Bebek

Bölüm 11| Kesinleşen evlilik

Cihan uyuduğunda saat 2'yi 5 geçiyordu. Cihan diyorum çünkü gözüme uyku girmiyordu. Uykumla cebelleşmeye çalışırken bir yandan Cihan'ı düşünüyordum. Ceyda'yı, bu sarışın küçük kızın ölümünü annesiyle bağdaştıramıyordum. Kafamdaki tilkiler ne yatışıyordu, ne de bir sonuca varabiliyordum. Cihan'ın üzülmesi beni de üzmüştü çünkü bir kardeşin yokluğunun ne demek olduğunu çok iyi biliyordum. Üstellik hayattayken ayrı kalmak, ve bu kadar zıt karakterlere sahip olmak beni çok zorluyordu. Zaten buralarda değildi benim kardeşim, uzaktaydı, gelmezdi. Kafamı hafifçe Cihan'a çevirdim. Elini yastığın altına sokmuştu ve saçları gözünün önüne düşmüştü. Çok tatlı gözüküyordu, gülümsemekle yetindim. Telefonumun kilidini açıp saate bakmak istemiştim ama ışık gözümü acıttı. Biraz gözümü kırpıştırdıktan sonra saate baktım. Düşüncelerimle boğuşmaya başlayalı 10 dakika olmuştu. Saate bakıyordum fakat gözüm alttaki tarihe takıldı. Ayın 15 i. 15...
Tabi ya! O kadar telaşın arasında unutmuştum ve gecenin bir vaktinde ortalığı velveleye verecek kadar heyecanlanmış olmalıyım ki birden bağırdım
"Eyvah!"
Cihan gözlerini araladı ve kafasını kaldırdı
"Sanem napıyosun ya gece gece?"
O telaşla ne diyeceğimi şaşırmış olmalıyım ki birden ağzımdan çıkıveren sözler Cihan'ın da kaşlarını çatmasına sebep oldu.
"Evleniyoruz!"
Cihan çatık kaşlarını gevşeterek kafasını tekrar yastığa gömdü
"Evet ama şu an değil bildiğim kadarıyla."
Sesi boğuk çıkıyordu ama zaten ne dediğini umursamıyordum.
"Ya Cihan planladığımız tarih çok yaklaştı ve ne sen ne de ben bunu fark etmedik!"
Cihan hiçbir şey söylemedi çünkü sanırım uykusuna devam etmeye hazırlanıyordu.
"Kime söylüyorum ben? Kendi kendime mi evlenicem?"
Gözlerini hiç aralamadan mırıldandı
"Mümkün mü cidden bu?"
Kolundan çekiştirerek uyanmasını sağladım
"Mümkün olsa öyle yapalım mı diyceksin Cihan saçmalama!"
Cihan eminim ki içinden bana söverek gözlerini açtı ve yüzümü ellerinin içine aldı
"Sanem, benimle evlenmek için bu kadar istekli olmanı anlıyorum ama şu an saati mi sence? Hı?"
Ellerini tutup indirdim ve ona biraz daha yaklaştım
"Sadece planlı bi insanım"
Yatağa geri yatıp pikeyi üzerime çektim ve gozlerimi kapattım. O saatten sonra da uyumuşum. Uyandığımda saat 9 du
Yanımda Cihan yoktu ve salondan sesler geliyordu. Yataktan çıkıp salona gittim. Cihan telefonla konuşuyordu. Biraz daha yaklaştım ama beni fark etmemişti. Gözüm ister istemez resme takılıyordu. Bakışlarımı kaçırıp beni fark etmesini bekledim. Telefonu bırakıp arkasını döndüğüne tebessüm ederek yanıma geldi.
"Gecenin 3'ünde beni rahat bırakmadığın için sabah kalkar kalkmaz şu işle uğraşmaya başladım. "
Kafamı hafifçe eğdim ve Cihan'a baktım
"Nası yani? Ne zaman evleniyoruz?"
Cihan kısa bir kahkaha attı ve saçımın birazını kulağımın arkasına attı
"Halletmeye çalışıyorum, ama bütün tarihler dolu neredeyse. Birkaç yerle daha görüşüp öyle kesinleştiricem. Senin yapman gereken şey dekorasyon için istediklerini söylemen."
