When darkness arrives [NL]

When darkness arrives

Sarah liet Dawn aan de lange teugel over het bospad stappen. Omdat ze samen met haar paard net naar een hele nieuwe omgeving was verhuisd, kende ze de weg in het bos waar ze nu reed, niet. Ze had nog gevraagd of iemand op haar stal met haar mee wou rijden, maar ze hadden allemaal geen tijd of geen zin, dus had Sarah maar besloten dat ze wel alleen zou gaan.

Sarah pakte haar teugels op toen Dawn warm gestapt was, en draafde vervolgens aan.

Sarah volgde verschillende paden door het hele bos heen zonder een bepaald doel te hebben. Het was al herfst en de bladeren van de bomen waren al verkleurd van een mooie groene kleur, naar bruin, geel en rood. De zon scheen door de takken van de bomen heen en verwarmde Sarah's rug. Ze genoot zo erg van haar omgeving, dat ze het gevoel van tijd kwijtraakte, de zon begon alweer te verdwijnen achter de horizon.

Sarah zat op het gras aan de rand van een vijver naar het water te staren toen Dawn met haar neus tegen haar schouder duwde. Sarah keek verschrikt op en zag dat het al best donker was. 'Is het al zo laat?' Zei Sarah verbaasd tegen Dawn. Ze vond het onderhand al normaal om tegen haar paard te praten. Dat deed ze erg vaak als ze alleen was met haar merrie.

Sarah stond op en liep naar de pony toe. Ze aaide Dawn even over haar hals en steeg toen op. Sarah liet Dawn terug stappen naar het pad waar ze vandaan waren gekomen. Ze keek om zich heen om zich te oriënteren. Ze reed naar het kruispunt toe waar ze dacht dat ze vandaan was gekomen, maar ze herkende geen van de paden. Ze sloot haar ogen een paar seconden om even goed na te denken. Toen ze haar ogen weer opensloeg was alles veranderd.

Het bos was donker en grauw, de lucht was donker en bewolkt, alsof het elk moment kon gaan onweren. Er zaten geen bladeren meer aan de bomen, en het grootste gedeelte van de bomen leek dood. Verbijsterd keek Sarah om zich heen. Ze merkte dat Dawn zich ook niet meer op haar gemak voelde, ze stond onrustig op haar plaats te dribbelen. Sarah streelde Dawn over haar hals om haar gerust te stellen, maar dat haalde niks uit aangezien ze zelf ook gespannen was. Ze stapte een van de paden in om te kijken waar die op uitkwam. Sarah naderde een bocht, hoe dichter ze bij de bocht kwam, hoe onrustiger Dawn werd. Sarah moest moeite doen om de merrie onder controle te houden. 'Hoo, rustig maar meisje!' zei Sarah tegen haar paard om haar gerust te stellen. Toen ze de bocht omkwam, kwam Dawn steigerend tot stilstand. Sarah kon maar net in het zadel blijven zitten. Toen Dawn weer met vier voeten op de grond stond, zag Sarah waarom de merrie zo zenuwachtig was geweest. Ze had het gevoeld. Er stond een donkere gedaante midden op het pad. De gedaante was te groot om menselijk te zijn. Zonder na te denken draaide Sarah Dawn om, en galoppeerde weg. Al galopperend en vluchtend van het wezen waar van ze geen idee had wat het was, probeerde ze helder na te denken. Wat was dat? En hoe kon het dat van het een op het andere moment, het bos van mooie warme kleuren, naar donker en dood veranderde. Sarah kon het gewoon niet verklaren.

Na een paar minuten door het bos gevlucht te hebben, liet Sarah Dawn rustiger lopen, tot ze uiteindelijk tot stilstand kwamen. De merrie was nat van het zweet en ademde zwaar van de inspanning. Sarah voelde het steeds kouder worden en hoorde onweer dichterbij komen. Het was nu begonnen met regenen. En niet zo'n beetje ook. De regen kwam nu met bakken uit de hemel, en binnen een paar seconden, waren Sarah en Dawn nat en koud.

Sarahs hart klopte in haar keel en ze haalde snel adem. Was dit allemaal echt? Of was het een grote, nare droom? Als het dat laatste was kon ze maar beter nu wakker worden, want ze vond dit alles behalve leuk.

Er liep een koude rilling over Sarah's rug toen ze het gevoel kreeg dat er iemand naar haar aan het kijken was. Toen ze opzij keek zag ze twee rode lichtjes tussen de bomen. Het waren net een paar rode ogen. Verstijfd van angst bleef Sarah naar de ogen staren. Niet wetend dat dat niet het gene was waar ze bang van moest zijn. Sarah werd van achter van haar paard af getrokken. Ze probeerde te gillen, maar ze kreeg geen lucht meer. Ze hoorde Dawn angstig hinniken. Sarah probeerde nog een keer adem te halen, maar dat was tevergeefs. De zwarte vlekken voor haar ogen werden steeds groter, tot het haar hele gezichtsveld in beslag nam.