Ateş'in İzleri

11 -Yalnızlık-

Leyla dışarıya çıktığından beri soğuk havayı içine sanki yıllardır ciğerleri oksijene aç gibi çekiyordu. Vücudu sanki ölü birisine ait gibi yorgundu.

Ne akşamın ayazını hissediyordu ne de üşüyen tenini. Sadece yaptığı gözlerinden yaşların akmaması için mücadele etmekdi.

İçindeki korkuları acıları bir birine karışmışken Leyla ayakta durmakta zorlanıyordu.

"Keşke..keşke birisinin beni düştüğümde kaldıracağını bilsem. O zaman bir saniye bile düşünmem çökerdim yere. Gözlerim acıyana kadar ağlardım.
Birisinin beni toparlayacağını bilsem seve seve dağılırdım." diyordu içinden.

Her üşüdüğünde ve kendini kötü hissettiğinde yaptığı gibi kendi elleriyle kendini sarıp gözlerini kapatıp yüzüne vurup geçen rüzgara dinlemeye bıraktı kendini..

O kadar dalmıştı ki omzuna dokunan elin etkisiyle yerinden sıçradı.

Bulut Leylanın bu haline yorgun bir yüz ifadesiyle gülümsedi.

"Yine anlaşılan meditasyon yapmışız."

Leyla elini kalbinin üzerine götürürken Bulutun söylediklerine göz baydı.
"İnsan bir seslenir ya, ödüm koptu." diye sitem etti.

"Seslendim ama duymadın."

Bulut Leylayı koltuğunun altına çekmişti.

Bu dünyada çekinmeden dertleşe bileceği bir kaç insanlardan biriydi kiymetlisi.

Leyla Bulutun üzgün olduğunu anlayıp gözlerinin içine baktı içindekileri söylemeden anlamak ister gibi.

"İyi misin?"

"Bilmem. İyiyimdir herhalde. Miniğim ve sevdiğim kadın iyi çok şükür. Ama Ela'nın bu durumda olmasının nedeni benim." derken gözlerini belli belirsiz bir noktaya dikmişti.

"Ya sen deli misin? Sen niye neden olasın ki? Hamilelik bu salakcığım." belki biraz şaka yaparsa Bulut iyi olur diye düşünüyordu.

"Onu kast etmediyimi biliyorsun." sonra Leylayı taklit ederek "Salakcığım." dedi.

"Bak annemler yeni öğrendi, babamın tepkisi doğal sonuçta kiymetli kızı söz konusu. Sana güvenmemeleri değil. Şimdiden adım gibi eminim babam bu fikire ısındı biraz konuşursak sizi destekler."

Bulut her karanlıkta kaybolduğunda Leyla ona elini uzatır çıkarırdı hep. Ne kadar kendisinden küçük olsa bile. Çocukken de böyleydi. Şimdi de!

"Bugün sen beni aradığında kapıdaydım, sen arayınca apar topar döndüm. Umarım senin dediyin gibi olur. Yoksa kız kaçırmam da bana yardım edersin."

Leyla uzun zamandan sonra içten bir kahkaha attı.

"Tabii, sonra da desinler ablası evde kalmasın diye kocaya kaçırttı."

"Her şey benim miniğim için. Sen bile şimdiden onu çok seviyorsun."

"Tabii ki. Hem de canımdan çok. Teyze olmak için sabırsızlanıyorum. Hani bilirsin ya teyze anne yarısıdır." derken yüzünde salak gülümseme oluşmuştu.

"Bilmem mi? Hadi yukarı çıkalım. Ela uyanınca bizi görmezse telaşlanır."

"Tamam." dedikten sonra beraber yukarıya çıkmışlardı.

Merdivenlere çıkarken aklındaki soruyu sormak ve sormamak arasındaki uzun kararsızlıktan sonra "Mert gitti mi?" pat diye sormuştu.

Bulut duyduğu soruyla merdivenlerde durup Leylaya döndü. "Evet gitti. Ona borçlandım ben. Ela onun sayesinde iyi."