Yüzüme mutluluk ifadesi öyle bir yerleşmişti ki bir süre sonra bunu kendim bile fark ettim. Hiçbir zaman çok büyük hedefleri olan biri olmamıştım. Benim için en büyük hedef, mutlu olmaktı. Mesleğimi yapmak ve sıradan insanlar gibi yaşamak, mutlu olup bir aile kurmak en büyük idealim olmuştu hep. Küçüklüğümden beri böyle hayallerim vardı ve insanlara bunu söylediğim zamanlar bana kızarlardı. Kendine daha büyük hedefler koy, herkes sıradan olabilir, neden bu kadar küçük ideallerin var gibi sorulara maruz kalmak bazen sıkıcı olabiliyor evet! Ama hayatımın sonuna kadar büyük hedeflerimi kovalayarak vakit geçirmek, belki de en güzel yıllarımı ideallerim uğruna harcamak bana ziyanmış gibi geliyor. Başka bir şey değil! Ve işte bu yüzden, her ne kadar olmasını istemediğim şeyler yaşasam da bir şekilde olmak istediğim konumdayım. 22 yıllık hayatımda her zaman mutlu olmak benim ilk idealimken şu sıralar bunu ciddi anlamsa yaşıyormuşum gibi hissediyorum.
Bu kadarcık saniyeye bunca düşünceyi sığdırdıktan sonra Cihan'ı kafamla onayladım ve oturduğu koltuğun yanına oturdum.
"Şimdiden darlamak istemem ama...Nerede oturacağız? Yani evlenince."
Kravatını düzeltmeye çalışarak yüzüme baktı
"Bilmem ki, düşünmedim hiç."
Kafamı salladım çunkü gercekten bunlar için henüz erkendi.
"Hazırlan hadi, şehre inelim artık. Seni eve bırakıp şirkete geçicem. Malum artık asırlardır babadan oğula geçiyor bu iş."
Oflayıp saçlarımı karıştırdım. Buradaki huzur, şehrin gürültüsü, kirliliği karşısında o kadar masum kalıyordu ki sanki yıllarca burada kalabilirmişim gibi.
Kafamı tamam anlamında salladım ve üzerimi değiştirmek için odaya gittim.
Saat 10 u gösterirken arabadaydık. Hava hafif esiyordu ama geçerdi birazdan. Anneme mesaj attım ve yine o tanıdık sessizlik ortamı sarmıştı. Güzel şeyler planlıyordum. Defalarca kendime ve size hatırlattığım gibi, böyle olmasıni istemezdim ama sonuçta evleniyordum. Bu hem yürek burkan bir hikayeydi, hem de olmasını tüm kalbimle istediğim. Hukuk mezunuydum ve işimi her ne kadar çok yapmak istesem de ne şu an bir iş hayatına atılabilirdim ne de başka bir şey. Tek düşündüğüm şu düğün merasimiydi. Hem hiç bitmesin istiyordum hem de bir an önce bu karmaşa sona ersin...
Tanıdık yerler görmeye başlayınca eve döndüğümüzü anlamıştım ve saatime baktım. Saat 11'di.
Araba yavaşlayınca Cihan'a döndüm ve gülümsedim. Yavaşça başıyla selam verdi. Arabadan inip anahtarımı çıkarttım. Muhtemelen annem işteydi. Apartmana girip asansörü çağırdım. Aynaya kafamı çevirdiğimde gözlerimin altının ne kadar yorgun gozüktüğünü fark ettim. Hem yorgun hem yaşlı gözüküyordum.
Anahtarı 1 kez çevirdim ve kapıyı açtım. Kilitli olmaması çok garipti çünkü annemin bu saatte işte olması gerekirdi. Ayrıca ayakkabıları da dışarıda değildi. Içeri adımımı attığım anda burnuma gelen tanıdık parfüm kokusu kalbimin çok hızlı atmasını sağladı. Bunun olma ihtimalini hesaplamaya çalışırken kafamı kaldırıp bir yüz aradım. Karşımda duruyordu. Daha sabah bunu düşünmem evrenin bana bir oyunu olabilir miydi? Canım kardeşim, Eylül Gürel.

Aşklarım! Düzenlenmiş bir bölümüze daha hoşgeldiniz. Keyifli okumalar 💘