Hidden city of vampires

Buitengesloten

Met een koppige blik zat ze aan de tafel in de keuken, gisteravond was de aanval geweest, ze had het gevoel dat iedereen wist wie de aanvallers waren geweest, maar ze wilden dat niet met haar delen en dus was ze boos op iedereen. Tegenover haar zat Nanna rustig aan haar thee te nippen.

"Je kan daar met een koppige gezicht blijven zitten, maar het antwoord blijft nee, ik wil niet dat je meegaat. Als de aanvallers teru"

"Is dat dan niet net zo gevaarlijk voor jou? Waarom mag ik niet mee? Wat houden jullie voor mij verborgen?"

Dat leverde haar alleen zucht op van Nanna die opstond en langs haar heen liep om in de hal haar jas aan te trekken. Ze hoorde hoe Nanna terug kwam en voelde toen hoe Nanna een kus op haar kruin gaf.

"Ik ben er zo weer"

Pas toen ze de deur dicht hoorde vallen zette ze met een klap haar mok op de tafel en besloot naar buiten te gaan, in de gang trok ze haar jas, handschoenen aan, zette een muts op, trok schoenen aan en liep naar buiten. Ze slenterde door de straten kwam, langs verschillende winkels en besloot de bus naar Emmen te nemen. Terwijl ze op de bus wachtte appte ze Nanna dat ze naar Emmen ging, misschien zou ze even de dierentuin in kunnen gaan. Bijna gelijk kreeg ze een appje terug van Nanna een opgestoken duim, tegelijkertijd merkte ze dat de bus voor haar neus was gestopt, ze stapte in haalde haar ov-chipkaart langs de lezer, begroette de chauffeur die een nors hallo terug bromde en ging zitten.

Terwijl de wielen over het asfalt van de N34 rolden, de bomen en velden langs gleden zat zij verdiept in de newsfeed van Facebook. Ze probeerde een paar leuke nametests uit, plaatste hier en daar een duim en reageerde af en toe op een foto. Automatisch schoof ze op toen er iemand naast haar ging zitten, zoals altijd negeerde ze degene die de vrije plek naast haar nam. Ze had geen zin in een conversatie met vreemden die haar vaak hun hele levensverhaal vertelden. Waarom moesten mensen toch altijd tegen haar over hun leven beginnen? Enfin ook nu deed ze net alsof haar telefoon veel interessanter was dan de persoon naast haar, ze zuchtte toen ze niets meer kon ontdekken om te doen en staarde uit het raam. De bus nam de afslag naar Emmen, nog even en ze zou er zijn, vanaf het station was het ongeveer vijftien minuten lopen naar het centrum waar het dierenpark momenteel nog was.

Ze stond voor de ingang van de dierentuin, toch jammer dat hij hier weg zou gaan. Een nieuwe dierentuin werd momenteel gebouwd aan de andere kant van de weg die door Emmen heen liep. Een nieuwe brug met daarop speelterrein voor kinderen en een waterpartij was al gerealiseerd evenals de nieuwe ingang. De dieren zouden het vele malen beter krijgen op de nieuwe locatie, maar toch... al bijna tachtig jaar had het park hier gestaan en nog altijd vond ze dit het mooiste dierenpark dat ze ooit had gezien.

Zonder enige vorm van vertraging verder stapte ze resoluut de ingang door liet haar abonnement scannen bij de ingang, liep gelijk richting de vlindertuin en besloot daar enkele uren door te brengen op een bankje genietend van de kleurrijke vlinders en bloemen om haar heen. Een vlinder met felblauwe vleugels ging voor haar op een plant zitten. Hoe heette deze soort ook al weer? Voorzichtig bracht ze haar telefoon naar voren om een foto te maken, heel voorzichtig nu en klik! Gelukt! De vlinder vloog weg, maar dat interesseerde haar niet meer, het was haar gelukt om een foto te maken, ze postte hem gelijk op Facebook. Terwijl ze haar telefoon weg stopte in haar jaszak liep ze richting de uitgang van de vlindertuin, ze wilde nog even een rondje maken door de rest van de dierentuin voordat hij dicht zou gaan.

Onwillekeurig maakte ze een sprongetje toen ze de telefoon voelde trillen, ze moest lachen om zichzelf en viste haar telefoon uit haar broekzak.

"Leanne, hey! Hoe is het, al een beetje opgeruimd thuis?"