Kaya naman napababa ako noon and went closer to confirm kung siya nga.
And no doubt siya nga talaga yun nun.
Halata naman na napaaway siya.
‘Pero bakit ngayon pa?’ I asked myself.
I called his attention; he opened his eyes, smiled and said something “JL I’m a pathetic loser”
Tinignan ko lang siya and told him “get up Lance, puntahan natin si Miyuki”
Tumayo nga siya noon, pero too late. kahit na sobrang lapit na namin. Too late.
Tumingin ako sa watch ko
“nakaalis na siya” he said
“it’s 2pm already, paalis na siya” habang nakatingin siya sa itaas.
Masasabi kong iyon ang unang beses kong nakita siyang umiyak sa harapan ko.
Wala naman akong magawa noon kundi lapitan lang siya at punasan ang dugo sa mukha niya.
In the first place wala akong sapat na dahilan para awayin siya and ‘di ko din naman alam kung anong tumatakbo sa isipan niya. And why did he do that to Miyuki.
We were too close and yet hindi kami nakapunta para magpaalam o Makita lang sana si Miyuki bago siya umalis.
***
“JL!!!” sigaw ni Lance saakin. Nasa school kami ngayon.
“ano? Kumusta na katawan mo? HAHA ang pathetic mo talaga!” kumunot lang yung noo niya at tinaasan pa ako ng kilay.
Gosh! Below the belt na ba?
“yeah” sagot niya
Kaso yung mukha niya may Band-Aid pa. ilang araw pa lang na wala si Miyuki.
“nuod ka sa game namin”
Crazy -___-
Wait? Ano daw???
I gave him a what-the-heck look! Kasi naman why did he asked me to watch him ayt? Creepy Lance
“great, anong nangyayari sayo?” direct to the point kong tanong.
YOU ARE READING
SL BOOK 3: Definitely a Sadist! (FIN)
Teen Fictionsa tatlong taong nakalipas, maari nga kayang madaming nagbago? maari kayang makalimutan ang mga dating pinagsamahan? pwede din kayang nagtanim siya ng galit? o ang tanging nakalimutan lang niya ay ang dating nararamdaman? yun lang at wala ng iba
Chapter 2: 3 years ago
Start from the beginning
