De pen die ik nooit terugzag

22- 3 juni 2016

Een diepe, tevreden zucht ontsnapte me. Tevreden keek ik naar de kleurpotloden voor mij. Ze lagen in de volgorde van de regenboog naast elkaar op de tafel en allemaal had ik ze even lang geslepen.
"Moest dat nou weer, pietlut?" Geschrokken keek ik op. Een van je jongens pakte me vast in mijn haar en trok me naar achter om jou vrij baan te geven. Agressief haalde je je hand door de rij kleurpotloden. Je keek even naar het resultaat van je actie, maar je was nog niet tevreden met de imperfecte chaos die je al had gecreëerd. Nadenkend pakte je een van de potloden en boog je je over mijn tekening. Ik hield mijn adem in om niet keihard te gaan gillen. Ik zou weer helemaal overnieuw moeten beginnen en gezien de tijd kon dat helemaal niet.
"Honderd keer beter." Mompelde je. Je hield de tekening in de lucht en keek me triomfantelijk aan. Met je vrije hand gaf je de jongen achter mij een seintje. Hij duwde me met mijn wang op de tafel. Voor je wegliep liet je de tekening boven de tafel vallen. Het blad dwarrelde naar beneden en streek voor mijn gezicht neer op het tafelblad. Je lachte en de jongens om je heen lachten mee. Achter mij duwde je handlanger me nog een keer hard op de tafel, daarna liet hij me los en liep hij met je mee naar de ander kant van het lokaal. Net op tijd bogen jullie je weer over je eigen projectjes: De docent kwam binnen. Ik had nog tien minuten om de schade te beperken en ik wist al dat dat me niet ging lukken. Ik besloot niet opnieuw te beginnen, maar iets te maken van de krassen die jij had gezet. Ik kleurde de vakjes in, die waren ontstaan door de krassen die elkaar kruisten en zette meer lijnen in de hoop dat de docent misschien het expressionisme erin zou kunnen zien, maar het zag er niet uit. De chaos bezorgde me jeuk over mijn hele lichaam, mijn vingers wilden niets liever dan het papier netjes opvouwen en in de prullenbak smijten... Net op tijd ging de bel en net op tijd werd ik ervan weerhouden de tekening écht weg te gooien. Rationeel gedacht kon ik altijd nog beter iets inleveren dan niets, maar mijn dwangneurotische zelf dacht daar heel anders over.
"Heb je gezien hoe ze zichzelf opvrat net?" Hoorde ik je lachend vragen aan een van de jongens achter mij. Ik hoorde alleen een lach als respons en liet mijn hoofd hangen. En dat was dan het eerste uur, fijne start van de dag weer. Al was dat nog niet eens het ergste, dat blokuur Frans dat ik na tekenen had, had ik ook met jou.