Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kaybetmelere doyamadın, Lavinia. Sevmek yetmiyormuş, sevgili. İnsan severken bile gidiyormuş. Bunu bizzat öğrendi benliğim, bizzat tattı ruhum. Öldüm, sevgili. Bana öyle bir baktın ki, bakışlarında ki ölü beni gördüm. Bana öyle bir baktın ki, severken bile öldüm. Giderken çok düşündüm seni. Giderken geride bırakacağım her bir parçayı düşündüm ben. Kararımı öyle verdim zaten. Ben gittim tek başıma, siz kaldınız hep beraber. Oysa fark edemedim, sevgili. Ruhununda benimle geldiğin, benliğini senden çaldığımı anlayamadım. Affet, diyemem. Yüzüm yok çünkü. Ben gittim, sen kaldın. Lâkin giderken de kalınıyordu, bunu en iyi ben bildim. Giderken de seve biliyordun, bunu en iyi ben tattım. Zira vazgeçmedim, sevgili. Giderken bile vazgeçmek nedir, bilmedim. Sevdim. Seni sen yokken bile çok sevdim. "
Umarım beğenirsiniz, yarım saatte ikinci çalışma :D Görüşlerinizi bekliyorum :)
Kullanırken hikayenin açıklama kısmına "Kapak Tasarım: @RUROGRIME" yaz lütfen.
