Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 32ο

Κάθισα στην πρώτη σειρά.

Έτσι, να τον βλέπω από κοντά τι κάνει.

Και για να τον κοροϊδεύω λίγο. Λίγο όμως. Έπρεπε να φέρω και ποπ κορν. Άρχισα να ενθουσιάζομαι.

Τον παρακολουθούσα να περπατά πάνω κάτω όσο σκεφτόταν τι θα έλεγε σε αυτή την διάλεξη. Η αίθουσα ξεκίνησε να γεμίζει σιγά-σιγά.

Ο Πέτρος κάθισε δίπλα μου και συμφώνησε να κάνει κι αυτός μερικές ερωτήσεις.

"Κάθεται κάποιος εδώ; Όχι; Εντάξει" άκουσα τον Ίαν να λέει.

Γύρισα και τον κοίταξα ενοχλημένη.

"Παιδί μου τι δεν καταλαβαίνεις;!" ρώτησα μέσα απ' τα δόντια. "Στα τσακίδια"

"Αφού δεν κάθεται κανείς εδώ"

"Κάθεται η Νάντια" του είπα κοιτώντας την Νάντια που είχε μόλις πλησιάσει.

"Εε;" έκανε απορημένη.

"Αφού μου είπες πως θες να καθίσεις εδώ για να βλέπεις καλύτερα"

"Α, ναι" απάντησε ξερά.

Κάθισε δίπλα μου. Κοίταξα τον Ίαν και με μια κίνηση του κεφαλιού του ένεψα να εξαφανιστεί.

Ένεψε καταφατικά γελώντας.

"Δεν τελειώσαμε ακόμη" σχολίασε καθώς έφευγε.

"Κολλιτσίδα έγινε αυτός" σχολίασε ο Πέτρος.

"Άσε, μου έχει ζαλίσει τον έρωτα"

"Εγώ μπορώ να φύγω;" ρώτησε η Νάντια.

"Φυσικά και όχι" της είπα. "Θα κάτσεις εκεί για να ακούς και την διάλεξη καλύτερα"

Γέλασε πνιχτά. Αναστέναξε κι άρχισε να παίζει με το κινητό της.

"Παιδιά, καθίστε" ακούστηκε η φωνή του διευθυντή στο μικρόφωνο.

"Βιαστείτε" συνέχισε.

Λίγα λεπτά ακόμη πέρασαν μέχρι που όλοι οι μαθητές είχαν φτάσει.

Έλα μωρέ, ντρέπεται να μιλήσει ο μπατσούλης μου.

Είμαι απαίσια που το απολαμβάνω;

"Έχουμε σήμερα μαζί μας τον αστυνόμο Βίκτωρα Οικονόμου, ο οποίος θα μας μιλήσει για την ασφάλεια στους δρόμους μια και οι γιορτές των Χριστουγέννων πλησιάζουν" έκανε μια σύντομη εισαγωγή ο διευθυντής. "Ας τον υποδεχτούμε. Παρακαλώ.."

Με το που πλησίασε ο Βίκτωρ το βάθρο, ένας μαζικός αναστεναγμός ακούστηκε από σχεδόν κάθε κορίτσι στην αίθουσα.