Rena
"Amore? AMORE...??" Ik schreeuwde in mijn gedachten naar haar, maar ze reageerde niet. Het leek wel alsof ze boos was. Boos, omdat ik van mijn mate weggerend was. Ik begon vreselijke dingen te denken. Bang dat ze me verlaten had. Maar het was allemaal nep. En voor ik het wist begon ik in een diep zwart gat te vallen. En toen opeens kwam er opeens heel vel wit licht.
Ace
Ik knielde naast haar neer en net op dat moment stopte Rena met bewegen. Mijn adem stokte en mijn hart stond stil. Ik kan er niet tegen als ze pijn lijdt. Ik zei in de mindlink "Drake! Snel! Haal de pack-dokter! Rena is gewond en ze beweegt niet meer". Al snel hoorde ik dat Drake de pack-dokter had bereikt en hij vertelde me dat hij eraan kwam. Ik maakte me zorgen. Dit mocht haar niet over komen. Straks overleefde ze dit niet. En dan hadden we ook nog ruzie gehad. Ik zou hier niet mee kunnen leven. Ik zou er aan onderdoor gaan. Ik bedacht me dat ik het beste haar gelijk naar de pack zou kunnen brengen en dan zouden de dokter en ik elkaar wel tegenkomen onderweg. Ik pakte Rena op en droeg haar zo voorzichtig mogelijk door het bos. Toen we net 10 minuten onderweg waren, zagen we de pack-dokter aan komen rennen. Hij kwam gelijk naar ons toe. "Ze leeft nog, maar het lijkt wel alsof ze ergens anders is" vertelde hij mij. "Hoebedoel je, ergens anders?" Antwoorde ik. De pack-dokter zweeg en zei me afstand te nemen. Dus dat deed ik.
Opeens begon Rena heftig te trillen en ik legde haar neer op de grond. Er kwam allemaal wit licht van haar af, en het was zo fel dat ik weg moest kijken. Ik was bang, maar ik wist dat ik haar dit alleen moest laten doen.
Rena;
Ik liep door een witte tunnel, bang voor wat er komen zou. Ik wist dat ik door moest lopen. Ik voelde zo'n drang dat ik niet anders kon. Ik kom aan het einde van de gang en daar is een grote zwarte deur. Ik doe de deur op een kiertje en kijk naar binnen. Ik zie een vrouw, wat meer lijkt op een godin. Ik loop naar binnen en zie gelijk wie het is. Het is de maangodin. Ze begint te spreken. " hallo Rena... ik weet dat je daar bent". "Uhm.. ja ik ben hier" antwoordde ik. De maangodin begon te spreken. "Ik heb je hierheen gehaald omdat ik samen met iemand wat tegen jou moeten vertellen". Achter mij hoor ik een deur opengaan en ik ruik iets wat ik heel goed herken. Ik draai me langzaam om en ik schrik. Ik voel de tranen opkomen en toen begonnen ze te stromen. Ik had van alles verwacht, maar ik had niet verwacht deze vrouw hier te zien. De vrouw die ik zo heb gemist.
Mam. Ze was hier. Maar hoe? Ik snap het niet. Ze hoort hier niet te zijn. Mijn moeder zag mijn geschokte gezicht, en nam mij gelijk in haar armen. Maar hoe? Zeg ik als we elkaar eindelijk loslaten. Hoe ben je hier? Je was toch dood? Ben ik ook dood? Ik heb te veel vragen en ik vuur ze allemaal tegelijk op haar af. Maar, als ik dood ben, hoe zit het dan met Ace? Ik zal hem nooit meer zien. Gelijk begon ik te huilen, en de tranen waren niet meer te stoppen. Ondertussen was de Maangodin naar ons toegelopen en had een hand op mijn rug gelegd. Dat gebaar stelde mij op een of andere manier zo gerust, dat ik meteen ophield met huilen. Mijn moeder glimlachte naar mij. Sorry meisje, maar ik ben inderdaad niet meer op aarde en dat zal ik ook niet meer kunnen zijn. Mijn hart brak in duizend stukjes bij het aanhoren van die woorden. Die o zo pijnlijke woorden. Ik dacht dat ze levend was, maar nu is die hoop weer verdwenen. Ik hoopte dat ze naar me terug kwam, en mij nooit meer alleen zou laten. Maar hoe kan ik je dan zien, of ben ik ook dood? Haerhaal ik mijn vraag. Dat heb je aan haar te danken zegt mam en ze wijst naar de Maangodin. Ik schrok, ik was vergeten dat de Maangodin er ook was. Ik buig diep voor haar, maar ze steekt haar hand op. Nee meisje, niet buigen. Je moeder is mijn dochter, dat maakt mij jouw grootmoeder, Zegt ze. Ik was met stomheid geslagen. Ik, familie van de Maangodin? Is er niet iets wat je je dochter moet vertellen? Zegt de Maangodin. Ik draai mij weer om naar mijn moeder, die moet lachen van mijn gezicht. Meisje, je bent de volgende Maangodin Zegt ze. Maar als je de volgende Maangodin wilt worden, Dan zal je nu meteen moeten vertrekken, en alles op aarde achter moeten laten. Wat? Hoe kunnen ze me dat aandoen? Vroeg ik mij af. Ik kon het niet doen. Ik was net bij Ace en ik wou verder met hem. Ik wou geen stomme Maangodin worden! Ik wist dat als ik het niet zou accepteren en erge gevolgen waren voor mij, maar ik kon me niet bedenken wat dat ook al weer was. Ik had het ergens gehoord, maar nu kan ik er niet meer bij. Je moet voor ons kiezen zei mijn moeder. Je kunt ons niet in de steek laten. Dus laat je Mate achter en blijf bij ons!
Gelijk toen ik dat hoorde, verbrak ik het contact. Ik wilde Ace niet in de steek laten, om alleen maar Maangodin te worden. Ik weet niet hoe ik het deed maar ik kwam terug op de aarde.. Ik zag niet helder en hoorde Ace mijn naam schreeuwen. Ik kon niet meer helder nadenken. Ik wist dat ik zojuist de grootste fout in mijn leven begaan was. Mijn moeder had mij ooit een verghaal verteld en ik wist niet dat het echt kon gebeuren. Mij moeder had mij verteld dat als de maangodin in opvolging, haar taak niet aannam, zij van haar leven beroofd zou worden. En dat allemaal omdat ze niet wou toegeven aan haar familie en haar taak niet op haar wou nemen. En dat gebeurde nu met mij. Ik voelde me langzaam steeds zwakker worden, maar kon nog niet gaan. Opeens voelde ik dat Ace contact probeerde te zoeken via de mind-link. Ik kon niet horen wat hij zei, maar ik voelde aan dat hij bezorgt was. Hij vroeg zich zeker af wat er gebeurd was. Ik voelde mijn laatste beetje energie wegglijden, toen ik probeerde de beelden en het geluid van wat ik zojuist meegemaakt had, naar Ace toe te sturen. Het laatste dat ik voelde was dat hij het niet begreep, maar het wel aanvaardde. Hij had door dat ik voor hem had gekozen, maar dat ik de gevolgen niet had overzien. Ik hoorde zijn stem in mijn hoofd. Hij zei: Ik hou van je, en op een dag zijn we weer samen. Dat beloof ik je! En toen was er niks meer.
