Breaking The Rules

1.

De wekker galmt hard in mijn oren. Vandaag. Een waarschijnlijk verschrikkelijke dag. Waarom? Nou, mijn eerste schooldag op mijn nieuwe school. Waarom moesten mijn ouders zo nodig verhuizen? Ik was liever op mijn oude school gebleven...
Na vijf minuten lig ik nog steeds hopeloos in mijn bed. Wat moet ik in hemelsnaam beginnen? En de moeilijke; hoé moet ik beginnen??
Ik kleed me moeizaam aan, en ik kom dan ook na 15 minuten binnenstrompelen met de snelheid van een slak. Wauw. Wat gaat dat omkleden toch snel.

Eenmaal op school aangekomen loop ik zenuwachtig de school door, naar lokaal 215. Weet ik veel waar dat ligt.
Ik laat mijn blik razendsnel, in verband van de tijd want het lijkt me handig als je op je eerste schooldag gewoon netjes op tijd komt, over mijn mobiel glijden, waar een plattegrond van de school op staat. Uit pure concentratie bots ik op een gespierd lichaam, wat nogal pijn deed, en mijn mobiel viel zowat uit mijn handen, dus die jongen krijgt me wat. 'Ouwe, kijk 's uit joh!' Roep ik gefrustreerd naar hem. Okay, okay, het was totaal niet zijn bedoeling en zijn schuld, maar ach, ik ben toch nieuw hier??
Maar al snel kom ik erachter dat ik dat beter niet had kunnen doen.
'Wat zei je lieffie?' Vraagt hij, en laat een geconcentreerde blik over me glijden. Ik lach hem spottend uit. 'Ten eerste 'lieffie': Noem me geen lieffie, want het is kapot irritant. Ten tweede: Kijk me niet aan alsof ik een stuk biefstuk ben wat je dadelijk gaat opeten. Ten derde: Ik bepaal zelf wel wat ik zeg.' ZO. DAT is er even uit. Het klonk nog pittig, al zeg ik het zelf.
Dan loopt hij naar me toe. Hij grijpt mijn beide polsen en drukt me ruw tegen de kluisjes aan. Ik stribbel heftig tegen, wat er waarschijnlijk vrij spastisch uit ziet, maar als ik opgeef omdat hij te sterk is, komt hij met zijn hoofd dichterbij de mijne. Net als mijn hoofd en zijn hoofd net genoeg dichtbij zijn voor, nouja, ik wil er niet aan denken, wend ik mijn hoofd af naar rechts. Ik voel de warme adem naast mijn oor. 'Geloof me. Een lekker stukje biefstuk wil ik wel. Denk maar niet dat ik dat laat staan....' zegt hij zacht.
Ik ril. Hij voelt dat ook. Dan verminderd hij zijn greep. Wat ik normaal zou doen, als ik de mogelijkheid zou hebben, is hem hard in zijn lievertjes schoppen. Maar hier, durfde ik dat gewoon niet. Of, ik durfde wel, maar ik kon het niet. Wat hij zei, daar verstijfde ik van.
Dan laat hij me helemaal los, en loopt verder alsof er niets aan de hand is.
En ik? Ik glij naar beneden op de grond en zit te denken wat ik net heb beleefd. Op mijn eerste schooldag nog wel. Het kan niet erger worden...

Omg!! Eerste hoofdstukje van mijn eerste boek☺.
Ik hoop dat het jullie een beetje beviel enzo. Ik probeer zo snel mogelijk te schrijven😊.

X Ender