THAT GAY WHO STOLE MY HEART (UNDER REVISION)

Chapter 33

Xymon's POV.

"Okay na po ko daddy, wag ka ng mag alala" nakangiti kong sabi sa kanya. Naka videocall kami ngayon.

"Okay-okay if you say so" tumikhim sya. "Kamusta kayo ni Alexander?" naalis yung ngiti ko dahil sa tanong ni Daddy.

"D-dad! Ano ba namang tanong yan? Obvious naman na e, Wala ng pag asa. Alam ko namang ayaw nya na talaga sakin"

"I seriously doubt that" nanlaki ang mga mata ko.

"What do you mean dad?"

Tumawa sya. "Ikaw na ang dapat makaalam nun, Sige na. Mag usap kayo bago ka mag desisyon ng padalos dalos"

"B-but Dad?"

"Sige na Hija, Magpapahinga na ko. Masaya akong okay ka na. See you soon darling! Mahal ka ni daddy"

Napangiti ako, even though madalas akong masaktan dahil kay Reese atleast I have one man who won't ever hurt me. I'm thankful that a George Sebastian is my dad.

"I love you daddy! Ingatan mo ang sarili mo dyan ah! Sige bye!" nag wave ako at flying kiss sa kanya bago ko in end ang tawag.

Humiga ako pagkatapos kong ilapag ang cellphone ko sa side table.
I stared blankly in the ceiling.
Hindi na ba talaga ako kayang mahalin ng isang Alexander Reese Smith?
Bakit kahit na naumpog na ang ulo ko ay sya pa rin ang laman nito?
Na kahit ang sakit na sobra, gusto pa din syang ipaglaban ng puso ko.
Masokista na ba talaga ako?
Alexander can you give my heart back? Coz you took it, no. I'm wrong he didn't took it. I gave it to him whole heartedly and now it freakin' ache!

-----------

3 days had passed. Medyo magaling na ang head injury ko kaya tinanggal na ang bandage nito. Halos araw araw nandito si Paopao, Luke, Eros, Darren and Charles. Madalas kong ka videocall si Daddy, Clark at Drew. Clark and Drew ang really pissed off dahil wala man lang sila dito nung na comatose ako.
Si Reese? Ayun! Sya pa rin naman ang doktor ko. Pero we seldomly talk. Kung mag uusap man kami tungkol lang sa mga paalala nyang gamot, bawal kainin at kung anong nararamdaman ko.
He's so near yet so far.
Gusto ko na syang yakapin at halikan. Gusto ko ng sabihing miss na miss ko na sya. Na sana bumalik na kami sa dati pero nawawalan ako ng lakas ng loob. Ewan ko ba kung kelan ako natakot sa rejection.

Naputol ang pag iisip ko ng may kumatok sa pintuan ng hospital room ko.

"Pasok!" sabi ko.

Mabilis namang pumasok yung kaninang kumakatok.

"Uy Darren! Nasan si Charles?" masigla kong sabi sa tropa ko.

He smirked.

"You know him Xymon, back to his usual self. Nambabae na naman porke alam na okay ka na, pero he said pupuntahan ka nya dito mamayang gabi" umupo sya sa tabi ko.

"Hmm. Yan talagang si Charles! Sana makahanap yan ng katapat nya" sabi ko.

"So, how are you feeling?" tanong nya.

"Ito, okay na. Feeling ko nga fully recovered na ko, you see they already removed the bandage on my head"

"Mabuti naman, mukha kasing Jimmy Neutron dun tol!" tumawa sya.

"Manahimik ka nga Darren"

"Sorry" tapos sumeryoso ang mukha nya. "Nagkausap na ba kayo ni Alexander?"

Awtomatiko akong napayuko. I can feel the pain. "What's left to talk about? For sure hindi sya makapaghintay na ma diacharge ako"
"Hindi ka nya in approach para pag usapan kung anong nangyari sa inyo? Not even once?" umiling ako. "Well, that's weird. I thought magiging maayos na kayo. Ibang iba kasi sya nung nasa coma ka"