Het ging steeds beter met me maar het gepest werd erger. Mijn moeder vroeg steeds waarom ik mijn polsen wou doorsnijden maar ik kon het haar toen niet vertellen en gelukkig respecteerde ze dat doen ook.
Ik werd nog steeds in elkaar geslagen, uitgescholden etc eerst boeide het me niks meer maar later weer wel,
Het was nog erger dan eerst.
Ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen.
Dus ik dacht er weer eens aan om het zelf te eindigen.
Ik fietste naar school en ik moet altijd zo een kut brug over en er was opeens een meisje die stapte van haar fiets en begon op die brug te staan en liet zichzelf naar beneden vallen. Dat moment schoot er van alles door m'n heen want ik wou d'r helpen ik wou 112 bellen maar waar ik het meest aan dacht was dat ik ook wou springen ! Dus ik stapte van m'n fiets en onder tussen stonden allemaal mensen te kijken en te bellen en ik hoorde van best ver al een Lichte sirene dus ik dacht dit is mijn kans, ik begon op de rand van die brug te springen en twijfelde een tijdje. Ik twijfelde omdat ik mijn moeder dit niet wou aan doen. ( m'n vader ook niet trouwens maar die was heel lang ergens anders gaan wonen because het slecht ging tussen hun) ik wist dat ze pijn zou krijgen, heel veel zelfs maar dat alles werd me te veel echt te veel gewoon. Ik hoorde de sirene steeds dichterbij komen toch dus ik dacht ik doe het nu maar ik kon het niet. Ik keek om me heen en ik zag Politie enzovoort komen dus ik wou springen voordat iemand me tegen hield maar het was te laat de politie pakte me bij me schouder en hield me tegen daarna barste ik in tranen uit en vertelde ik alles aan hem en ik smeekte hem als ik mog springen maar of course mocht dat niet dus ik werd toen werd ik naar huis gebracht, gekalmeerd enzovoort.
Ik heb mijn moeder ook alles verteld en die had een afspraak bij de psycholoog gemaakt en sinds dien gaat het steeds beter.
