Always S.M.&S.G.✔ Υπό Διόρθωση

Chapter 1

Περπατάω σέρνοντας τα κουρασμένα πόδια μου στην άσφαλτο. Νιώθω το στομάχι μου να σφιγγεται θέλοντας να βγάλω ότι είχα πιει. Δεν έπρεπε να ξαναβγω με τον Καμερον, κάθε φορά καταληγω να ξερναω στην μέση του δρόμου. Άρχισα να βηχω και να αδειαζω οτιδήποτε είχε μπει στο στομάχι μου τις τελευταίες 6 ώρες. Τότε ένιωσα κάποιον να πιάνει τα μαλλιά μου και να τα τοποθετεί γύρω από το σβέρκο μου

"Είσαι καλα;" ρώτησε.

"Νιώθω πως θα κάνω εμετ..."

Δεν προλαβα να τελειώσω την φράση μου και εβγαλα όσα είχαν απομείνει στο στομάχι μου.
Γύρισα διστακτικά για να κοιτάξω τον Άγνωστο που με βοήθησε και αυτός άπλωσε το χέρι του δίνοντας μου μια μπλούζα. Παραξενευτικα.

"Δεν είχα χαρτομαντηλο."εξήγησε.

Έπιασα την μαύρη μπλούζα και σκουπίσα το πρόσωπο μου.

"Ευχαριστώ."ψιθύρισα.

Όταν ποια είχα γυρίσει τελείως προς το μέρος του έμεινα με το στόμα ανοικτό. Είναι πανέμορφος. Τα μαλλιά του υπέροχα, τα μάτια του τόσο γλυκά γεμάτα απορία και συμπονια. Τα χείλη του σαρκωδη. Θα έλεγα πως ήταν γύρω στα 20 χωρίς να είμαι σίγουρη. Όταν όμως κοίταξα τους καλοσχηματισμενους κοιλιακούς του άλλαξα γνώμη. Το σώμα του είναι τόσο ώριμο. Θα στοιχήματιζα πως είναι τουλάχιστον 25. Χαμογελασα με τις σκέψεις μου.

"Με λένε Σον" είπε χαμογελαστος.

Ξερόκατάπια νιώθοντας την ξινη γεύση του εμετόυ να καίει τον λαιμό μου.

"Με λένε Σελ."είπα τελικά.

Με κοίταξε και μετά κοίταξε τον δρόμο. Χαμογελασε στραβά και γύρισε το βλέμμα του στα μάτια μου.

"Αφού δεν το αντέχεις γιατί πίνεις;"

"Συνήθως το αντέχω. "

Δεν ήταν ψέμα, μόνο με τον Καμερον κατεληγα έτσι. Πάντα το ίδιο λάθος, με καταστρέφει και εγώ αγαπώ την καταστροφή μου, μόνο όταν είναι από αυτόν.

"Και τι σε έκανε να περάσεις τα όρια σου;"

"Κοίτα δεν νιώθω καλα για να πιάσω συζήτηση. Πρέπει να καλέσω ένα ταξί και να γυρίσω σπι-"

"Δεν πας πουθενά."με διέκοψε. "Δεν ξέρεις πότε ποιος ανωμαλος γίνεται ταξίτζης. Θα σε πάω εγώ στο σπίτι. "

"Όχι δεν είναι ανάγκη, μπορώ να πάρω ένα ταξί και να πάω στο σπίτι μου."

Σηκώθηκα προσποιουμενη πως είμαι μια χαρά και περπατησα δύο βήματα όσο ποιο σταθερά μπορούσα μέχρι που σκονταψα σε μια πέτρα και έπεσα κάτω ξανά.