De (geheime) orde van de Zilveren Zwaan (Voltooid)

5. Zilveren Meesters & Witte kastelen

"Na de dood van jullie oma moest ik onder de radar blijven, zeker nadat ook jullie ouders het tragische lot zijn ondergaan." De woorden van mijn opa zijn ophelderend. Meteen vergeef ik hem wegens het feit dat hij niet in mijn leven is geweest. Ik kan deze man, met zijn engelachtige uitstraling, gewoon niet haten.

Ik knik ter bevestiging op zijn verklaring. Een kleine glimlach is op mijn gezicht verschenen, terwijl ik even om mij heen kijk. De binnenkant van de oude fabriek ziet er versleten uit, vandaar de stijgers buiten, die worden gebruikt om het gebouw te renoveren. Dit zou een prachtig museum kunnen worden, denk ik bij mezelf.

"Als jullie nu zo vriendelijk willen zijn om mij te volgen. We hebben geen tijd te verliezen," zegt Richard met een lach op zijn gerimpelde gezicht. Meteen kijk ik de oude man weer aan. Met een beleefde knik geef ik aan dat ik hem zal volgen. Vervolgens draait mijn opa zich om en begint hij richting de achterste muur van de oude fabriek te wandelen. Zwijgzaam volgen Robert en ik hem.

Al snel komen we bij de achterste muur van het gebouw aan. Mijn opa kijkt eerst even naar de muur en mompelt: "Ik kan dat ding ook nooit zo snel vinden." Met een kleine frons op mijn voorhoofd blijf ik naar mijn opa kijken. Dan hoor ik een "Ha!" en drukt hij met zijn rechterhand tegen de muur. Ik schrik en haal een diepe teug adem, die ik vervolgens inhoud, als ik een stukje van de muur zie verschuiven.

Een deuropening verschijnt in de muur en een ruimte verschijnt erachter. "Na jullie, kinderen," lacht Richard. Beseffend dat ik mijn adem nog steeds gevangen houd in mijn longen, blaas ik de lucht uit. Daarna loop ik snel achter mijn broer aan de deur door. Hij lijkt nergens moeite mee te hebben en loopt zelfs met zijn handen in zijn broekzakken rond.

De ruimte achter de deur verschuilt zich een trap naar beneden. Met een diepe frons kijk ik naar de brede trap. Waarom zou je een trap verschuilen? Onze opa sluit de muurdeur achter zich en lacht als hij mijn verwarde gezichtsuitdrukking ziet. "Ja, een trap. Nee, geen uitleg. Hup, naar beneden kind," grapt hij, terwijl hij de eerste treden al afloopt.

Geamuseerd kijkt Robert mij aan. Ik rol met mijn ogen en loop dan de trap af, onze opa volgend. Beneden is het donker, maar niet voor lang. Een paar lampen aan de wanden van de kamer beginnen te branden, net nadat ik een zachte klik hoor. Licht vult nu de ruimte en verwonderd kijk ik rond.

In de ruimte licht een dik, bordeauxrood tapijt. In het midden van de ruimte staat een houten tafel met stoelen. Alles, behalve de verlichting, ziet er kasteelachtig en bijna middeleeuws uit. De stoelen en tafels zijn versierd door besneden hout en ingelegde edelstenen. Met open mond kijk ik nogmaals de ruimte rond.

Aan de rechtermuur zie ik nu ook een prachtig wandkleed hangen. Een prachtige zwaan stijgt op uit het meer, waar het in zwom. Er zijn zelfs zilveren details verwerkt in het kleed om de zwaan iets magisch te geven.

"Dat is niet de belangrijkste muur in deze ruimte, geloof me," fluistert Robert in mijn oor. Verrast kijk ik hem aan. Hij haalt nonchalant zijn schouders op, hij gaat verder niets vertellen. Mijn opa staat bij de linker muur en kijkt geduldig onze kant op.

"Welkom bij de portaalkamer van de Orde van de Zilveren Zwaan. Als Zilveren Meester kan ik jullie naar het witte kasteel brengen via het portaal," verteld Richard. Robert knikt, maar lijkt niet onder de indruk. Natuurlijk niet, Rosaline, hij is hiermee opgegroeid. Ik, daarentegen, blijf achter met een hele hoop vragen over wat mijn opa mij zojuist heeft verteld.

"Portaal? Zilveren Meester? Kan ik iets meer uitleg krijgen van dit allemaal?" vraag ik in de war. Richard gebaart met zijn gerimpelde hand naar de tafel en stoelen. "Natuurlijk. Ga zitten," zegt hij beleefd, waarna hij zelf naar de tafel toeloopt en plaatsneemt op één van de vier stoelen die om de ronde tafel heen staan.