the game

Voices

twee maanden later

Ik kijk de man tegenover mij aan. Eindelijk zijn die sukkels gaan nadenken. Eindelijk zien ze in dat de Avengers een gevaar worden voor hun wereld en dat de enige die hen aankunnen de schurken zijn. Nu hebben ze mij erbij geroepen om een gesprek aan te gaan met deze man van de regering. "Wij willen een back-upp team samenstellen en trainen voor wanneer alles uit de hand zou lopen." Begint de man zijn praatje. "Blah blah blah... Ik weet het al, wanneer beginnen we?" 'Nooit, jij gaat hier niet aan meewerken.' 'Urg hou je bek, dat was het plan en daar houden we ons aan' "Allebei bakkes houden ik bepaal zelf wat ik doe!" De stemmen blijven stil. "Dus nogmaals wanneer beginnen we?" "Morgen wordt je afgevoerd naar een geheime locatie." "Top, tot morgen." Met die woorden sta ik op en loop ik weg en laat de man verbaasd achter. Bij de deur staan twee agenten klaar die me vastpakken en mee wegvoeren naar mijn cel. Ik loop mee zonder tegen te werken, dit keer niet. Ze duwen ne lomp mijn cel in, waardoor ik op de grond val. 'Hoe durven ze?!' "dat is een goede vraag als ik dat eens wist!" 'Vermoord gewoon iedereen en loop hier weg!' "Stomweg iedereen vermoorden zou niet leuk zijn." Ik zie hoe de bewakers me angstig aanstaren. "Sorry, the voices." Zeg ik met een lief stemmetje. De deur word dichtgegooid en de twee agenten lopen weg zonder op mij te reageren. "Tuurlijk, doe maar net alsof ik niet besta!" Roep ik ze na. "Die meid is inderdaad gestoord." "Dat zei ik toch, ik sta nu al vanaf het begin op haar afdeling en je weet nooit hoe ze reageert." Terwijl de stemmen langzaam vervagen sta ik op. 'Laat jij je zomaar gestoord noemen?' Vraagt en van de stemmen in mijn hoofd. "Hij heeft gelijk." 'Dat is waar.' Reageert een andere stem. 'Dan hoeven ze het nog niet zo te zeggen!' Het praten wordt schreeuwen. 'Hij mag best de waarheid zeggen!' 'We zouden hem moeten afmaken voor die belediging!' 'Luister jij niet ofzo?! Ik zeg net dat het de waarheid is en dus geen belediging!' "Bekken dicht, allebei!" 'NEE!' En ze beginnen weer tegen elkaar te schreeuwen. Mijn hoofd begint te bonken terwijl ik ze steeds slechter versta. De pijn wordt steeds erger iedere seconde. Het voelt alsof mijn hoofd letterlijk uit elkaar knalt. Ik begin te gillen Om over de stemmen heen te komen, maar het lukt niet. Ik ren naar de tralies en ruk eraan terwijl er twee agenten aan komen rennen. De hoofdpijn word nog erger. Ik ren naar de muur aan de achterkant van mijn cel. Pijn. Pijn laat ze stoppen. Ik zie de uitstekende steen met de scherpe rand die ik hiervoor had gezocht. Ik snij mijn arm er langs en ik voel een scheut van pijn door me heen gaan, maar de stemmen worden nog niet stil. Ik ga op mijn knieën zitten en stoot kei hard met mijn hoofd tegen de punt aan. Stilte. Dan gaat de deur van mijn cel Open. Ik begin sterretjes voor mijn ogen te zien, totdat ik helemaal niks meer zie of hoor en de koppijn eindelijk stop...