KUMALIM

1,bölüm

Yerde baygın şekilde uzanıyordum. Gözümü açtığımda yanı başımda bana acıyan gözlerle bakan üç kadın vardı.
Etrafı incelediğimde etraf çok karabalık gözü yaşlı insanlar vardı ağlmasa sesi sadece duyuluyordu kimse konuşmuyordu.
Kötü bir şey olmuştu beliydi ama bayılmış olmalıydımki şu, rum daha yerine gelmemişti.

Ayağa kalkmaya çalıştığımda yanımdaki iki kadın kolumdan tutup kalkmama izin vermiyordu.
, bırakın elimi napıyorsunuz, dedim sinirlice neden ayağa kaşkmama izin vermiyorlardıki . Beni tutan kadınlardan kurtulup dışarı atım kendimi en sonunda.
Birde ne göreyim iki tabut bahçenin ortasında duruyordu.

Kimin öldüğünü öğrenmek için tabutun etrafında duran insanlara doğru yürüdüm.

Tabuta yaklaştığımda bir çocuk ağlıyordu tabutun yanı başında insanlar çocuğun başına elini sürüp teseli etmeye çalışıyordu galiba.

Kim olduğunu merak etmiştim.

Cocuğun ağlama sesi içimi sızlatmıştı.
Tabuta iyice yaklaştığımda ağlayan cocuğun kardeşim olduğunu görmemle beynimdeki fırtınaların kopması bir olmuştu!!!

Koşarak kardeşime yaklaşıp sarıldım"neden ağlıyorsun sen canımın içi, gözü yaşlı kardeşim önünde duran tabutu el işaretiyle gösterip"annem babam o tabutun içinde abla çıkartmıyolar"dedi

Duyduğum sözle yıkıldım bir an rüyada olduğumu düşünüp hemen uyanmam gerek, dedim.

Ama rüya değildi etrafımızdaki herkes bize acılı gözlerle bakıyodu.

Kardeşimi bırakıp tabutun yanına koştum
"babamı annemi neden orayaa koydunuz çıkartın onları ordannnn nolurr çıkarın ordan"

Yanıma yine iki kadın gelip kolumdan tutup beni tabutan uzaklaştırmaya çalışıyordu.

Ben sesimi yükseltip "çıkarın çıkarınnnn annemi babamı çıkarın yalvarırım.

Ölemezlerdi bize bırakamazlardı kriz geçiriyordum inanmak istemiyordum" annneeeeeeee diye haykırıyordum sadece.

Beni bi zorlukla tabutan ayırıp içeri götürmüşlerdi.
Okadar bağırıp çağırmıştımki sesim çıkmıyordu beynim durmuş gibiydi hala kavrayamıyordum bunlar gerçek olamazdı. baygınlaşıp birden yere düşü vermişti bedenim.