«Νεφελη;» ακούστηκε μια φωνή από την πόρτα του σχολείου.. Γύρισα να δω και ήταν ο Άλεξ. Τι κάνει εδώ; πήρα μονοωρη δεν νομίζω να πήρε και αυτός!
Του χαμογέλασα και ήρθε κοντά μου..
«Τι κάνεις εδώ, δεν πιστεύω να ζήτησες να βγεις;»
«Είπα πως ήθελα τουαλέτα.. Γιατί το έκανες αυτό πριν.. Εσύ συχαίνεσαι να παίρνεις παίρνεις ακόμα και μια απουσία..»
«Εε εντάξει.. Δεν θα μας κάνει κακό και μια απουσία..» χαμογέλασα και έστριψα το κεφάλι μου.. Πίεζα τον εαυτό μου να μην φανεί το ψέμα που έλεγα... Τι με έπιασε πως κάνω έτσι..;
«Νεφέλη σε ξέρω καλά.. Πες μου γιατί το έκανες.»
«Πωω.. Απλά δεν γούσταρα να σου λέει άλλο μαλακιες οι Αθανασίου εντάξει; Αντιστάθηκα για να βγάλει εμένα έξω και όχι εσένα..»
Με αυτά μου τα λόγια ο Άλεξ μου χαμογέλασε και με αγκάλιασε.. Εγώ δεν ήθελα να τον αγκαλιάσω.. Δεν ήξερα γιατί.
«Πήγαινε μέσα θα καταλάβει ότι ήρθες εδώ!»
«Να μου δεν σε αφήνω μόνη σου. Μαζί σου θέλω να κάτσω.»
«Μην είσαι χαζός πήγαινεε!!»
Άρχισα να φωνάζω και εκείνος με μια κίνηση μου έκλεισε το στόμα με το χέρι του και με έριξε στα πόδια του.. Το κεφάλι μου ακουμπουσε στα γόνατα του και εκείνος έμεινε να με κοιτάει στο πρόσωπο ενώ παραπονιομουν.
«Σκασεεεε» φώναζε ενώ ταυτόχρονα εκείνος γέλαγε.
Αφού κατάφερα να του βγάλω το χέρι του από το στόμα μου άρχισα να τον χτυπάω στους ώμους και να τον βρίζω με παράπονο! Ένιωσα τα χέρια του να τυλίγουμε τους καρπούς μου και να με φέρνουν κοντά στο πρόσωπο του.. Δονηστικα από την κορφή ως τα πόδια.. Έχασα τον έλεγχο μου και πήγα να πέσω από την κερκίδα. Ένιωσα τον εαυτό μου να κατρακυλάει σε οχτώ κερκίδες από την πιο ψηλή στην τελευταία πιο χαμηλή.. Το μυαλό μου είχε χάσει κάθε επικοινωνία με το περιβάλλον αφού άκουγα μόνο φωνές και τον Άλεξ να φωνάζει το όνομα μου φοβισμένος. Κάθε σημείο του σώματος μου πονούσε αφού έφτασα στο τέλος του πεσίματος μου. Τα μάτια μου έκλεισαν εφόσον δεν είχα άλλη δύναμη για να τα κρατήσω ανοιχτά..
{**}
«Νεφέλη! Νεφέλη με ακούς; είσαι καλά; Νεφέλη!!» άκουγα επίμονα συνέχεια αυτη την φωνή εδώ και δέκα λεπτά. Όμως αδυνατούσα να ανοίξω τα μάτια μου.
«Νεφέλη μου σε παρακαλώ άνοιξε τα μάτια σου!»
Υπακουσα και άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου.. Τι είναι εδώ; δεν αναγνωρίζω το μέρος.. Το μόνο που βλέπω είναι η Φαίη, ο Άλεξ, η μαμά μου και η νοσοκόμα. Περιμεντε ΤΙ; Νοσοκόμα; που είμαι γιατί έχει νοσοκόμα εδώ;
YOU ARE READING
Home For Two.
Teen Fiction«Άλεξ σε θέλω, τώρα.» είπα και εκείνος με τράβηξε κοντά του. "Σ'αγαπώ μωρό μου.» είπε πριν ενώσει τα χείλια μας. Νεφέλη: Κεντρικός χαρακτήρας, τσαμπουκαλου αλλά και ντροπαλή, πανέμορφη αλλά και κάποιες φορές πολύ πεισματάρα, ερωτευμένη με τον κολλ...
(2)Το ατύχημα
Start from the beginning
