Karanlık Ve Kararlılık

ilk şeytanlığım

"Ali abi aç şu kapıyı aç dedim sana "

"Kızım anlamıyormusun açamam ya kaybolursan ,git annenin yanına orda oyna"

Ali abi, bizim prafabrigin güvenliğinden sorumludur. Aslında iyi biridir ama ben buğün dışarı çıkmak istiyorum ve ben zeynepsem çıkarım.

"Ali abi son uyarım aç kapıyı"

Bütün prafabrigin çocukları arkamda , bildiğiniz çete halinde şuan prafabrik güvenliğinde tehtit savuruyorum.

"Bak küçük şeytan annenin yanına gitmezsen köpeyin tasmasını çıkarırım ve seni ısırır"

El mahkum biz o köpek lafını duyunca koşarak kaçtık. Ali abinin arkamdan nasıl güldüğü hala kulaklarımda.

O koça kangal köpeği üstümüze salmakla tehtit etti .Okulun bahçesinde oturup düşünmeye başladım. Bir plan yapmam lazım ve plana göre burdan çıkmam lazım. Ama ne......

"Ezo, topla erkekleri ali abiyi oyalıyacaklar, bizde güvenlik kulübesine girip köpeğin bağlı olduğu kafesi açıcaz. Böylelikle hem köpek kaçıcak, hemde ali abi bizi tehtit etmenin bedelini ödiyecek. Alnaştıkmı..."

"Vay be güzel plan tamamdır, iş bende"

"Hadi başlayalım"

Ah şu koca köpek sonunda senden kurtuluyorum. Hayvanları seviyorum,köpekleride severim ama bu köpek benim boyumdaa resmen ve ben korkuyorum.(burdan bütün hayvan severlere selam olsun bende hayvanları seviyorum, çocukluk aklıydı ve gerçekten küçükken korkuyordum)

"Mert"fısıltıyla söyledim ismini ,ah bide duysa .

"Ne var zeynep ya noldu"

"Bağır mert bağır az daha bağır ali abi duymadı seni"

Bu çocuğun saflığı beni öldürücek. Plan yaparken bağırmayı başaran tek kişi hayır anlamıyorum bunun gizli olması gerektiğinin farkında değil daha.

"Zeyno ali abiyi biz oyalıyoruz siz girin içeri"

"Hadi ya benimle konuşurken nasıl oyalıyosun merak ettim. Allahım senin bana verdiğin akılı arkadaşlarıma da versen olmaz mı"

Gerçekten bu çocukla yola çıkan yarı yolda vaz geçtim diyip geri döner,insanın kafası birazmı kurnazlığa çalışmaz örneği bizim merttir. Ben böyle konuşurken bizimkiler planı uygulamaya koyulmuşlar bile. Ali abi bizimkilerin çenesine maruz kalırken, bende güvenliğin anahtarlarını cebime koydum. Şimdi sıra köpekte.

"Aslı hadi çek şu demiri"

"Zeyno yapamıyorum çok ağır"

"Of ya yine bana kaldı çekil "

Evet köpeğin ogün kaçmasını sağladım . Başardımda beni tehtit edenlerin hazın sonu gerçi köpeğin olmaması işime gelmişti havlama sesleri yoktu, o koca gövdesi yoktu ve beni kimse köpekle tehtit edemeyecektir.

Ali abinin üzülmesi bile benim için sorun teşkil etmemişti. O günden sonra o bile anlamıştı çocuk aklımlada olsa benimle başa çıkamayacağını.Peki ben ogün sizce o güvenlikten dışarı çıktımmı, olay beni öyle eylendirmiştiki ne dışarı çıkmak aklıma gelmişti nede cebime koyduğum anahtarlar.

Sabah çıktığım evden, akşam karanlığı olmasına rağmen hala eve girmemiştim. Yolda ip atlıyordum. Gecenin bilmem kaçı, evlerden ailelerin çıkıp arkadaşlarımı birer birer almasını izliyorum. Bir kaldırım taşına oturup babamı bekledim. Kaç ay geçti, kaç parmak gerekir babamın gelmesine. Öyle özledimki kokusunu bile unutmaya başladım.

Hani diyorlarya.çocuklar anlamaz diye aslında yanlış biliyorlar. En çok biz anlıyoruz,en agır yarayı biz alıyoruz, içimizdeki depremleri belli etmesekte çocukluğu bırakıp acılarla büyüyoruz.

Ah be baba nerdesin hadi gel, gel de al şu küçük şeytanını şu soğuk kaldırım taşının üstünden. Gözlerim kapanmaya başladı, bütün günün yorgunluğu bedenime öyle çöktüki soğuk havayı bile hissetmez oldum.

Küçük, çılız bedenimin sarsılmasıyla gözlerimi aralamaya çalıştım. Hani gözlerinizi bağlarsınız ve açtığında gözler karanlığa alıştığı için ışığa bir süre bakmakta zorlanırsınız ya işte tamda o anı yaşıyorum şuan. Babam kokuyor,onun gibi sakalları var, onun huzuru var kollarında. Dayanamadım ,sarıldım. Gözlerim görmesede,sordum.

"Baba senmi geldin".......