Başını kaldırarak bir kedi misali burnunu boynuma sürttü. O bölgeden başlayarak, bütün bedenimin titrediğini hissettim.
"Sen ilk siyahtın, umutsuzluk. Şimdi ise... grisin. Bu da kararsızlık. Ama... enerjinin en yakın olduğu renk.. kırmızı."
Benim gibi duygusuz bir insan kimseyi sevemezdi.
Sevemezdi.
Sevgi.
Hoseok'a karşı hissettiğim şey, anlam vermediğim bu yabancı duygu. Sevgi olmalıydı.
"Öyleyse, Jimin arkadaşım olabilir değil mi? Ona güvenebilirim?"
Başı yeniden omzuma düştü.
"İstersen, daha ötesi de olabilir. Sevgili gibi. Seni seven biri var derken, bahsettiğim sandığın türden bir sevgi değildi. O sana âşık. Aradığın umuda, onunla birlikte olarak kavuşabilirsin."
Boştaki elini, kucağımda duran elimin üstüne attı ve sıktı. Gözlerinden akan gözyaşları sırayla düşerek bacaklarımı ıslatıyordu. Bir şey söyleyemedim, sesimi yutmuş gibiydim. İstediğim şey bu değildi. İstediğim kişi Jimin değildi.
Dünyanın en huzur verici olan sesi, titreyerek güzel dudaklarından kulaklarıma hücum ediyordu.
"Umuduna ulaşman için, aşık olmaya ihtiyacın var. Bunu görebiliyorum. Aşk ve sevgi seni serbest bırakacak."
Sonunda iki gündür yaşadığım duygu değişiminin farkına varmıştım. Benim istediğim tek sevgi, Hoseok'un sevgisiydi. Ben onu istiyordum.
"Hoseok-ah..."
Kolunu omzumdan çekti ve zoraki bir gülümsemeyle gözyaşlarını koluyla silerek güldü.
"Ah özür dilerim, insanlar ve duydukları sevgiyi görünce dayanamıyorum. Hissettiğiniz şeyler çok güzel."
"Hoseok-ah..."
Bu sefer sesim öncekinden biraz daha yavaş çıkmıştı. Yanaklarını ıslatan gözyaşları her düştüğünde, benden bir parça kopuyormuş gibi hissediyordum. Onun ağlaması, hayır... Bu dayanılmaz bir şeydi. İnsanı insan yapan bütün duyguların, bana geri döndüğünü hissediyordum.
Evden dışarı adımımı atarken, şu anda içinde olduğum durumdaki gibi birine dönüşebileceğimi düşünemiyordum. Bana iyi gelen şey, Hoseok'du. Onun varlığı, bana ilk gülüşü, ilk bakışı, ilk dokunuşu... Bana umut veren tek varlık oydu; iki yıldır kimsenin yapamadığının aksine, o iki günde beni bana geri getirmişti.
Oturduğum yerde ona doğru döndüm ve yüzünü avuçlarımın arasına aldım, hala sessizce akarak ellerimi ıslatan gözyaşlarını umursamadan. Gözyaşları, ona ters olacak derecede soğuktu. Onun mutlu olmasını istiyordum. Onun benimle mutlu olmasını istiyordum.
"Başkasının sevgisine ihtiyacım yok. Benim tek ihtiyacım olan varlık sensin. Sadece senin sevgine, aşkına ihtiyacım var. Sen benim umudumsun, benim meleğimsin. Bana umudu ve sevgiyi verecek misin?"
Gözlerimi kapatarak usulca dudaklarımı onun dudakları ile birleştirdim. Karşılık vermese de, ben dudaklarının tadına kendimi kaptırmıştım bir kere.
Dudaklarımı geri çekip kafasını iki elimle kavrayarak saçlarına daldırdım. Avuçlarımın içinde hissettiğim yumuşaklık ile parmaklarım ile saçlarıyla oynadım.
Kimseye söylemediğim, kimseye söylemeye değer bulamadığım o sihirli cümleyi mırıldandım.
"Seni seviyorum."
Gözleri şaşkınlıktan büyümüştü. Melek gözlerim olmasa da, ondaki tedirginliği anlayabiliyordum. Ufak bir tereddütten sonra kollarını boynuma doladığında, ikinci kez dudaklarının tadını almak için aramızdaki mesafeyi kapattım.
Gözyaşları ikimizin de yüzünü ıslatırken dudaklarımın üstündeki dudaklarının gülümseme ile kıvrıldığını hissetmiştim. Gözyaşları... sıcacıktı. Mutluluk gözyaşları.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Bulundukları mekan gibi düşünün)
Artık kuşların cıvıltıları, çiçeklerin kokusu, akan suyun sesi... Hepsi daha güzel geliyordu. Güneşin sıcağı bile acı vermiyordu artık.
İkimizin dili de birbirimizin ağzında sesli bir şekilde dans ederken, aklımda Hoseok'un sesi yankılanmıştı. Bu sefer gülümseme sırası bendeydi.
