Yabancı-Öznur Yıldırım. (Kesitler)

4.KESİT: "KORKU"

"Doğa gözlerini aç," dedi Ediz hızla. "Gözlerini aç."

"Ediz hiç hareket etmemesi gerekiyor," dedi Gece titreyen bir sesle.
"Onu tutman gerekiyor. Ve sürekli konuş onunla, uyanık kalsın."

Ediz ağırlığını biraz daha üzerime verirken erkeksi kokusu burnuma doldu. Güzel ve rahatlatıcı bir kokusu vardı, sertti ama yine de iyi geliyordu. Bu kokuya tutunmaya çalışırken Ediz'in ellerini daha sıkı tuttum.

"Doğa, güzelim, hadi aç gözlerini," dedi Ediz'in sesi. "Bunu beraber atlatmalıyız. Saklanma benden. Hadi aç gözlerini."

Duvarların arkasındaki Doğa beni elimden tutup yanına çekerken o da benim gibi dehşet içerisindeydi. Birbirimize sarılıp öyle atlatmalıydık. Bizim birbirimizden başka kimsemiz yoktu. Ediz Çağıran bir yalandı.

"Doğa," diye fısıldadı. "Şahmeran. Konuş benimle."

Kapalı gözlerimden gözyaşları dökülüp duruyor, şakağımdan kayarak saçlarıma karışıyordu. O kadar çok gözyaşı vardı ki bunun nasıl mümkün olabileceğini düşünüyordum. Tükenmiyordu, eskisinin yerini daha taze gözyaşları alıyordu.

Ben acıyla başa çıkmaya çalışırken dudaklarımda bir baskı hissettim. Bu baskının tadını biliyordum, bütün hücrelerim bir an duraksamıştı. Bu çok beğenip ezberlediğim bir şiirin kıtaları gibi bir şeydi. Ayrıca ilk defa bu kadar nazik dokunuyordu bana, o kadar hafifti ki hiçbir tutkulu yanı yoktu. Sadece kapımı çalıyordu. Aç kapıyı, ben buradayım der gibi. Gözlerim aralanırken gözüme ilk çarpan Ediz'in parlayan gözleri oldu. O kadar yorgun görünüyordu ki bir an gözüme hiç olmadığı kadar yaşlı göründü. Hala yüzü yirmi üç yaşında bir adama ait olabilecek kadar kusursuz ve gençti fakat gözleri...

"Benimle kal," dedi kuru bir sesle.

39.BÖLÜM: "KRİZ"