Mijn vader is in een vuur omgekomen, mijn moeder en ik hebben geen contact meer sinds de scheiding 7 jaar geleden.
Ik heb echt een hekel aan haar; niet een keer, helemaal NOOIT is ze langs ons gekomen om te kijken hoe het met ons ging;
niet met de begravenis van mijn vader 3 jaar geleden: ik was al 18 dus ja zij hoefde niet meer op ons te passen!
Ze is zelfs nog niet langs gekomen in deze 2 jaren!
In deze 2 jaren die een HELL voor mij zijn.

Ik werk: zodat ik geld verdien om eten te kunnen maken, ik studeer en ik ga elke dag, maar dan ook echt ELKE DAG naar Megan om te kijken hoe het met haar gaat.' Snik ik 'en elke dag ziet ze er weer slechter uit, zijn haar wangen ingevallerder, de cirkels om haar ogen zwarter en haar huid bleker.' Snik ik waarnaar de tranen hun weg uit hebben berijkt en over mijn wangen heen rollen.

Armen om me heen, lieve woordjes zoals "het komt goed" of "Stil maar" worden naar me gefluistert en even voel ik me gelukkig en veilig.
Alsof er niks mis is, alsof ik weer in de armen van mijn vader zit die nadat ik mijn ouders naar elkaar had horen schreeuwen naar me toe kwam en me vertelde dat alles goed zou komen.

Het voelde goed, alsof ik de Lilly ben voor het auto ongeluk, voor de vuur, voor de scheiding en voor de eindeloze ruzies;
het blije meisje, het zonnetje in huis, het hyperste kind van de buurt.

Mijn tranen zijn op, ik kan niet meer huilen, al het vocht is uit mijn lichaam.

'Megan was 5 toen de ruzies begonnen, ze was 7 toen de scheiding plaats vond, ze was 11 toen onze vader stierf in het vuur en 12 toen ze werdt aangereden. Ik hoop, ik hoop zo erg dat ze 14 is als ze uit de coma is.' Fluister ik met nog steeds de warme beschermende armen van Thomas om me heen.

Mijn oog leden worden zwaar en voorsat ze dicht vallen fluister ik nog: 'En als ik eerlijk mag zijn, als zij dood gaat; dan ga ik elke dag nog meer dood van binnen dan dat ik elke dag al doe.'