"Εδώ είμαστε!" Η μαμά μου ούρλιαζε καθώς οδηγούσαμε κοντά στα κάγκελα της Πανεπιστημιούπολης.
Η Πανεπιστημιούπολη είναι υπέροχη, όπως φάνταζε στο ίντερνετ και στις πινακίδες, είμαι ενθουσιασμένος. Τα κτήρια είναι παλιά και υπέρλαμπρα. Εκατοντάδες κόσμος, γονείς αγκαλιάζοντας και φιλώντας τα παιδιά τους αποχαιρετώντας τα, ομάδες πρωτοετών ντυμένοι από την κορυφή ως τα νύχια με WSU στολές, και μερικοί βιαστικοί, χαμένοι και απορημένοι, γεμίζοντας την περιοχή αυτή. Το μέγεθος της Πανεπιστημιούπολης είναι τρομακτικό αλλά ευτυχώς μετά από μερικές εβδομάδες θα νιώθω σαν το σπίτι μου. Η αίθουσα αναμονής είναι μικρή και κάθομαι μόνος μου, όπως πάντα. Μια σεμνή, καλή, μέσης ηλικίας γυναίκα μου έδωσε το κλειδί του δωματίου μου και με έστειλε στον δρόμο μου. Ήδη νιώθω περισσότερη ελευθερία περισσότερη από όση είχα τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια.
"Θέλω να δω το φοιτητικό σου δωμάτιο πριν φύγω γλυκέ μου. Απλώς δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είσαι στο κολέγιο! Ο μοναχογιός μου, ένα κολεγιόπαιδο, ζώντας μόνος του. Απλώς δεν μπορώ να το πιστέψω!" σκούπησε τα μάτια της προσεκτικά για να μην χαλάσει το μακιγιάζ της. Η Νάταλι μας ακολούθησε, ενώ κουβαλούσα τις τσάντες μου, καθώς πλοηγούμασταν στον διάδρομο.
"Τώρα μόνο να είσαι σίγουρος ότι θα θυμάσε όλα αυτά που σου είπα, δεν θέλεις να κάνεις τίποτα που θα επηρεάσει το μέλλον σου." τσέκαρε την ώρα από το ρολόι της.
"Είναι το Β22... Είμαστε στον Γ' διάδρομο, τους είπα. Για καλή μας τύχη, είδα ένα μεγάλο Β βαμμένο στο τοίχο. "Εδώ πέρα," τους έδειξα και ακολούθησαν. Είμαι ευγνώμων γιατί πήρα μόνο λίγα ρούχα, μια κουβέρτα, και κάποια από τα αγαπημένα μου βιβλία μαζί μου, έχοντας λιγότερα να κουβαλήσω.
"Β22" Η μαμά μου ξεφύσηξε. Οι φτέρνες της είναι τρομακτικά ψηλά για την διάρκεια που περπατήσαμε έχουμε ήδη κουραστεί. Γλύστρησα το κλειδί μέσα στην ξύλινη πόρτα, άνοιξε και η μαμά μου έμεινε με κομμένη την ανάσα. Το δωμάτιο είναι μικρό, με δύο μικρά κρεβάτια και δύο γραφεία. Τα μάτια μου ταξίδεψαν για την αιτία της έκπληξης της μαμάς μου. Η μία πλευρά του δωματίου είναι καλυμμένη με μουσικές αφίσες, οι περισσότερες με συγκροτήματα που δεν έχω ακούσει ποτέ, τα πρόσωπα τους ήταν καλυμμένα με σκουλαρίκια και τατουάζ. Το αγόρι που ήταν ξαπλωμένο στο απέναντι κρεβάτι είχε λαμπερά κόκκινα μαλλιά, μάτια υπογραμμισμένα με μαύρο μολύβι, και τα χέρια του ήταν καλυμμένα με τατουάζ.
"Γειά." ο ξένος είπε, προσφέροντας ένα χαμόγελο. Το χαμόγελο του είναι πολύ ωραίο, όπου δεν το περίμενα. "Είμαι ο Τρίσταν," είπε και κάθησε στα γόνατά του.
