Verraden door de liefde

Deel 1

Ik ga met een kop koffie naar het raam. Ik doe de gordijn een klein stukje open en zie hem daar zoals gewoonlijk staan. Hij staat daar geleund tegen het raam met zijn donkere ogen en donker haar. Hij is gespierd en heeft een mooi, getinte huid. Ik heb geen idee wie hij is, wat hij doet, hoe hij heet, maar ik weet wel dat hij altijd bij me is. Als een soort beschermengel. Een jaar lang staat hij daar. Ik heb iemand hem ooit "Mourad"horen noemen. Ik ga er dus vanuit dat hij zo heet. Maar ik weet niet waarom hij altijd bij me is. Of beeld ik me dat gewoon in? Het kan net zo zijn dat hij op iemand wacht. Maar iets zegt me dat dat niet zo is. Ik kijk naar mijn kop koffie en vraag me af of ik hem het eindelijk zal geven. Gewoon iets kleins. Het sneeuwt en hij staat daar toch maar te wachten. Ik kan hem op zijn minst iets geven. Maar als mijn ogen langs mijn vingers gaan en ik de grote verlovings ring zie, weet ik dat ik het hem niet kan geven. Ik ben verloofd, maar ik voel meer iets voor de mysterieuse Mourad dan ik voor mijn eigen verloofde Hamza voel. Ik weet dat het slecht is, maar wat kan ik er aan doen? Hamza is er amper en we zijn al meer dan een jaar verloofd. Met een grote zucht ga ik op de zetel zitten. Weg van Mourad en weg van mijn gedachten. Het huis is leeg. Mijn ouders zijn naar Marokko en al mijn broers en zussen zijn al getrouwd. Ik vond het altijd al een nadeel om de jongste te zijn. Op tv is er niks te zien. En met deze sneeuwbui weet ik niet waar ik naartoe zou kunnen gaan. Ik word gebeld en snel neem ik op. "Sneeuwvlok na sneeuwvlok weet ik je toch nog steeds te vinden", hoor ik een stem en ik weet dat het een soort van bedreiging moet voorstellen, maar het is zo grappig dat ik de slappe lach krijg. "Lach nu, huil later", zegt de stem en de verbinding wordt verbroken. Ik krijg kippenvel. De laatste tijd krijg ik zo'n bizzare telefoontjes. Het is een stalker! Telkens als ik ergens ben, waar ik zeker van weet dat er niemand is ( zelfs die Mourad zie ik niet) weet die gast van de telefoon me te vinden. Die belt me dan op om me te laten weten dat ik niet alleen ben. Dat ik nooit alleen zal zijn. Ik weet niet wat ik moet doen. De tv zo hard aanzetten dat die stalker vanzelf weggaat? Of... gewoon een wandeling in de sneeuw maken? Wel met de gedachten dat die stalker overal is. Dat hij me achtervolgt en me nooit alleen zal laten. 

Toen ik het ooit mijn ouders vertelde over de stalker moesten ze zo hard lachen dat ik zelfs twijfelde aan de telefoontjes. Maar ze zijn er wel! Ze zijn er telkens weer. Na een tijd word ik weer gebeld. Ik aarzel of ik wel zal opnemen. Maar dan zie ik dat het Hamza is. Ik neem op en wandel door de woonkamer terwijl ik zijn zachte stem hoor praten. "Hoe is het met mijn princes?"vraagt hij. "Ze zit zoals gewoonlijk thuis. Zich te vervelen", antwoord ik. "Ik denk dat ik meer werkuren zal vragen", hoor ik mezelf zeggen. Hamza is aan de andere kant van de lijn stil. "Zou je dat wel doen? Je kunt beter thuis blijven en jezelf niet gek maken doordat je je werk niet afhebt", zegt Hamza dan. "Nee, ik maak mezelf gek als ik nog een dag langer alleen thuis ben", zeg ik. "Meer werkuren? Ik weet niet, Rahaf... maar ik sta in ieder geval achter je keus", hoor ik hem zo lief zeggen. Ik ga dan naar het raam. Meent Hamza dit? Hij is soms zo lief dat ik twijfel om hem te trouwen aangezien hij iemand anders verdient. Toch? Maar soms kan hij ook zo irritant zijn. Bij het raam doe ik de gordijn een stukje aan de kant en zie Mourad weer. Op mijn werk in het kantoor is het ook saai, maar dan hoef ik ten minste niet aan Mourad te denken, niet aan Hamza, niet aan de Stalker. Alleen aan mijn werk. Mourad heeft het koud, zie ik. Hij wrijft over zijn handen en doet zijn jas nog meer dicht. "En hoe is het met jou?"vraag ik om maar iets te zeggen. "Goed, ik werk zoals gewoonlijk. Ik vind het niet leuk dat ik je zo lang niet heb gezien", zegt hij. Ik wil zeggen dat ik het ook spijtig vind dat ik hem niet zie, maar daar zou ik niks van menen. Want ik heb Hamza niet nodig. Ik voel dat op de één of andere manier. Want met Mourad hier... voel ik me meer dan beschermd. "Ik ook", zeg ik kort. "Zal ik anders naar je toe komen?"stelt hij voor en ik weiger, aangezien we nog niet officieel getrouwd zijn. Mourad pakt zijn gsm tevoorschijn en staart er heel lang naar. Maar uiteindelijk steekt hij zijn gsm in zijn zak. Ik weet niet waarom ik me meer bezighou met Mourad, maar toch doe ik dat. "Ik denk dat als we getrouwd zijn, we miljonair zullen zijn", hoor ik Hamza lachend zeggen. Ik lach ook, maar ik weet niet wat er zo grappig aan is. Ik durf het ook niet te vragen. "Ik moet weer gaan werken", zegt Hamza. "Ik hou van je." Ik knik. "Ik hou ook van jou", zeg ik en op dat zelfde moment ziet Mourad me. Onze blikken volgen de ander en het voelt alsof ik het tegen hem zeg. "Ik hou heel veel van je", zeg ik, maar Mourad blijft me maar aankijken alsof er niks aan de hand is..