Breaking The Rules

4.

Rachel, Kate, Rose en ik zitten te praten op mijn bed. Ja, wat er daarstraks gebeurd was, was echt gek. Té gek. Ik weet niet precies hoe ik me moet voelen. Blij? Geschrokken? Boos? Het voelt allemaal zo vreemd. Maar, het voelde ook, op één of andere manier, goed.
'Waarom ging je er in mee Sam? Ik bedoel, je was zo bang voor hem...' vraagt Rose verbaasd. Ik denk na.

Dan voel ik grote handen rond mijn heupen. Ik kijk achterom. Daar staat Jeff. Ik kijk in zijn blauwe ogen. Hij is een sukkel, maar ik moet toegeven, zijn ogen zijn prachtig. Hij gaat langzaam met zijn rechterhand naar mijn nek. Van mijn nek, woelt hij door mijn haren. Het voelt niet gek, moet ik toegeven. Moet het ís wel gek.

Ik sluit mijn ogen en-

'Dude. Ik vroeg je wat?' Zegt Rose verbaasd, terwijl ze met haar hand voor mijn dromerige blik zwaait.
'Hey. Uh, ja sorry, ik was in gedachte. Wat vroeg je ook al weer?' Schrik ik uit mijn gedachtes op.
Ze lachen. Ik word rood.
'Maakt niet uit. Je moet het zelf weten. Maar hij zal je hart breken, wanneer hij er zin in heeft...' zegt Kate, en gaat liggen. 'Ik ga even wat luchtbedden pakken meiden.'
Ik loop met mijn telefoon in mijn broekzak naar de zolder, diep in gedachte van wat Kate daarnet tegen me heeft gezegt. En hoe fijn de avond uiteindelijk was, ik moet mijn vriendin gelijk geven.
Daar zie ik één tweepersoonsbed, en nog één 1-persoonbed. Ik pak ze, en loop naar beneden naar mijn kamer, waar de meiden aan het omkleden zijn. Dan hoor ik de bel. Het is over elf uur geweest. Wie belt er dan nog aan? Ik doe de deur open maar net nadat ik dat heb gedaan, besef ik dat ik in mijn véél te korte shortje sta, met een nogal sexy hempje erboven, wat totaal niet de bedoeling is om buiten bed te tonen. En ik begin hevig te blozen, als ik zie dat het Jeff is, die aan heeft gebeld.
Ik zie dat hij aandachtig naar me kijkt, en zijn wenkbrauwen grinnikend omhoog haalt als hij naar mijn shortje kijkt. Shit.
'Hey liefje' zegt hij. Ik antwoord niet. Ik bedoel, hoe moet ik hierop reageren? Als ik liefje terug zeg, geef ik hem gelijk, en dan heeft hij alweer met zijn vieze spelletje gewonnen. Maar niks zeggen...
'Hoi? Wat doe jij zo laat op straat?' Besluit ik dan maar te zeggen.
'Ik wou je zien.'
Okeh.... Ik weet niet waar dit naartoe leidt, maar ik voel me nogal ingesloten. 'Sorry Jeff, maar ik moet gaan. Mijn vriendinnen wachten op me.'
'Maar als jij weg gaat, wacht ik op je...' zegt hij, terwijl hij me uit de deuropening vandaan haalt. Ik word rood. Niet alleen omdat hij zo'n onverwachtse beweging maakte, maar omdat ik mijn konijnenpantoffels aan heb, die hij nu duidelijk kan zien. En ja. Hij ziet ze. Hij grinnikt. Ik besluit stoer te gaan doen. 'Wat lach je.'
'Ik vind je pantoffels leuk,' zegt hij, terwijl hij me nog dichterbij zich toe trekt. Ik bloos. Dan staan we weer heel dichtbij elkaar. Hij komt heel langzaam met zijn hoofd naar me toe.
Ik voel zijn adem weer. Mijn ademhaling is alles behalve rustig. Zijne blijft gekalmeerd. Ik weet niet waarom ik het doe, maar ik sluit mijn ogen. En dan...-
'Sam waar blijf je? De film en wij wachten op je!' Roept Rose, en ik hoor haar naar beneden komen. Shit. Ik wend mijn hoofd naar links. Zachte lippen voel ik op mijn wang, die zich al gauw weer terugtrekken. 'Sorry' zeg ik, heel zachtjes in zijn oor. Dan maak ik me los uit de stand, en dat had niet later moeten gebeuren want ik zie Rose net in de deuropening staan. 'Uh Sam? Wat moet dit voorstellen?' Vraagt ze verbaasd. 'Niks' zeg ik en ik laat Jeffs hand los. Dan trek ik Rose mee naar binnen en sluit de deur achter me dicht.