Het Geheim

Chapter 12

"Is dat niet?"vragen we allebei tegelijk....

Dounia:

Hoe dom ben ik wel niet geweest. Had ik echt gedacht dat ik kon vluchten en dat alles in orden zou komen?? "Is dat niet een agent die we kennen?"vraagt Zakaria. Hij is chill en doet alsof er niks aan de hand is, want voor hem is er ook niks aan de hand. Ik zucht. Dat is één van Bilal's mannetjes. Allemaal corrupte agenten. Hoe dom ben ik wel niet geweest om te vluchten??!!! Alsof Bilal geen mensen op me af zou sturen. "Ik denk dat we beter terug kunnen gaan", zeg ik. Zakaria kijkt me vreemd aan. "Naar waar?"wilt hij weten. "Naar huis", zeg ik zacht en we lopen terug naar de treinstation. "Wat is er zo veranderd dat je opeens terug wilt?"vraagt Zakaria. Daar geef ik geen antwoord op.

Thuis is alles nog hetzelfde. Mijn tante kijkt me vreemd aan. "Dounia?"vraagt ze voor de zekerheid. Ik glimlach. "Ewaa, ik dacht zo, jullie gaan me te hard missen, dus hier ben ik weer", verzin ik lachend. Mijn tante neemt me in haar armen. "Ik ben zo blij dat je terug bent", zegt ze. Ik hoor Wiam op de achtergrond geirriteerd zuchten. "Zou je iets voor me willen doen?"vraagt mijn tante. Ik weet het niet, Zakaria staat nog buiten te wachten op me. "Je weet toch wel dat Zakaria buiten staat?"vraag ik. Mijn tante haalt haar schouders op. "Wist ik niet, maar je moet boodschappen voor me doen, lieverd", zegt mijn tante. "Isgoed, wat moet ik allemaal kopen?"vraag ik en mijn tante geeft me een hele lijst.

"Waar ga je naartoe? Mijn huis is die kant op", zegt Zakaria. "Ik weet het, maar ik ga even naar de carrefour", zeg ik. Zakaria knikt. "Moet ik mee gaan of weet je de weg naar mijn huis wel?"vraagt Zakaria. "Maakt niet uit, ga maar, ik kom zo wel achter je aan", zeg ik. Dan is hij weg. Op zijn trage, slome manier, zie ik hem om de hoek verdwijnen. Ik haal diep adem. Dan maar naar de winkel. In de winkel, pak ik een mandje. Als eerste pak ik komkommer en sla. Dan ga ik heel de boodschappenlijst door. "Waar is die shytan spul??"hoor ik een bekende stem vragen als ik bij de chips-gedeelte ben. Ik draai me om en zie Nasser. Hij ziet mij niet. "Tfoee, moet ik echt werknemer bijhalen ofzo?"gaat Nasser door. Heeft hij wel door dat hij tegen zichzelf praat? Ik kan nu gewoon doorlopen en niks met hem te maken hebben, maar aan de manier waarop hij daar staat, zo hulpeloos... ik kan nu weggaan, Dounia, geen mensen in je leven toe laten!!!

"Heyy, Nasser", zeg ik vriendelijk. Nasser is verrast me te zien. "Dounia? Wat zie je er mooi uit, ik had je hier echt niet verwacht", zegt hij. "Wel, zo ben ik, altijd wel verrassend", zeg ik dan maar om gewoon iets te zeggen. "Maar wat zoek je eigenlijk?"wil ik weten. Nasser kijkt om zich heen. "Ik zoek mijn lief", bekent hij. Wuttt??? Dan lacht hij. "Grapje, niemand wilt me", zegt hij op verdrietige toon. "Tenzij jij mij wilt?"vraagt hij. "Ja, niet hopen! Wat zoek je echt?"vraag ik. Nasser haalt zijn schouders op. "Doet er niet toe, ik denk dat ze dat niet meer hebben", hoor ik hem zeggen. Ik knik en wil net weggaan, maar dan bedenk ik me. "Heb je nu anders iets te doen?"vraag ik. Nasser lijkt weer verrast. "Ehm ehh...", zegt Nasser nadenkend. "Ik ga gewoon naar huis", bekent hij. "Ohw", zeg ik zacht. "Als je wilt mag je komen, Je kunt bij Raisa blijven", zegt Nasser. Ik glimlach. "Ja, lijkt me wel leuk", beken ik. OMGGG, ben ik nu echt met gevoelens bezig?? Aardig zijn enzo.. waarom eigenlijk?? Het is heus niet zo dat ik Nasser leuk vind. Deze rare gast toch niet?!

Samen met Nasser stap ik naar mijn huis. Ik leg de boodschappen neer en mijn tante kijkt Nasser vreemd aan. "Wie is hij?"fluistert ze. Mijn tante denkt nu vast dat ik een hoer ben, met al die gasten om me heen. WAT IK NIET BEN! "Hij is agent, de broer van Raisa", leg ik uit. Mijn tante knikt. "Oh leuk, dus je hebt een nieuwe vriendin", zegt ze trots. Waauww, moet dat er echt altijd bij?? Ik glimlach. "Ja, ik ga nu naar hun toe, maar ik zal niet laat zijn", zeg ik en dan vertrekken we.

"Douniaaa!!"schreeuwt Raisa als ze me ziet binnen komen en omhelst me. "Wat raar om jou hier te zien, maar welkom", zegt ze. Ik zie dat ze een heel leuk, schattig huisje hebben. "Waar zijn je ouders?"wil ik weten als ik om me heen kijk en niemand tegen kom. Het is een tijd stil en Nasser kijkt naar Raisa en dan weer terug. "Ehmm, heb ik soms iets verkeerds gevraagd?"vraag ik beschaamd. Nasser schudt zijn hoofd. "Nee, onze ouders zijn er gewoon niet", zegt hij kalm. Oké, dan geloof ik dat maar zeker. "Wat wil je doen? Nasser, kun je even ons meiden onder elkaar laten?"vraagt Raisa zogezegd lief. "Isgoed", zegt Nasser en kijkt op zijn gsm. "Ik ga ff naar mijn dreriee", zegt hij en dan loopt hij weg. Ik en Raisa hebben het heel leuk!! Gewoon kapot lachen om de domste dingen, ze voelt echt aan als een zus. Maar waarom heb ik het gevoel dat ik iets vergeet?

Zakaria:

Ik sta weer voor de supermarkt, maar ze gaan bijna sluiten. Waar blijft Dounia? Ze zei dat ze me achterna zou komen, maar ze komt maar niet.Ik besluit dan om ff langs hun huis te gaan. Wiam doet de deur open. Ze rolt met haar ogen. "Wat moet jij hier?"vraagt ze alsof ik ruik naar ongedierte. "Ik heb normaal afgesproken met Dounia, kun je haar halen?"vraag ik. "Ach, die is met haar vriendje naar zijn huis", antwoordt Wiam alsof ze ervan moet kotsen. "Watt?? Welke vriendje?"vraag ik geschrokken. "Je weet wel, die agent, Nasser ofzo", zegt Wiam. Dat meen je niet, ik sta de hele tijd op haar te wachten en ze gaat met Nasser mee? Een steek door mijn hart. Ik laat het misschien nooit zien, maar vanaf de eerste dag dat ik Dounia ken, vind ik haar al leuk. Maar langzaam besef ik dat we niks van elkaar zijn....