Myślałeś kiedyś, jak to jest mieć idealne życie i być popularnym w szkole? Mieć wokół siebie najbliższych i najkochańszych? Podobno moje życie takie jest. Więcej ci nie zdradzę, wejdź w mój świat. Cześć, jestem Kate, a to moja historia! ♡
*BAM w tym...
-Kate? Kate Ryan? -Charlie? -Nie wierzę, to naprawdę ty? Już nic nie odpowiedziałam, poprostu rzuciłam mu się na szyję.
Kiedy się od siebie oderwaliśmy, zeszliśmy z lodowiska i udaliśmy się do kawiarenki. -Tęskniłem za tobą-powiedział chłopak uśmiechając się -Wiesz, ja też!-powiedziałam radośnie Może opowiem trochę o Charliem. Jest on wysokim i dosyć chudym, niebieskookim blondynem. Ma 17 lat. Mieszka tutaj w Bournemouth ze swoją mamą i młodszą siostrą Brooke.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
To chyba wszystko o jego wyglądzie. Ale nie powiem, wyprzystoniał (?) przez tyle lat. Z tego co pamiętam, od zawsze kochał śpiewać, jeździć na desce i grać w piłkę. Łączy nas wiele rzeczy. -Kate? Mogę cię o coś spytać?-spytał nieśmiało -Mam się bać? -Niee, może nie-zaśmiał się -No to pytaj, postaram się odpowiedzieć. -Podasz mi swój adres? Albo numer? -Noo ewentualnie adres i numer haha Wyjęłam z torebki karteczkę i długopis, na której zapisałam ulicę, numer domu i numer telefonu. -Na serio Long Street 15? -No tak, a co? -Mieszkam na przeciwko!- powiedział uradowany -To super, będziesz mógł mnie odprowadzać, tak jak na przykład teraz haha -Okej Wyszliśmy z kawiarenki i ruszyliśmy w stronę naszych domów. Panowała cisza, do czasu. -Uważaj!-krzyknął chłopak i pociągnął mnie za rękę Serce mocniej mi zabiło. Jakiś gościu prawie we mnie wjechał na desce. Co za palant, nawet się nie obejrzał i pojechał dalej! -Uff, dziękuję- spojrzałam blondynowi w oczy -Nie ma za co-uśmiechnął się i szliśmy dalej Nie musieliśmy iść daleko, po chwili staliśmy już pod moim domem. Chłopak pokazał mi swój. -Nie mieszkasz tutaj długo, hm?-spytałam z czytej ciekawości -Od jakichś dwóch dni. Zastanawia mnie jedno.. czemu nie utrzymywaliśmy więcej kontaktu? Cisza. Nie znałam odpowiedzi na to pytanie, ale nie lubie ciszy. -Może dlatego, że..-zamyśliłam się-obydwoje mieliśmy nadmiar nauki? -To by się zgadzało!-uśmiechnął się -Jeju, czemu stoimy przed drzwiami?-zaśmiałam się-może wejdziesz na trochę, co? -No okej, ale maksymalnie do 20. Ciekawe czy twoja mama mnie pamięta? -Zobaczymy Otworzyłam drzwi, po czym obydwoje weszliśmy. Zdjęliśmy buty i kurtki. -Mamo! Wróciłam! -O no to do...-stanęła jak wryta-Charlie? -Dobry wieczór pani, jak minął.. jak minęło kilka lat? -Charlie, chłopcze!-podeszła do chłopaka i rozłożyła ręce -Tak, ja też się za panią stęskniłem-przytulił mamę Ja w tym czasie udałam się do kuchni, aby przygotować kakao. Charlie z moją mamą miał bardzo dobry kontakt, tak jak ja z jego mamą. Często bywaliśmy u siebie. W sumie- byliśmy jak brat z siostrą. Kiedy już niosłam kubki z kakaem do salonu, chłopak wdał się w dyskusję z mamą a gdzie to on był, co robił, czemu nie odzywał się. Typowa mama, tylko że moja. -Dobra dzieciaki, ja muszę dokończyć sprzątanie. Kate idźcie do ciebie, okej?-spytała mama uśmiechając się -Okej, okej I poszliśmy z Charliem na górę, do mojego pokoju. Gdy weszliśmy, chłopak od razu zauważył zdjęcie w ramce. -To my? -Noo, tak jakieś 9 lat temu. Zrobiliśmy je przed twoją wyprowadzką. -Jaki ja słodki wtedy byłem, haha -Dalej jesteś-posłałam mu szeroki uśmiech Zarumienił się, jak słod.. chwila! To tylko mój przyjaciel, nic więcej.
Heej! Proszę bardzo, o to 1 rozdział drugiego opowiadania ^^ Zapraszam jeszcze do pierwszego opowiadania "Give me love|Leondre Devries" które znajdziecie na moim profilu 😘 Gwiazdka+komentarz= motywacja 💖
