Kar dalga geçer gibi hiç yokmuş gibi yagıyordu..Bir kış günü canımdan başka kaybedecek neyim kaldı diyordum dizlerimi göğsüme cekmiş yerde hıçkırıklara boğularak ağlarken..Gitsem geride kalacaktı onca şey ve evden kaçan bir kız damgası yiyecektim.Kalsam belkide kıyamet kopacaktı babam bunca şeyi öğrendikten sonra belkide benim hayatım son bulucaktı ya da Emrenin.Ben düşüncelere dalmışken telefonuma gelen mesajla irkildim..
"Sana sahip çıkacağım merak etme cok guvendiğim birinin yanına sadece birkaç günlüğüne ortalık yatışana kadar gideceğiz ve geri dödüğümüzde herkes seni özlemiş olacak ve seni tüm hatalarına rağmen affedicekler.En azından ikimizin sevgılı oldugunu öğrenir herkrs ve aramızda bir söz yaparız lise bitene kadar..Lise bittikten sonra üniverstede nişanlanırız.Okulumuz bittikten sonrada evleniriz.Bu yol ikimiz için en iyisi diger yolu secerde benimle gelmezsen. canından olmayı yada ölmemi otur bekle baba evinde...
Ben bu evden gidersem geri dödüğümde hiçbirseyin normal olmayacagını adım gibi biliyordum ve bu yeniliğin. İyi mi kötü mü olacagını kestiremiyorum..
Sadece Emrenin bana teklifi daha mantıklı geliyordu. Ve telefonu ELİME alıp emreye mesaj attım..
Söylenecek söz yok seninle geliyorum ben...
Biraz sustu.Biraz sessizlik..şu an Emrenin dudaklarındaki hafif gülümsemeyi hissetseydim ve bunun nedenini bilseydim. onunla gidecegime kendimi pencereden atmaya gözzümü kırpmadan son nefesle razı olurdum.Ve bu yıllar sonra bana acı veriyor..
EMRENİN. AĞZINDAN :
CEren teklifimi ksbul etmişti.Aslında bayağı düşündü yani tereddüt etti ve ben bana tam olarak güvenmediğini anladım.Gerci onu o evden çıkarttıktan sonra hicbirsey eskisi gibi olmayacak ve o okadar masum ki olacaklardan habersiz ah benim saf kızım.Hayatta böyleleri oldukça şansım hep yaver gidicek.Oltayı iyi balığa attım bu kez evet afferim bana ;) Ailemden öğrendim ben şereffsiz olmayı.Aslında o kadar şanslıki.. Annesi opücüklerle uyandırıyor ve herseye ragmen babası onun için dünyayı karşısına alır ama o kendini ayırdı o aileden.Kıymetini bilemedi.Halbuki benim ailem..Annem kendini polislere. satan bir karakol oruspusu (polisler herzaman iyiden yana olmaz herzaman korumaz insanlığı.Elbette her yerde her meslekte oldugu gibi iyiside var kmtüsüde ve bazıları çok kötü bile olabiliyor evet sasırıyorsunuz belki ama olabiliyor en azından ben pek cogunu tanıma fırsatı buldum bu bok yolunda..) ve babam tam bir piç.2 sülalemdede. yollu pek cok insan var ve bunu Cerenden gizledim.Ailemi başka bir aile olarak tanıttım ve o hic üstüne düşmedi.Aslında melekleri şeytana satmakta hic üstüme yok.Ve bu islerde Ceren benim ilkim.Yani staj yapan biriri gibi ilk görevim benim.Cereni herkesten soyutladım.Artık tamamıyla bana baglı ve eöinim su an hayatta rn cok güvendiği kişi benim.Bunu elde etmek kolay olmadı ama az kaldı.Bu tufanda yakında son bulacak.