"Γ.. Γειά... Είμαι ο Λούι." είπα ντροπαλά.
"Καλώς ήρθες στο WSU, εδώ που τα δωμάτια είναι μικρά και τα πάρτι τεράστια," το κεφάλι του έπεσε πίσω γελώντας. Το σαγόνι της μαμάς μου ήταν ανοιχτό, είχε φτάσει ως το χαλί, και η Νάταλι στεκόταν ντροπαλά. Ο Τρίσταν σηκώθηκε και μου έκανε μια αδερφική αγκαλιά. Ένα χτύπημα στην πόρτα ακούστηκε καθώς κουβαλούσα τις τσάντες μου από το πάτωμα, και εύχομαι όλο αυτό να είναι ένα μέρος από ένα άρρωστο αστείο.
"Έλα μέσα!" ο νέος μου συγκάτοικος φώναξε, η πόρτα άνοιξε και δύο αγόρια και ένα κορίτσι προχώρησαν μέσα. Κορίτσια μέσα σε αντρικά δωμάτια από την πρώτη μέρα; Μάλλον το WSU ήταν μια κακή απόφαση. Η μαμά μου κοιτάζει πολύ περίεργα.
"Γειά, είσαι ο συγκάτοικος του Τρίσταν;" Η κοκκινομάλλα ρώτησε. Δεν έχει τόσο πολλά τατουάζ όσα έχουν τα αγόρια αλλά έχει κάποια.
"Εμ... Ναι. Το όνομα μου είναι Λούι", αποφάσισα να πω.
"Είμαι ο Νάιαλλ και αυτή είναι η Στέφ. " το ξανθό αγόρι είπε, δείχνοντας το κορίτσι."Θα το αγαπήσεις αυτό!" το χαμόγελο του είναι ζεστό παρόλο την σκληρή του εμφάνιση.
"Είμαι έτοιμος!" ο Τρίσταν είπε. Τα μάτια μου έπεσαν στο ψηλό καστανό αγόρι που στηριζόταν στον τοίχο. Τα μαλλιά του είναι μπουκλωτά και έχει σκουλαρίκι στο φρύδι και στο χείλος του. Τα μάτια μου ταξίδευαν κάτω στο μαύρο του μπλουζάκι και στα χέρια του που είναι καλυμμένα με τατουάζ, ούτε μια ίντζα του δέρματος του δεν είχε αφήσει ακάλυπτη. Τον παρότρυνα να συστήσει τον εαυτό του αλλά αντί για αυτό στριφογύρισε τα μάτια του και τοποθέτησε το τηλέφωνο του στο αυτί του, παίρνοντας το από την τσέπη του μαύρου του τζιν. Φυσικά, δεν φαίνεται τόσο φιλικός σαν τον ξανθό του φίλο και το κορίτσι.
"Θα σε δω εδώ γύρω Λούι," είπε η Στέφ και οι τέσσερις τους βγήκαν από το δωμάτιο. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Το να πω ότι όλο αυτό ήταν άβολο θα ήταν λίγο.
"Θα πάρεις ένα καινούριο δωμάτιο!" Η μάνα μου, μου ούρλιαξε μόλις έκλεισε η πόρτα.
"Όχι δεν μπορώ," υπέγραψα, "Είναι εντάξει μαμά. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα είναι εδώ γύρω έτσι και αλλιώς." προσπαθώ να την ηρεμήσω όπως και τον εαυτό μου.
"Σε καμία περίπτωση όχι, πάμε να το αλλάξουμε τώρα! Δεν θα είσαι σε ένα δωμάτιο με όλα αυτά τα φρικιά!" Μου φώναξε.
"Μαμά σε παρακαλώ, κάτσε να δούμε πως θα πάει... Σε παρακαλώ." την παρακάλεσα.
"Ωραία," ξεφύσηξε και ξαφνιάστηκα.
