Deal or no Deal?

Hoofdstuk 17.

Ik snap niet hoe ik hierover kan twijfelen. Tyler is in zoveel opzichten beter dan Jack, dat de keuze niet moeilijk moet zijn.

Maar toch laat mijn droge keel geen enkel woord door, lukt het me niet om deze keus hier en nu te maken.

Ik buig naar hem toe,trek hem in een omhelzing.

'Ik weet nog niet wat dit is,' antwoord ik naar waarheid, 'maar we hebben genoeg tijd om dat te ontdekken.'

Als ik me terugtrek, speelt er een glimlach om zijn mond, maar de onzekerheid is nog niet uit zijn ogen verdwenen. Ik richt mijn blik op de grond, niet wetend wat ik hem kan geven om hem gelukkig te maken.

'Ik zie je nog, goed?' zeg ik. Hij knikt, maar voordat ik hem de tijd geef om te reageren, verdwijn ik al in de steeds kleiner wordende mensenmassa.

Ik loop richting mijn fiets op het schoolplein en zet af.

Ik verwacht min of meer dat Jack vanuit mijn ooghoek tevoorschijn zal springen om me tegen te houden en weer een einde te maken aan de rust die zich in mijn ziel heeft gewikkeld, maar ik weet zonder gedoe te ontsnappen.

De zachte bries streelt mijn haren en gunt mijn hoofd de kalmte die het nodig heeft.

Eenmaal thuis begroeten mijn moeder en zusje me vrijwel meteen en stellen ze voor om een filmavondje te houden.

Ik stem in en ren met twee treden tegelijk de trap op om mijn spullen te lozen.

Ik smijt mijn schooltas in een hoekje en als ik op het punt sta om weer naar beneden te gaan, onderbreekt het piepen van mijn mobiel die routine.

Een apart gevoel manifesteert zich in mijn binnenste als ik de naam op het scherm herken en met zowel tegenzin als misplaatste opwinding, neem ik het gesprek aan.

'Jack,' val ik meteen met de deur in huis, hem niet belangrijk genoeg achtend voor een begroeting.

'Ook leuk om jou weer te horen zonnestraaltje.'

Ik wil mezelf bijna tegenhouden om met mijn ogen te rollen, als ik me besef dat hij me niet kan zien. Zijn regels zijn zo stevig in mijn dagelijks leven verankert, dat ik me er tegen mijn zin constant aan houd.

'Wat is er Jack?' vraag ik, geen zin hebbend in zijn spelletjes.

'Wat er is? Niet zoveel. Alleen dat ik je op school niet heb kunnen vinden. Ik heb op je gewacht namelijk,zo lang dat ik de schoonmakers had kunnen helpen. Totdat Tyler me notabene vertelde dat je allang vertrokken was.'

Ik zucht theatraal om mijn verveling te uiten.

'Het spijt me Jack, voor zover ik wist hadden we helemaal niks afgesproken vanmiddag.'

'Niet? Nou, dan zal ik het je voor deze ene keer vergeven. Maar je bent er toch van op de hoogte dat er vanavond een feestje is bij mij thuis? Ik neem aan van wel, aangezien jij die hebt geregeld.'

Opnieuw laat ik een zucht horen en ik probeer mijn ergernis te verbergen door de telefoon even van me af te houden.

'Dat weet ik Jack. Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan? Dan kan ik dat nu oplossen en kun jij weer verder met je leven.'

Ik hoor hem grinniken aan de andere kant van de lijn. 'Je hebt niks verkeerds gedaan Fenna. Jij hebt dit feestje geregeld, dus dan moet je toch ook naar het eindresultaat komen kijken?'

Met open mond luister ik naar zijn woorden, die de voorstelling van een rustige avond doorbreken.

'Bedoel je dat ik...' stamel ik, maar word ruw door hem onderbroken.