Herşeyi ayarladım.Gideceğimiz yer konuşacagımız kişiler atılacak mesajlar ve hiksyemiz.Ona yola cıkarken kimseye haberr vermemesini söyledim.AİLESİNİN GİTTİĞİMİZE dair hiçbir bilgisinin olmaması gerekiyor.Gec oldu zor oldu ama temiz olucak bu iş:)
Ve Cerene döndük tekrardan:
Emre kimseye haber vermememi sadece esyalarımın bi kısmını almamı istedi ve benhic anlamam bu hallerden.Yani kimse mi bilmeyecekti gittiğimi yada neden gittiğimi yani hic yokmuşum varolmamışım gibi kayıp mı olacaktım.Cıkacak mıydım oylece onca hayattan..
Zaten ailemle bağım koptu.Diger kardeşlerim. nasıl o kadar sağlam tutuyor ilişkilerini. Acaba ne zaman farkediceklerdi gittiğimi..Okula gider gibi cıkacaktım evden ve kitsplsrım diye eşyalarımı alıcaktım çantama hazır mıydım bu. bilinmez yola.Aslında hiç gitmek istemiyordum ama çaresizdim..Ne yapabilirim ki..Keşke danışıcak biri olsaydı hayatımda gerçek dost ama Emreden başka kimsem yoktu ve ailemden hıckımseye guvenmıyordum cunku onların umrunda olmadıgımı düşünüyorum..Emreye bişiler sorsam sen merak etme ben hallettim herseyi demişti.Sadece buraya 5_6 saat uzaklıkta baska bir sehire bir arkadasımın evine gidecegiz ve bırkac gun sonra ailelerimiz sakinleştiğinde geri dönecegiz diyordu.
o hafta sonunu hazırlanarak geçirdim ve cok mutsuzdum.Annem her öptüğünde babam her gülümsediğinde kardeşim her şakalaştığında odama gidip sessizce aglıyordum onları sevıyordum hemde cok Nasıl bırakacaktım nasıl yapıcaktım bu bencilliği..Bende farkında olmadan yapanlardanım yani içimdeki kızı dinlemedim ve her dinlemediğimde cezasını cektim halada cekiyorum ve cok uzgunum...
Annem kocaman bir meyve tabagı hazırlayıp odama geldiğinde olacaklardan habersiz cektı benı karşisına ve herzamanki gibi
"Güzel kızım annenin canı bazen hayatta hersey istediğin gibi gitmez ama sen hıc bızı dınlemıyordun ne zaman dinlemesen hayattında hep birseylerini kaybediyorsun ve bu bızı cok uzuyor sana tek bir sey diyecegim.Bu hayatta aynanın karsısına gectiğinde kendi kendine gülebiliyorsan ve kendin sevdiklerin geleceğin ıcın dogru yoldaysan o zaman sen kazanırsın ama aynada kendine bakamıyorsan buna bile dayanamıyorsan yanlıs yoldasın demektir ve sakın bu hatayı yapma güzel kızım bu bir anne nasihatı asla kalbinden aklından cıkarma" dedi ve öpüp gitti. Acaba içine mi doğmuştu.Annemdi sonucta ve ardından koşup kapıyı kitledim ağladım ağladım ağladım yüzümü yastığa gömmüştüm farkedilmemek için..Yataktan kalktım ve Emrenin uyarmasına ragmen kağıdı kalemi alıp masamın basına gectim yazıcaktım...İNTİHAR mektubu mu yazıyordum yoksa evden kacarken yazdıgım son not mu olacaltı...
NOT; MERHABA ARKADASLAR EGER SU AN BU SATIRLARI OKUYORSANIZ LUTFEN VOTELEYIN VE YORUMLARINIZI EKSIK ETMEYIN HER NE OLURSA OLSUN..DİĞER BÖLÜMDE CERENİN YAZDIĞI MEKTUBU PAYLAŞACAGIM :) KENDİNİZE İYİ DAVRANIN VE CİCİ BAKIN..
