Ze begonnen me steeds erger te pesten.
Ze begonnen me harder te duwen, harder aan me te trekken enzovoort.
Elke dag dat ik opstond ging ik met tegenzin naar school. Toen ik uit school kwam ging ik altijd huilend naar mijn kamer. Zo ging het elke schooldag 2 1/2 jaar lang. En het werd steeds erger.
Ze duwde me vaak met mijn hoofd in de wc pot.
Ze sloegen me vaak in elkaar, maar ik durfde nooit iets terug te zeggen/ terug doen.
Niemand hielp me. Mijn vriendinnen niet, zelfs mijn juf niet. En wat moest ik dan doen ?
Naar de directie gaan ? No way ! Dan was ik het zielig kindje.
De bijnamen die ze voor me verzonden spoken nog steeds door mijn hoofd.
De pijn voel ik nog steeds en elke keer dat ik dit vertel/ op schrijf krijg ik weer tranen in mijn ogen.
Zelf wil ik hier niet super veel over kwijt want daar ben ik gewoon nog niet klaar voor.
Maar op een dag werd het me te veel, ik rende weer eens naar mijn kamer en ik was op dat moment zo kapot van binnen, m'n maat was gewoon vol.
Ik had destijds een klein spiegeltje hangen in mijn kamer dus die brak ik met mijn vuist waardoor er scherven op de grond lagen ik pakte een van die scherven op en ik keek naar mezelf en ik twijfelde een tijde maar toen dacht ik toch dat het beter was.
Ik legde de scherf tegen mijn pols aan en sneed toen, ik sneed de eerste eer niet zo diep dus ik deed het nog een keer maar mijn moeder kwam mijn kamer binnen en begon te huilen en 112 te bellen. Dat moment dat ze huilde brak m'n hard want ik zag dat ik haar hier echt pijn mee deed maar ik dacht die tijd dat het beter was.
