fcking friendzone

05

Het duurde nog eens tien minuten om naar school te fietsen. Ik verlangde zo erg naar een eigen scooter, maar nee, mijn ouders zouden me vermoorden.
  'Mam, mag ik je wat vragen?' was het eerste wat ik op een doelbewuste dinsdagochtend zei, ik was een paar dagen geleden zestien geworden.
  'Nee, je krijgt geen scooter.' Verdomme, hoe wist ze dat?
  'Mam, alsjeblieft.' Ik zeurde, dat was fout. Hoe dom was ik? 'Ik ben oud genoeg en het is niet zo duur.'
  'Niet zo duur?' Ze had gelachen, het was het soort lach die ik haatte. Het minachtende soort, de lach waarvan ik wist dat zij verdomde goed wist dat zij dit spelletje zou winnen. 'Natuurlijk is het niet zo duur, niet voor jou. Jouw vader en ik moeten alles betalen, bedoel je.' Misschien.
  Ik heb er nog dagen over gezeurd, maar heb het toen spontaan opgegeven. Er was geen gesprek aan te knopen met mijn moeder over dit onderwerp. Maar omdat zij me niet voor mijn rijbewijs liet gaan, zat ik met problemen zoals Brian opgescheept. Doordat mam me geen scooter gaf, kwam ik te laat.
  'Vertel, waarom zijn jullie zo laat?' vroeg de man achter het bureau, de conciërge. Er zaten een aantal kinderen achter tafeltjes, waarschijnlijk strafwerk aan het schrijven. Met een vuurrood gezicht keek ik naar de wand rechts van me, het was inmiddels al kwart over negen. Over vijf minuten zou het tweede lesuur beginnen. Ik wilde mijn mond openen, maar Brian nam de leiding.
  'Het spijt ons, maar onderweg kreeg zij...' Hij wees met een beschuldigende vinger naar mij. 'Ze kreeg een astma-aanval.' Ik knikte, en haalde het pompje uit mijn rugzak voor bewijs. Niet dat het veel zin had. Als hij ons wilde laten nablijven, dan deed hij dat.
  'Goed, ga maar snel naar de les. Jullie hebben nog vier minuten om alles uit te leggen.' Het verbaasde me dat de man zo'n goed humeur had. Met een glimlachje pakte ik het gele briefje aan waarop stond waarom we te laat waren.
  'Zo, zijn de tortelduifjes er eindelijk?' Onze leraar keek ons met een spottende blik aan. Woedend kneep ik mijn hand tot een vuist, het briefje kapotmakend.
  'Ik geloof dat onze niet-bestaande liefde veel beter is dan uw angstaanjagende relatie,' beet Brian hem toe, de man schokkend achterlatend. Iedereen wist dat hij problemen had met zijn vrouw, er gingen zelfs geruchten door de rondte over mishandeling, maar niemand had de moed gehad om er iets over te zeggen. En toch deed zijn opmerking me pijn.