Jaouad

15

De tranen in haar ogen vielen op de brief.

'Je bent zo lang weggeweest,' zei ze.

'Ik ben trots op je. Heel trots. Een betere zoon kan ik niet wensen,' vervolgde ze.

Ik kreeg een grote glimlach op mijn gezicht, maar het schuldgevoel knaagde aan me.

'Ik ben blij om dat te horen,' antwoordde ik.

'Waar is papa?' Vroeg ik.

De glimlach op haar gezicht verdween en maakte plaats voor een droevig gezicht. 'Je vader ligt in het ziekenhuis, zoon,' zei ze.

'De dag dat jij de brief stuurde heeft hij een ongeluk gemaakt toen hij naar de gevangenis reed,' zei ze met tranen.

Dit komt allemaal door mij.

Wat ben ik voor persoon?

'Sorry,' snikte ik.

We gingen naar het ziekenhuis. Walid kwam ons ophalen.

'Je vader ligt nu twee jaar in coma. Als hij over twee maanden nog niet wakker is trekken ze de stekker eruit,' zei mijn moeder.

Yaa Allah, laat hem wakker worden.

Mijn moeder wist in welke kamer hij lag. We liepen rechtstreeks door.

We konden naar binnen en gingen zitten naast mijn vader.

Wat heb ik hem gemist. Ik had een voorbeeld moeten nemen aan hem. Wat deed ik? Ik ging rustig de verkeerde kant op. Dit is mijn schuld. Als ik had geluisterd was dit nooit gebeurd.

Als, is een slecht woord. Als, bestaat niet. Het is al gebeurd, dus als heeft geen waarde noch een betekenis.

Zeg nooit als...

Mijn moeder ging even de kamer uit, zodat ik even alleen was met mijn vader.

'Papa. Alsjeblieft wordt wakker. Ik ben uit de gevangenis en ik ben mijn leven aan het verbeteren. Precies zoals u wou. Alsjeblieft wordt wakker. Dan kunnen we de tijd die is vergaan weer inhalen. Samen met z'n drieën net als vroeger. Het spijt me papa. Alsjeblieft wordt wakker,' snikte ik.

Zo ging dit een maand verder. Elke dag zat ik bij mijn vader in de hoop dat hij wakker zou worden.

Tot op die ene bewuste dag. Ik was in slaap gevallen met mijn hoofd op het ziekenhuisbed waar mijn vader op lag. Ik voelde een hand zachtjes in mijn haar.

Ik schrok overeind en zag mijn vader bewegen.

'Weldi,' zei hij schor.

Snel drukte ik op het knopje en gaf hem water om te drinken.

Mijn dag kan niet meer stuk.

Mijn moeder kwam ook.

'Meneer moet heel goed rusten en blijft hier nog drie dagen om te herstellen,' zei de dokter.

We bleven nog even bij mijn vader en gingen toen naar huis.

Walid zette ons af.

Wist je nog die dure mooie auto's die ik had. Ik heb ze allemaal verkocht.

'Broer. Ik wil je niet belasten, maar Amira heeft een ander,' zei hij.

×