Secret Girl | Volturi ~ Nederlands

71- Marcus' dark secret

Marcus PoV

Ik wist niet waarom ik dit deed; het was te gek voor woorden. Niemand zou kunnen vermoeden waar ik heen ging, en zeker niet waarom. Ik hoopte alleen dat Aro het niet te weten zou komen, of Caius. ZE zouden het niet aanvaarden, ze zouden me gek verklaren. Maar ik had geen andere keuze. Ik had Aro gehoord, Caius' uitgesproken mening... Ik wist hoe Lilly erover dacht. Ze was gehecht geraakt aan de CUllens, ook zij hadden een plaats in haar hart, dat had ik gemerkt toen ik haar weer zag. Ik had op voorhand geweten dat het er 7 zouden zijn, maar ik had mijn mond gehouden. Zelf Edward Cullen had het niet gehoord. ik was eraan gewend geraakt om mijn gedachten voor mezelf te houden, zelf voor Aro. De Cullens waren de familie waarin ze geloofde toen ze in Volterra opgroeide. Ze had mensen horen schreeuwen, hoe we ook ons best deden om dat in de eerste plaats te verhullen. ik wilde niet dat Elisabeth dacht dat mensen vermoorden normaal was, het was een geheim, en een vloek. Ik was het eens met Carlisle, maar ik kon een dieren dieet niet volhouden, niet als ik in VOlterra bleef. En Aro had mij nodig. Elisabeth weet het niet, ze weet niet dat ze eigenlijk een 'bloedband' heeft met Aro, een bloedband met mij..Caius.. Dat Jane haar 'moeder' was, en Rosalie Hale haar Zus was, dat wel, maar dat wij haar familie waren... dat wij veel dichter bij haar stonden dan Jane als moeder van de 22ste generatie... ja, het lijkt niet veel, maar het gaat over een periode van meer dan 800 jaar. Ik wou het haar vertellen, maar Aro wou het niet. Ik zou alles voor hem doen, ik was het hem verschuldigd. Caius, Aro, Lilly, Jane, Carlisle... het was allemaal mijn schuld, omdat ik de goden had getart, omdat ik in mijn jeugd wou tonen waar ik toe in staat was...
Ik had er misschien een 50 tal op mijn geweten, het was niet de bedoeling dat het er ooit 1000 zouden worden. Het liep allemaal uit de hand, ik had nooit gewild dat het zo zou uitlopen. Maar... mensen zijn nu eenmaal zwak, ze denken niet na. De nieuwelingen hebben nog het meest van de mensen in zich maar de roofdieren palmen hen binnen de seconde in. Ik had moeten voorzien dat het zou mislopen, dat er oorlogen zouden uitbreken. Bloedoorlogen... Het rare eraan was dat de ergste van mijn daden niet meer gekend waren, buiten Aro en ...-ik kon zijn naam niet eens denken- wist niemand wat er in het verleden gebeurd was. Zij wisten het, daarom was ik Aro zo veel verschuldigd. Als ik te lang van zijn zijde was, als ik hem tegen het harnas jaagde, als ik hem provoceerde, niet meer deed wat hij wou, hoe hij het wou... geen enkele vampier die ooit vriendschappelijk had gedaan tegen mij, zou me nog willen aankijken. Iedereen zou me willen doden... Maar Aro had zich er de gevolgen nog niet van gerealiseerd. hij had nog niet door dat mijn nederlaag de zijne zou worden, maar er was iemand die dat wel wist, en me daarom niet meer wou zien..
Diegene was nu mijn laatste hoop; hij moest doen waar Aro niet toe in staat was, diegene die mij hartgrondig haatte, maar toch mijn hele bestaan had kunnen doen oplichtten. Hij had mij de laatste 17 jaar cadeau gedaan.. Ik weet niet of hij dat wel wist, ik wist niet eens of hij me onder ogen kon komen.. Hij zou wel moeten.. Desnoods gaf ik haar terug, beloofde ik het hem om het haar te vertellen, ondanks wat ik Aro had beloofd.