Married (Editing)

Chapter 29: The Baby

"I'm so sorry, Mr Dantes pero maraming dugo ang nawala kay Mrs Dantes." Paghinging-paumanhin ng Doctor kaya natulala ako.

W-what?

"W-what do y-you mean? Where's my b-baby?! Give me back my baby!" Hindi ko na kinaya, bakit pati ang batang inosente ay kinuha niya?! No!

"Misis, calm down." Pagpapakalma sa akin ng doctor pero nakatingin ako kay Louis, i felt somehow guilty pero bata ang nasa isip ko ngayon.

"How can i calm down, when my child is lose?! Huh?! How come?! Bring back my baby!" Tila akong nauupos na kandila dahil nanghihina ako.

"I'm sorry." Sabi ng doctor sabay turok ng injection na pampakalma.

"My baby..bring back my baby.." nanghihinang sambit ko.

Nakatayo lang si Louis sa harapan ko at nakatulala.

Ano? Hindi ba siya gagalaw? Hindi ba siya hihingi ng sorry?

Bigla niyang kinuha ang cellphone niya at nagtipa ng kung ano at may tinawagan.

"Okay, i'm going there." Sabi niya sabay alis. </3

Ganun? Mas inuna niya ang babae niya kaysa sa akin?

Umalis na din ang doctor kaya naiwan akong mag-isa.

"Ganun na lang ba talaga iyon? Wala na ba akong pag-asa? Louis? Nawala na iyong anak natin pero sa ibang babae ka pa rin pumupunta? Well, this my worst birthday that i ever had, okay lang sana kung hindi mo magawang mahalin pero bakit nawala pa ang anak ko? Bakit ang anak ko pa? Sana ako na lang ang nawala hindi ang batang inosenteng walang kaalam-alam na lust lang pala ang namamagitan sa mga magulang niya." Bulong ko sa aking sarili at pinahid ang mga luhang kumakawala sa mga mata ko.

"S-sana pagising ko, n-nasa tiyan ka pa r-rin ni M-mommy ah? W-wag mo naman a-akong iwan, baby." Sabi ko sabay pikit ng aking mga mata.

***

"If i know that Louis is hurting you, sana ninakaw na kita sa kanya. *sob* pero hindi eh, mahal na mahal mo siya kaya hindi mo siya maiwan-iwan." Nakarinig ako ng boses kaya napagising ako.

"Sana hindi ko na lang cinancel ang wedding natin para hindi ka nasasaktan. I love you, Rif." Napaluha na lamang ako.

Sana, sana siya na lang ang minahal ko, hindi ang lalaking wala namang pake sa akin at sa anak niya.

"R-rif, d-did i wake y-you up?" Tanong niya habang pinapahid ang mga luha sa mukha niya.

"Medyo lang." Sabi ko at umiwas ng tingin sa kanya.

"I'm so sorry, Rif. I'm sorry if i didn't take yo--" nilagay ko ang hintuturo ko sa labi niya. Soft lips.

"Don't be sorry. Besides it's my fault." Ako naman talaga ang may kasalanan.

"What? It's Louis! He hur--"

"IT'S MY FREAKING FAULT BECAUSE I DIDN'T SAY TO HIM THAT I'M PREGNANT!" Sigaw ko. Sa sigaw na iyon ay ibinuhos ko ang sama ng loob, sakit, guilty at galit.

"Shh, this is not your fault. But why did you choose to hide? That your carrying his child?" He asked. Napatungo na lamang ako at malamig na nagsalita.

"I'm afraid to lose him, Sam. I-i love him so much, very very much." I murmured.

"Damn him! Fvck! Cancel your wedding please? Kahit ako na lang ang maging fiancee mo please? Ako na lang ang pakasalan mo, Venus! I love you so much, i will be a caring and kind husband as what you want." He said sincerely.

Do i need to cancel my wedding?

Ngumiti na lamang ako.

Bigla ko na lamang naramdaman ang labi niya na nakalapat sa labi ko.

"I love you, Venus. Marry me pl--"

Nakita ko na lamang si Sam na nakahiga sa sahig.

"Who gave you the permission to kiss my wife?!" Sigaw ni Louis. Wife? He's just my fiancee and tinuring niya ba akong asawa? Hindi naman diba?

"Wife?! Really?! Fiancee ka pa lang niya, Dantes. Kaya wag kang mangarap diyan. Baka magbago ang isip ni Venus at ako ang pakasalan niya." Bigla namang napatigil si Louis at tinignan niya ako.

Aatras ba ako?

Nasasaktan kasi ako kapag ganito ang pagtrato niya sa akin.

Tinignan ko lang siya ng walang emosyon.

"Sam, leave." I said.

"What?! Iiwan kita sa mort--"

"I SAID LEAVE!!!" Sigaw ko kaya nabasag ang vase.

Tinignan lang ni Sam si Louis at umalis na.

"Bakit ka pa bumalik?" I said. Nasasaktan ako kapag nandito siya, kapag naririnig ko ang boses niya o kapag nakikita ko siya.

"I-i'm sor--"

"Prinsesa ako, Louis! Prinsesa ng mga bampira pero pinababa ko lang ang sarili ko dahil mahal kita! L-louis, ako y-yung nasasaktan dito pero bakit ayaw mong bigyang respeto ang babaeng matagal ng nagmamahal sayo?!" Nakita ko siyang umiiyak at napapapikit.

"You see? Nagmumukha na akong pokpoking babae, makasama ka lang! Makita ka lang! Pero anong ginawa mo?! Sinayang mo iyon! Louis, lahat ng tao o mapabagay man ay may limitasyon! Kaya wag mo namang hintayin na sumuko ako sayo!" Naiiling na sabi ko.

"Bakit mo ako pinag-sasuffer? Wala akong kasalanan sayo pero bakit mo ako pinapahirapan? Winala mo pa ang an--"

"Damn it! Bakit hindi mo sinabi sa akin na may anak pala tayo huh?! Dahil takot kang mawala ako sayo?! Fvck Venus! May karapatan akong malaman na may anak tayo tapos ako ang sisisihin mo?!" Bigla naman akong na-guilty, meron din pala akong kasalanan pero hindi ko maiwasang sisisihin rin siya.

"Kahit naman hindi ako buntis ay sana naman ay alagaan mo ako o respetuhin! Louis, hindi ko naman hinihingi ang pagmamahal mo pero sana naman kusa mo nang ibigay ang respeto!" I said. Nakita ko namang napangisi siya.

"Really? Karespe-respeto ba ang babaeng nagpapahalik lang kahit kanino?" Sabi niya kaya kumirot ang puso ko.

"I didn't kiss him. Siya ang humali--"

"Then why did you response?" Doon ako napatigil. Bakit nga ba ako tumugon.

"Then why did you want me to suffer?" I asked kaya siya naman ang napatigil at ngumisi siya ng nakakatakot.

"Because of your Mom. She let me to suffer like this kaya binabalik ko lang. Kaso saiyo nga lang dahil hindi naman siya masasaktan dahil hindi niya ako mahal." Nakangising sabi niya sabay alis.

Si Mom pa rin ba?

Napangiti na lamang ako ng mapait at tahimik na umiyak.

Sige, susugal pa ako. Pero kapag hindi ko na kinaya, susuko na ako at iiwan na kita. Tatanggapin ko lahat ng pananakit mo sa akin mapawi lang ang sakit na nararamdaman mo.

***

Ang sabaw po ng ud ko noh?! (-_-)

By the way, magwala kayo sa comment! Wuhhoooo! The end is coming!