PRAWIE MARTWA - The Walking Dead

2. Radio

Bella zaczęła uciekać przed Carlem, śmiejąc się. Zniknęli im z pola widzenia, ale nadal słyszeli śmiech dziewczyny i krzyk kiedy brunet ją złapał.

-Przypominają mi nas zza czasów liceum.- Lori spojrzała na męża z uśmiechem.

***

Wieczorem wszyscy siedzieli przy ognisku, zajadając się pysznymi rybami złowionymi przez Adree i jej młodszą siostrę Amy. Duże ognisko, obudowane kamieniami przez Moralesa, dawało im ciepło.

-Pyszne... brakowało mi tego.- powiedział Morales.

-Podaj rybę...- powiedziała Amy do Andrey.

Ryba wędrowała do każdego po kolei. Wszyscy byli zachwyceni smakiem innego jedzenia niż zupy z puszki.

-Mam pytanie... od dawna mnie to męczy...- powiedział czarnowłosy do Dale'a.

-Co?- zapytał.

-Chodzi o zegarek.

-Co z nim nie tak?- zapytał Dale, przyglądając się zegarkowi.

-Nakręcasz go codziennie o tej samej porze.- powiedział Morales.

Wszyscy się z tym zgodzili.

-Też o tym myślałam.- powiedziała, kiwając głową Bella z uśmiechem.

-Nie rozumiem...- Dale rozłożył ręce, uśmiechając się.

-Może nie wiesz, ale świat się skończył...- powiedziała Jacqui. -A przynajmniej stanął w miejscu.

-A ty codziennie nakręcasz ten głupi zegarek.- powiedział Morales.

-To ważne, żeby nie tracić poczucia czasu.- odpowiedział Dale. -Wiedzieć jaki jest dzień... Bella poprzyj mnie.

Dziewczyna uśmiechnęła się, kiwając przeciwnie głową i popijając czerwoną oranżadę. Myślała podobnie jak Jacqui.

Dale spojrzał po każdym szukając u nich poparcia, ale nikt się z nim nie zgodził. Westchnął.

-Spodobało mi się co powiedział ojciec do syna, kiedy dawał mu zegarek po dziadku...- mruknął siwowłosy.  -Daje ci to mauzoleum nadziei, które będzie ci służyć tak jak mnie i mojemu ojcu. Daje ci go nie po to, żebyś pamiętał o czasie... ale po to, żebyś mógł zapomnieć o nim i nie próbował z nim walczyć. 

Zapadła chwila ciszy. Każdy trawił słowa Dale'a, przypatrując się ognisku. 

-Dziwak z ciebie.- Amy przerwała ciszę.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem. To był udany wieczór. Choć na chwilę mogli zapomnieć o otaczającym ich niebezpieczeństwie. 

***

Bella późno wstała. Przeciągnęła się, prawie dotykając daszku od namiotu. Usłyszała rozmowy i bieganie i śmiechy Isaac'a i Sophii. Zaskoczona zerwała się w górę i założyła buty. Powoli wyszła z namiotu. Popołudniowe słońce oślepiło ją. Przerwała dłonią dopływ promieni słonecznych do jej oczy, robiąc z dłoni "daszek". Rozejrzała się. Wszyscy byli czymś zajęci.

-No w końcu wstała śpiąca królewna.- usłyszała głos Glenna.

Obróciła się do niego przez ramię. 

-Mogłeś mnie obudzić Glenn.- mruknęła.

22-latek posłał jej delikatny uśmiech.

-Nie było czasu... musiałem pomóc przy wyprawie do miasta.

-C-co?!- powiedziała zaskoczona. -Kto pojechał?

-Rick, Jackson, T-dog, Morales, Andrea, Jacqui i... Carl.- powiedział.

-Carl?! Jak to Carl?! Przecież zabronili nam brać w tym udziału!- powiedziała zdenerwowana.

-Najwyraźniej namówił ojca...- Glenn wzruszył ramionami.

-Świetnie! Po prostu świetnie! Czy Lori o tym wie?- zapytała.

-Na pewno... ale czemu się tak pieklisz tym, że Carl pojechał..? Też chciałaś jechać?- zapytał.

-T-tak właśnie!- skłamała. -Chciałam jechać.

-Następnym razem wstań szybciej.- polecił jej Glenn, oddalając się.

-Tak zrobię.- powiedziała pod nosem.

***

-Dale przyszłam cię zmienić.- powiedziała blondynka, z dołu.

-Oh... świetnie.- powiedział Dale, spoglądając na nią z góry.

Bella weszła na górę z jego pomocą i wytarła ręce o spodnie. Dale podał jej broń. 

-Uważaj na tamtą część lasu. Wydawało mi się, że widziałem tam jednego ze sztywnych.- poklepał ją po ramieniu.

Dziewczyna posłała mu jedynie delikatny uśmiech. Dale zszedł z campera. Bella spojrzała na widok ze wzgórza. Gdyby nie sytuacja w jakiej się znaleźli, chętnie by tutaj przyjeżdżała na wycieczki rowerowe razem z Carlem. Właśnie... Carl.

Zawsze z tych wypadów wracało mniej osób. Atlanta była całkowicie oblężona przez zombie. Bella spojrzała w stronę miejsca, na którym powinien stać biały dostawczak z FedEx'a. Blondynka martwiła się o swojego przyjaciela. W prawdzie potrafił się posługiwać bronią... i to lepiej niż większość grupy, ale nie dawało jej to pewności. 

Nagle stojące obok radio policyjne zaszumiało. Zaskoczona Bella spojrzała w jego stronę.

-Halo..?- usłyszała niewyraźny głos.

Dziewczyna szybko złapała za mikrofon.

-Halo!- powiedziała szybko.

-Bella?- usłyszała lepiej głos T-dog'a. -Potrzebujemy pomocy! 

Po tych słowach radio całkowicie padło.

______________________

No w końcu jest! :p Przepraszam, że taki krótki... postaram się pisać dłuższe.

Pozdrawiam was zombiaczki i do następnego! ^^