'Precies. Jij bent ook uitgenodigd. Dus wees niet zo lui en kom naar beneden. Ik sta voor je deur.'

Ik sta in Jack's kamer met de jurk die hij me in mijn handen heeft gedrukt, alvorens hij de ruimte verliet. Het is een aangename stof, maar ik kan nu al zien dat het jurkje niet veel aan de verbeelding over zal laten.

Hoewel ik had gedacht dat mijn moeder me met geen mogelijkheid zou laten gaan, hoefde ik alleen maar het woord feestje te laten vallen en ze duwde me zowat zelf de deur uit.

'Ga jij nu maar plezier maken met je vrienden, wij vermaken ons wel.'

Het was de eerste keer waarop ik een hekel had aan het losse gedrag van mijn moeder, omdat ze me onbewust overgeleverd had aan een jongen die niet veel goeds kon betekenen.

Jack had me geamuseerd aangekeken, en ik was zo kwaad geweest dat ik de hele rit naar zijn huis niets had kunnen zeggen.

Een aantal klopjes op de deur halen me uit mijn gedachten en Jack's gedempte stem weergalmt door de kamer.

'Ik ga alvast wat dingen klaar zetten. Kleed je om en breng wat make-up aan als je wilt. Ik zie je over twintig minuten beneden.'

Zuchtend zeg ik iets wat voor een bevestiging door moet gaan, maar in plaats van zijn instructies op te volgen, wacht ik tot zijn voetstappen zijn weggestorven en ik zijn domein zorgvuldig in me opneem.

Eerlijk gezegd had ik verwacht dat het een explosie van troep zou zijn, maar alles is keurig opgeruimd en geordend. Er zijn zelfs geen posters met half naakte vrouwen te bespeuren en op de een of andere manier bezorgt me dat een opgelucht gevoel.

Na tien minuten kan ik het niet langer rekken en verwissel ik zo snel mogelijk mijn comfortabele spijkerbroek voor het strakke jurkje.

Zoals ik al had voorspelt is het zo kort dat het nauwelijks wat van mijn benen bedekt. Gelukkig is het niet strapless en valt het decolleté reuze mee. Afgezien van de korte lengte, is het een outfit die ik zelf ook zou kunnen uitzoeken en de stoere laarsjes zorgen voor een net iets minder truttige look.

Als ik na een tijdje Jack's badkamer vind en een paar blikken in de spiegel heb geworpen, moet ik toegeven dat ik er goed uitzie. Het strakke, zwarte jurkje accentueert elke ronding van mijn lichaam en maakt me nog slanker dan ik al ben. Mijn benen, zongebruind en dun, lijken zo lang dat veel meisjes er een moord voor zouden doen.

Ik werk even mijn mascara bij en schud mijn haren op.

Maar voordat ik ook maar een voet beneden zet, me overlever aan de verassingen van dit feestje, bel ik een bekend nummer dat mijn redding zal betekenen.

'Met Rosa,' klinkt er aan de andere kant van de lijn, op de vrolijke toon die ik van haar gewend ben.

'Roos, met mij. Jack heeft me een soort van bevolen om vanavond aanwezig te zijn op het feestje en ik heb echt morele steun nodig op dit moment. Je weet dat ik van je houd toch? Kom alsjeblieft hiernaartoe!'

Ik hoef het niet eens te zien om te weten welk gezicht ze nu trekt en ik voel hoe al mijn hoop vervaagt.

'Ja dag Fenna. Ik houd van feestjes, maar ik waag het niet om dat huis van Jack binnen te stappen. Daarbij, ik ben niet eens uitgenodigd.'

'Daar zorg ik wel voor,' breng ik in paniek uit. 'Alsjeblieft. Je moet komen. Ik overleef deze hele avond niet zonder jou.'

Het blijft even stil, en ik knijp de telefoon bijna fijn van de spanning.

'Verdomme, oké dan. Maar alleen omdat jij het bent.'